Visitar escuelas

¡Hola!

Wat heb ik even een bewogen week achter de rug! Kim en ik hebben aan den lijve kunnen ondervinden dat afspraken maken met de Ecuadoranen niet altijd verloopt zoals je graag zou hebben... 'Erin vliegen' kreeg dus een andere betekenis dan zoals we voorzien hadden!

Ik had het eigenlijk op voorhand al een beetje gedacht... Ramiro ging voor ons regelen dat we van maandag tot woensdag scholen konden bezoeken, maar maandag was Ramiro nergens te bekennen. Op het secretariaat werden we vriendelijk doorgestuurd naar een lokaaltje waar we moesten wachten tot ze ons kwamen halen. We zouden zogezegd wat kunnen werken, maar zonder internet gaat dat niet erg eenvoudig. We hadden wel kort toegang tot een onbeschermd netwerk (dat achteraf ook van de ISPED bleek te zijn) waardoor we erin slaagden wat voorbereidingen te treffen voor het cultuurweekend van 2 en 3 maart.
Martes hadden Kim en ik ons al mentaal voorbereid op een vrij vruchteloze dag waarop we weer regelmatig zouden vloeken op onze laptops die geen verbinding met het internet wouden maken, toen we in allerijl ons boeltje moesten pakken en een auto in moesten stappen. We waren al half aan het vertrekken als Ramiro ons uitlegde dat we met enkele lectoren meegingen op stagebezoek in een aantal scholen. Half geïrriteerd (omdat het niet ging zoals gepland), maar ook zeer tevreden (omdat er eindelijk naar onze vraag geluisterd werd) gingen we op weg naar een koud plekje in Pichincha. Onderweg maakten we nog een tussenstop voor een ontbijt, maar eenmaal toegekomen in het kleine schooltje in de hoge bergen, werden we overrompeld door kinderen die maar wat graag een rondleiding wouden geven en spelletjes wouden spelen. Hoe afgelegen de school ook was, er was toch een heuse computerklas aanwezig.
Samen met el segundo nivel (1e leerjaar) speelden we zakdoekje leggen, gatón-ratón, grauwtje de ezel en een soort wolfje hoe laat is het in het Spaans.

De school

De computerklas

De kindjes waren erg enthousiast!

Met mutsen in de klas op zo een koude plaats!

Spelletjes spelen met de kinderen uit het 1e leerjaar.

Wij werden vrij letterlijk overrompeld door de kinderen!

Kim werd bijna verdronken door de kinderen en moest echt gered worden uit de mensenmassa die haar niet wou laten gaan!

Na deze school reden we een beetje verder naar een andere school waar een andere student stage deed. Deze keer gingen we echt mee naar de klas van de stagiair. Onze mond viel open van de manier waarop studenten hier beoordeeld worden. Een korte situatieschets:

De lector van de ISPED komt de klas binnen, stelt zichzelf en ons voor en gaat rond bij de kinderen van de klas om iedereen een hand te geven.

- Lector van de ISPED: "Iedereen kon mijn hand met de juiste hand schudden. Er is dus niks mis met hun motoriek, daar heb je goed aan gewerkt!"

Vervolgens leert ze de kinderen een liedje aan over de vingers. Ze stelt de kinderen enkele vragen over de inhoud, waarop ze niet kunnen antwoorden.

- Lector van de ISPED: "Ze spreken niet! Daar ben je echt te kort gekomen! Je moet daar meer aandacht aan geven!"

De kinderen moeten hun handomtrek op het bord tekenen en er hun naam onderzetten. Ze bespreekt luidop met de student wat ze daaruit afleidt over de kinderen, zich blijkbaar niet bewust dat deze kinderen perfect verstaan wat ze zegt en dus hun opdracht nog gaan aanpassen om toch in orde te zijn, want ja, anders is er 'iets mis' met ze.

Op het einde van de les heeft ze een volledig lijstje met zaken waaraan de student moet werken en die tegen de volgende keer beter moeten.
En deze momentopname is dus effectief hetgeen waarop ze zich baseren om een oordeel over de student te vellen. Gelukkig krijgt hij nog bezoeken waarop hij kan bewijzen dat hij het wel goed doet, want toen we vroegen of een stagebezoek altijd zo verloopt, kregen we te horen dat er ook momenten zijn waarop de lectoren gewoon kijken naar hoe de student lesgeeft.

Voor we terug richting ISPED gingen, stonden de lectoren erop dat we nog even naar 'el mitad del mundo' gingen. Bij deze kunnen Kim en ik dus officieel zeggen dat de op de twee helften van de wereld gestaan hebben!

Miércoles bezochten we weer een school, deze keer dichter in de buurt van San Pablo. We volgden de hele dag de les mee in een kleuterklas (een veel rustigere klas dan die van Liz), hielpen de stagiair met een paar voorbereidende taken en lazen zelfs het sprookje van Goudlokje voor in het Spaans. We kregen daarna ook een rondleiding in de school. Ook daar was er een computerklas aanwezig, met aparte leerkracht. In verschillende klassen kregen we een liedje te horen en zagen we wat ze aan het leren waren. Voor wiskunde ligt het niveau over het algemeen een pak lager, hoewel ze toch al vroeg beginnen met machten en vierkantswortels. Dat staat een beetje haaks tegenover het tempo dat ze aannemen voor andere inhouden zoals rekenen met decimalen en breuken. Ze leren het hier allemaal heel snel aan op een relatief korte tijd, maar dan wordt er de volgende jaren toch vooral herhaald en komen dezelfde inhouden telkens terug.

Jueves gingen we dan voor de laatste keer mee op stagebezoek. De eerste school waar we naartoe gingen was heel groot. Er waren klassen voor el nivel inicial, de lagere school en er was zelfs een colegio. De tweede was dan weer een pak kleiner, met gebouwen in bouwvallige toestand. In beide scholen was er wel een computerklas aanwezig, de ene al wat uitgebreider dan de andere. Kim en ik hebben ontdekt dat ICT hier steeds belangrijker wordt. Er is dan ook vaak een aparte computerleerkracht en de meeste kinderen (met uitzondering van allerjongsten) krijgen gemiddeld 1 tot 2 uur computerles is de week. In de meeste scholen beperkt dit zich vooral tot lessen over het gebruik van de computer op zich, zoals typen, paint, PowerPoint, ... Maar soms worden ze ook gebruikt om een bepaalde lesinhoud te oefenen, zoals de kleuren. Kinderen krijgen ook regelmatig huiswerk mee op het internet. Wie thuis geen internet heeft, moet naar één van de vele internetcafés gaan.

school 2

Viernes konden we dan eindelijk fulltime aan ons project beginnen werken. We maakten een to do-lijstje op en kregen zo heel wat werk gedaan. We aten eerst nog wat op de ISPED en vertrokken dan richting Quito voor het cultuurweekend met de Nederlandse school. Normaal gezien was er deze dag geen eten omdat de kokkinnen op medisch onderzoek waren, maar Ramiro stuurde speciaal voor ons Patricia om eten. Waarvoor nogmaals mijn dank, Patricia, want eigenlijk was dat echt niet nodig! Als Ramiro ons gewoon gezegd had dat er geen eten was, hadden wij wel iets in Otavalo gekocht.
Het cultuurweekend is ondertussen al afgelopen, maar daar zal je meer over kunnen lezen in mijn volgend blogbericht!

¡Hasta luego!

Zoë