¡Hola, buenos días!
Zoals we het hier in Ecuador altijd allebei zeggen! :)
(En voor wie dit bericht na de middag leest: ¡buenas tardes! of ¡buenas noches!)
De week is ondertussen al weer goed gevorderd en ik zou jullie nu alweer honderd en één dingen kunnen vertellen, maar laat ik het voor dit blogbericht beperken tot vorig weekend, van vrijdag 15 tot zondag 17 maart!
Het zou me niet verwonderen dat jullie ondertussen al heel wat weten over de (noordelijke) Sierra van Ecuador, dankzij mijn vele verhalen. Maar naast de Sierra bestaat Ecuador uit nog drie andere delen: de Oriente (Amazone), de Costa (kustgebied) en de Galapagoseilanden (die soms bij de kust gerekend worden). Je leest het al: Ecuador is een stuk groter dan België en eigenlijk kennen jullie er nog helemaal niks van! Tijd dus om kennis te maken met een tweede gebied uit dit prachtige land: de Costa!
Ik zal mijn best doen het zo kort mogelijk te houden, en ik wou dat ik jullie kon zeggen dat jullie je kunnen verwachten aan een heleboel foto's, maar blogger doet om één of andere reden heel moeilijk, dus het zal zonder foto's zijn. Wanneer blogger beslist om weer normaal te doen, post ik een blog met enkel foto's uit Salinas, maar tot dan zal je moeten wachten, tenzij ik er doorstuur via Skype!
Donderdagavond rond kwart voor 8 's avonds stapten Liz, Kim en ik in Atuntaqui op de bus richting Guayaquil, waar we de volgende dag om kwart na 6 toekwamen. We namen een taxi naar de terminal en vervolgden onze reis een uurtje later op een andere bus richting Salinas. Om 10 uur, na een reis van een goede 14 uur, kwamen we eindelijk aan in een warme stad. Het lief van Liz kwam ons ophalen aan de bushalte en bracht ons naar de cabañas van het leger waar we zouden verblijven.
We ploften onze bagage neer op onze bedden van onze eerste kamer (later meer over kamer 2), verfristen onszelf een beetje en trokken minder warme kleren aan. Helemaal klaar om de Costa te verkennen, zetten Kim en ik aan richting het strand voor een wandeling. Jawel, met de voetjes in het water, want hoewel San Pablo en Otavalo voor ons niet bepaald koud zijn, heerste er in Salinas een hitte die we niet meer gewoon waren!
Na onze wandeling gingen we samen met Liz aan haar lief middageten, waarna Kim en ik ons alweer naar het strand begaven. Deze keer om verkoeling te zoeken in de zee van Salinas!
Bij deze wil ik even iets rechtzetten. De beruchte uitspraak waarvan Kim beweert dat ze uit mijn mond komt, is helemaal niet van mij afkomstig. Of op zijn minst toch niet zoals zij dat bedoelt. Ik heb dat weliswaar gezegd (zonder 'leger' erbij dan wel en helemaal niet in de context van haar liedje > dat is volledig haar verdienste), maar laat het duidelijk zijn dat ik mij op dat moment even in het hoofd van Kim verplaatste. Ze wees er mij namelijk al een hele dag op dat 'die mannen in uniform toch wel iets hebben' en kon het niet laten om toekomstplannen te maken. Ze zou haar hier een lief op doen en dan elk jaar een aantal maanden in één van de cabañas van het leger komen wonen. Ze zegt gewoon dat ik dat gezegd heb omdat ze niet durft toegeven dat ze haar kans verkeken heeft (meer daarover later).
Sorry Kim, maar voor wat hoort wat! Ik had je gewaarschuwd dat ik het je betaald ging zetten!
Nadat we het zand afgespoeld hadden, gingen we met zijn allen in een legerjeep naar La Chocolatera. Een stukje kust waar het water tegen chocoladebruine rotsen klotst waardoor het water volgens de 'boekskes' chocoladebruin zou kleuren. Wij zagen echter vooral azuurblauw, maar dat maakte onze trip er niet minder leuk op. Het was er super mooi en we konden genieten van een prachtige zonsondergang (die jammer genoeg voor het laatste stukje wel verdween achter de wolken).
We gingen iets eten in de stad en maakten nog een wandeling langs de 'dijk' (als je dat zo kan noemen in Ecuador), waardoor we ook de stad wat beter leerden kennen. Het valt op dat er vooral heel veel te doen is langs de kust, maar eenmaal je verder daarvan weg gaat, wordt het een eerder oninteressante stad. We dronken nog iets in de bar van het leger en kropen uiteindelijk veel te laat voor mij in ons bedje.
De nacht duurde gewoon te kort, want zaterdag waren Kim en ik heel plots wakker om half 7. Het had al een hele nacht hard geregend. Tegen de ochtend wou ik iets oprapen van de grond dat gevallen was, toen ik merkte dat het doorweekt was. En dan bedoel ik effectief alsof je net een druppende dweil uit een emmer water hebt gehaald. Verward en in lichte paniek keek ik om mij heen om tot de constatatie te komen dat zowat onze volledige kamer onder water stond.
Hoe het verder ging:
Ik: "Kim..."
Kim: "Hmmm" (te moe om al op te staan)
Ik: "Het regent binnen in onze kamer!
Kim: "Waar?"
Ik: "Overal!!!"
Ik heb Kim nog nooit zo rap uit haar bed zien springen! Ze stak het licht aan en de volledige vloer was bedekt met water.
Onze kamer had een deurtje dat uitkwam op een binnenkoertje. Jammer genoeg voor ons lag onze kamer op het laagste punt en omdat het water door de hevige regenval geen uitweg vond, was deze dus de ideale vluchtweg.
We redden wat er te redden viel om daarna terug in slaap te vallen in de zetel of in onze tweede kamer.
Gelukkig werd de dag toch nog een succes. In de late namiddag maakten we namelijk een boottochtje op zee, samen met enkele jongens uit het leger.
's Avonds gingen we weer iets eten in de stad, waarna we uitgegaan zijn. Oh ja, in een echte discotheek. Ik heb mij wel nog geamuseerd, maar ik ben er nu echt wel 100% zeker van dat dit niet iets voor mij is. Geef mij maar dansen in het park of de Gentse feesten.
Gelieve vanaf heden dus geen gezaag meer dat ik misschien toch maar eens moet uitgaan. Ik heb het gedaan, ik ben een ervaring rijker, maar laat mij toch maar gewoon mijn ding doen!
De avond zorgde wel voor een aantal verrassingen. Op een bepaald moment kwamen er twee jonge marineofficieren naar ons toe. Ik had niet eens verstaan wat ze gezegd hadden over de luide muziek toen Kim plots zei 'Ja, dat is goed'. Voor ik het wist stonden we dus te dansen met die jongens en hen met wat moeite op een afstandje te houden, want ze zijn nogal handtastelijk daar aan de kust!
Rond half 2 moesten zij terug op de basis zijn, dus gingen we om 1 uur even naar buiten omdat zij op de foto wouden met ons. Tussen al die dansende mensen raakte ik Kim even kwijt en toen ik haar buiten terug aantrof, was het eerste dat ze zei: "Zoë, ik denk dat ik net ten huwelijk gevraagd ben en ik heb nee gezegd!" De jongen wist echter niet van opgeven en uiteindelijk heb ik Kim letterlijk uit zijn armen moeten trekken.
Moe en nat van het zweet gingen we terug naar de cabaña en vielen we als een blok in slaap.
Zondag was dan alweer onze laatste dag in het warme Salinas. Aanvankelijk was het plan om al vroeg de bus naar huis te nemen, zodat we zeker op tijd terug zouden zijn voor de lesdag op maandag. Liz stak daar een stokje tussen. Om een of andere reden belde ze naar Ramiro die er plots op stond dat we nog een dagje genoten en pas dinsdag naar de ISPED zouden komen.
Dus geschiede... Kim en ik trokken terug onze bikini aan en genoten een hele voormiddag van het water en het strand.
Een bruin kleurtje en een verfrissende douche later, stonden we dan allemaal klaar voor onze laatste uitstap voor we vertrokken. We gingen naar de enige plaats in Ecuador waar je zeeleeuwen kan zien: La Lobería! Naast zeeleeuwen waren er ook heel wat strandgangers en surfers aanwezig!
Rond 6 uur 's avonds zaten we dan terug op de bus richting Guayaquil en maandagochtend kwamen we ontzettend moe terug toe in de regenachtige en plots heel koude Sierra. Ondanks de vermoeidheid werkte ik toch nog goed door aan een deeltje van onze gids, zodat we dinsdag toch nog vrij goed op schema zaten. Maar over de voorbije werkweek vertel ik jullie graag meer in mijn volgende blog!
¡Ciao!
Zoë
PS: Ik heb filmpjes gemaakt van de zee, een deel van de zonsondergang en de surfers, maar ik vrees een beetje dat ze te zwaar zijn om er hier bij te zetten, aangezien foto's ook al niet lukken. Het zal dus zijn voor de geïnteresseerden bij mijn terugkomst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten