Un mes en Ecuador

¡Hola a todos!

El tiempo pasa volando, un mes se ha terminado pronto...
Het lijkt alsof ik pas een week geleden zonder bagage in Quito aankwam en nu ben ik hier plots al vier weken! Wat heb ik hier al veel indrukken opgedaan!
Met mijn vierde week in Ecuador, eindigt ook mijn vakantie. Vanaf dinsdag (door de verkiezingen niet maandag) worden Kim en ik terug in de ISPED verwacht. Daar zullen we Ramiro eerst en vooral een voorstel doen voor een planning van onze komende stageweken. Ik kijk er al terug heel erg naar uit om in gang te schieten.
Maar natuurlijk heb ik de afgelopen week niet stil gezeten! Hoewel ik beduidend minder gedaan heb dan Kim, heb ik jullie toch het één en het ander te vertellen.

Jueves 07/02: Un día muy tranquilo
Ik heb ondertussen al door dat mijn familie niet zo graag uitstapjes maakt. Als ik iets van Ecuador wil zien, zal ik dus voor een groot deel zelf dingen moeten plannen. Ik mag regelmatig mee met Toa en Kim, maar dat is natuurlijk niet elke dag mogelijk. Om er alleen op uit te trekken, voel ik mij niet altijd even zeker. En zo kwam het dus dat vandaag een rustige dag was. Maar wees gerust: ik heb mij niet verveeld! Het was een goed moment om mijn blog nog eens aan te vullen en tegen de avond toe nam Liz mij mee naar San Antonio, waardoor ik weer een stukje Ecuador beter ken. San Antonio staat bekend om zijn beelden gemaakt van hout. Er ligt een hogeschool speciaal gericht op 'kunstonderwijs'. Liz toonde mij het parkje waar een aantal beelden van hout staan. Stuk voor stuk zijn ze gemaakt uit één groot stuk hout waaruit langzaam een figuur gekapt is.

Na het parkje liepen we verder richting het huis van een tante en nonkel van Liz. Ik blijf er mij over verbazen hoe veel tantes, nonkels, neven en nichten zij wel niet heeft! Nu weet ik hoe mensen zich voelen als ze in onze familie (langs mama's kant) terecht komen. Ik kan Liz haar familie absoluut niet uit elkaar houden en er lijkt maar geen einde aan te komen.







Viernes 08/02: Ibarra
"Ibarra, Ecuador - Op vrijdag 8 februari 2013 zijn in Ibarra twee westerse meisjes beroofd..."
Grapje mensen! Geen nood, er is niks gebeurd! Maar dit is wel wat onze families waarschijnlijk dachten te lezen in de krant de volgende dag.
Kim en ik zijn dus naar Ibarra gegaan. Helemaal alleen als twee blanke meisjes. Volgens onze families super gevaarlijk, dus we hebben de nodige moeite moeten doen om hen te overtuigen ons te laten gaan.
"Houd je tas dicht bij je! Laat je camera niet zien! Bellen doe je pas als je ergens binnen bent! Hangende oorbellen worden zo uit je oren getrokken!" Allemaal waarschuwingen die naar onze hoofden geslingerd werden. En toch zijn we gegaan, rebels als we zijn!
De bedoeling was vooral om na te gaan hoe doenbaar de danslessen zouden zijn, maar we wouden ondertussen toch ook de stad eens verkennen. Om eerlijk te zijn had ik me toch iets meer voorgesteld bij 'la ciudad blanca', maar ons uitstapje was zeker de moeite waard. We zagen enkele leuke parkjes en leerden plaatselijke specialiteiten kennen. Ik at onder andere nogados, een soort nougat die toch niet kan tippen aan die bij ons. En zoals San Antonio bekend staat om zijn houten beelden, staat Ibarra bekend om zijn super lekkere helados de paila! Ze worden gemaakt in grote koperen pannen op een laag stro en gezouten ijsblokken. Ik at er één met mora (braambes) en maracuja (passievrucht).

Overheerlijke ijsjes!

Koperen pannen om ijs in te maken

De ijsjesmaker

Specialiteiten uit Ibarra

Plazoleta Esquina del Coco

Nadat we iets gegeten hadden, gingen we veel vroeger dan we er verwacht werden richting de UTN net buiten Ibarra. We moesten nog een uurtje wachten, maar konden dan toch een deel van de dansles van het beginnersniveau mee volgen. Er zijn een aantal basispassen (die vallen wel mee) die dan in allerlei combinaties en afgeleiden uitgevoerd kunnen worden. Het zal wel nog een tijdje duren voor we die onder de knie hebben!
Ja, je leest het goed: Kim en ik gaan danslessen volgen! Vanaf 19 februari hebben we elke dinsdag rond 15u dansles in de UTN. De lessen konden doorgaan op elk moment waarop wij dat zagen zitten en als we eens een dagje extra in de week willen gaan, is dat absoluut geen probleem!
Hieronder kunnen jullie al even kijken wat Kim en ik zouden moeten kunnen op het einde van onze danslessen...

De 'speelplaats' van de UTN

De danszaal op de UTN

Zonder overvallen te worden, geraakten we veilig en wel terug thuis!

Sábado 9/02
Hoewel ik vandaag over het algemeen niet veel speciaal gedaan heb, begon hij letterlijk nogal bewogen...
Ik was nog maar een kwartiertje wakker en lag nog wat na te zinderen in mijn bed, toen ik plots letterlijk wakkergeschud werd door een aardbeving. Geen paniek, want het bleef allemaal vrij rustig. Voor zover ik weet ben ik de enigste die er hier in huis iets van gemerkt heeft en het heeft mij zelfs een minuutje gekost voor ik doorhad wat er aan de hand was. Het eerste moment dacht ik dat er gewoon iemand aan mijn bed aan het schudden was.
De rest van mijn zaterdag was volledig vrij, dus ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om het internet af te schuimen op zoek naar supermarkten en postkantoren in Otavalo. Ik ging ook opzoek naar uitstapjes die je in deze streek kan maken en mogelijkheden om eens naar het Amazonewoud te gaan.

Domingo 10/02: Pawkar Raymi
De dag startte met enkele vroege Skypesessies en tot mijn verbazing waren er meer aanwezigen dan gedacht: mama, papa, oma, pepe, ama, Kiki, Bentje en natuurlijk Kinky! Enkele uren later kon ik zelfs nog even met Julie spreken.
Sinds kort zijn Diego (de oudere broer van Liz) en zijn vrouw terug hier voor een korte vakantie. Haar en hun kindje leerde ik al kennen op mijn allereerste dag hier, maar nu weet ik dus ook wie de grote broer van de familie is! Ik kreeg van hen een heel mooie tas cadeau.
Van de regenloze dag met zelfs een beetje zon, maakte ik gebruik om mijn tweede wasje te doen. Rond 14u was het grootste deel zelfs al volledig droog en kon ik mijn kledij afhalen. Ik vroeg aan Liz om het weinige dat er nog hing af te halen wanneer het begon te regenen, want ik vertrok richting Otavalo.
Rond 16u had ik met Kim aan de terminal afgesproken, maar ik zag het niet zitten om nog lang thuis te zitten en had bovendien een ongelofelijke goesting in chocolade, dus vertrok ik al wat vroeger om alleen wat in de stad rond te lopen. Helaas voor mij werden mijn plannen wat in de war gestuurd toen elke bus gewoon voorbij reed wegens 'te vol'. Ik had net de vierde bus zien passeren, toen mijn 'papa' stopte. Hij is taxichauffeur in de speciale witte jeeps die rijden waar er geen bussen of andere taxi's komen. Hij heeft mij volledig gratis en voor niks tot in Otavalo gebracht. Daar ben ik naar de supermarkt gegaan op zoek naar chocolade (met succes trouwens) en heb ik wat op Plaza de Ponchos rondgelopen in afwachting van Kim.
Samen met Kim ging ik dan richting het huis van Toa, boven op een berg. Ik hielp Kim eerst met haar was. Hier geen wasmachine, dus ik kan jullie met vreugde meedelen dat ik nu ook eens een handwasje gedaan heb! Bij mij ging het wel wat trager dan bij Kim, want in tegenstelling tot haar heb ik het systeem nog niet helemaal door. Ik vond het wel super tof en vind het dus eigenlijk echt jammer dat ik hier een wasmachine heb. Spijtig genoeg is het later op de avond beginnen regenen, waardoor de was een dagje langer mocht ophangen om te drogen.
Uiteraard is dit niet de reden waarom ik met Kim mee naar huis gegaan ben. 's Avonds was het Pawkar Raymi in Peguche, een typisch feest van de indigena's dat ieder jaar rond carnaval plaatsvindt. De ideale gelegenheid dus om onze traditionele kledij aan te doen. Met behulp van Toa en haar familie geraakten we volledig aangekleed en opgemaakt  en konden we in de gietende regen en kou vertrekken naar een uniek feest. We waren getuige van een speciale ceremonie in Kichwa en genoten van fantastische muziek. Moe, koud, nat maar voldaan kwamen we terug toe op de berg en kropen we ons bed in voor een korte nacht.

Het huis van Toa

Uitzicht vanop de berg

Handwasjes gebeuren hier!

Onder begeleiding van Toa's familie opgemaakt worden!

Ik in mijn indigenakledij

Op Pawkar Raymi met Toa en haar zussen Mayra en Tami.

Op Pawkar Raymi met Toa

De kamer van Kim

Genieten van de muziek en de bijhorende traditionele dansen!

Mijn cadeautje!

Lunes 11/02: Viva carnaval...
We werden al wakker na amper 5 à 6 uurtjes slaap. Na het uitwringen van de was en een stevig ontbijt gingen we dus nog even op bed liggen om te praten.
Voor de middag vertrokken we nog met Toa naar el parque acuático aan Lago San Pablo om carnaval te vieren. Overal werden mensen nat gemaakt of aangevallen met espuma. Gelukkig werden wij hier grotendeels van gespaard want het was toch net wat te koud om helemaal nat gemaakt te worden. Na iets te eten, stapten we op een bus. De meesten van ons gezelschap stapten al af bij de afslag richting Peguche om daar verder te vieren, maar wij bleven zitten richting het huis van Toa, want al mij spullen lagen daar nog. We zijn uiteindelijk niet meer naar Peguche gegaan. Kim en ik waren zo moe dat we zelfs even in slaap gevallen zijn op haar bed. Ik kreeg nog een tas thee en een broodje en daarna bracht Toa mij naar de bushalte. Ik nam de bus richting San Roque, maar om een of andere reden nam de bus een andere route dan gewoonlijk (waarschijnlijk om de peaje te vermijden). Klein probleempje: hierdoor wist ik absoluut niet meer waar ik was en waar ik moest afstappen. MAAR... Ik had mijn buurman horen zeggen dat hij ook naar San Roque moest, dus besloot ik om samen met hem af te stappen. Natuurlijk was de routewijziging voor hem een voordeel en stapte hij af boven op de berg, op de baan die helemaal beneden uitkwam waar ik moest zijn. Toen ik dat goed en wel door had was het al te laat, maar nu wist ik wel waar ik was dus ik vertrok al wandelend naar beneden. Op mijn weg kwam ik een aantal kinderen tegen die nog volop carnaval aan het vieren waren en ja hoor, typisch weer iets voor mij: ik kreeg een volledige emmer water over mij heen! Nu ja, no harm done, want zo een vijf minuten later stopte er een witte jeep naast mij: mijn 'papa'! Net zoals ik werd afgezet in Otavalo, kreeg ik ook nu weer een lift naar San Roque!
Thuis haalde ik mijn overige was (die dus toch in de regen gehangen had) af.
Nog steeds moe van de korte nacht, kroop ik vroeg mijn bed in om eens lang uit te slapen.

Martes 12/02: Agua fría y choclos
Na een vol weekend en het vieren van carnaval, had ik echt nood aan een douche. Mijn familie zei dat het beter was dat eerst ging ontbijten, want het gas was op waardoor er geen warm water was. Ik heb hier al regelmatig een een koude douche genomen en zo erg vond ik dat nu ook weer niet, maar aangezien ze toch gas gingen kopen, besloot ik om toch nog even te wachten.
Na het ontbijt kreeg ik echter niet de kans om een douche te nemen (op dat moment nog in koud water), maar werd ik meegesleurd naar de auto. Ongewassen en in pyjama moest ik mee een stukje op de imbabura om varkensvlees en choclos (maïs) te kopen. Achteraf gezien helemaal niet erg, want het uitzicht was weeral eens geweldig! Daarnaast ben ik er trouwens achtergekomen dat mijn familie niet van plan is om op de huidige president te stemmen, maar op nummer 21 op de lijst: Creo.

Tegen dat we terug thuis waren, was het al half 12. Ze waren er nog steeds niet in geslaagd om aan gas te geraken, dus heb ik maar een ijskoude douche genomen met als voordeel dat ik er super fris uitkwam.
De rest van de dag heb ik het rustig gehouden en heb ik genoten van de lekkernijen die ik dit weekend in de supermarkt gekocht heb.

Jueves 14/02: La laguna de Cuicocha
Ik heb het al een aantal keer aangekondigd, maar deze keer is het echt zo ver: Kim en ik zijn samen naar het prachtige Cuicocha gegaan! We namen de bus richting Quiroga en gingen vandaar nog een stukje verder per taxi. We kwamen aan bij een schitterend meer en met schitterend wandelweer. Want ja, Kim en ik waren wel degelijk van plan om het volledige meer rond te wandelen. Een klusje dat volgens enkele internetbronnen een goede 4 tot 4 uur en een half in beslag zou nemen, maar volgens enkele iets betrouwbaardere Ecuadoraanse bronnen toch wel 5 uur. Ik kan jullie met trots meedelen dat we er in geslaagd zijn in een goede 5 uur en een half! En dat zonder eten of drinken.
Ja, ja, het klopt: Wij maakten een wandeling op zo'n 3000 meter hoogte, op een smal paadje dat constant omhoog en omlaag ging, gedurende 5 uur en een half, ZONDER eten of drinken!!! Ik had gelukkig wel een klein flesje water mee, maar die voorraad was snel uitgeput.
Kim had er alleszins minder last van dan ik. Een beetje voor we aan de helft waren, kreeg ik echt honger en voelde ik mij duizelen van het te kort aan voedingsstoffen, waardoor de tocht plots een stuk trager ging aangezien Kim constant moest wachten tot ik haar terug inhaalde. Maar we zijn er geraakt! Hongerig, met pijnlijke voeten en benen en met de nodige stops... Want dit moet ik er misschien ook bij zeggen: toen we nog niet eens een uurtje onderweg waren, hadden we al minimum vijf keer even pauze genomen om op adem te komen of te bekomen van de hitte.
Hieronder het meer dan uitgebreide fotoverslag van onze prachtige wandeltocht! Herhaling is mogelijk, mijn excuses hiervoor, maar je moet begrijpen dat kiezen uit zoveel foto's niet eenvoudig is...

Quiroga

Quiroga

Quiroga

Eerste zicht op la Laguna de Cuicocha

Wandelen met uitzicht langs beide kanten van het pad!

Hier waren we net geen uurtje onderweg en ja, we moesten toch weer even neerzitten voor we aan de volgende klim begonnen!

De trapjes die we tijdens de wandeling regelmatig tegenkwamen. En geloof mij, we zijn er veel tegengekomen, de meeste in veel slechtere staat dan deze!

De aandachtige kijker kan het pad dat we genomen hebben over de bergrug zien lopen (en dit was nog maar in het begin).

Ik verkies ook de foto's waar er niemand in de weg van het mooie uitzicht staat, maar dit even als bewijs dat ik er wel degelijk geweest ben! Als je naar mij kijkt kan je je ook een duidelijker beeld vormen van hoe vermoeiend de tocht wel niet was!

Dit soort paadjes kwamen we ook regelmatig tegen!

Prachtige planten en bloemen op onze wandeling!

Op een bepaald moment liepen we letterlijk in de wolken!

We hadden ontzettend veel geluk met het weer! Vrij warm, maar overwegend bewolkt (ik zou de wandeling niet aanraden in de volle zon) en god zij dank heeft het niet geregend, want dan zouden enkele paadjes er toch wel heel gevaarlijk bij gelegen hebben!

Sábado 16/02: Plaza de Ponchos
Een dagje rondlopen op Plaza de Ponchos en deze keer zonder mij in te houden! Althans, dat was het plan... Totdat we omstreeks 11 uur aan el banco de Guayaquil stonden (waar er wel degelijk een maestro-functie is) en zowel ik als Kim niet in staat waren om geld af te halen. Bij de derde bank is het bij Kim wel nog gelukt met haar prepaid-kaart waar ze slechts een mastercard-functie voor nodig had, maar bij mij jammer genoeg niet. Gelukkig had ik wel nog redelijk wat geld bij mij, dus hoewel ik minder gekocht heb dan ik van plan was, had ik toch mijn handen vol met spullen van op de markt.
Ik kocht een tas, een paar oorbellen, drie oorbellen met veren aan, een soort van sandalen, een hoed, een mooi kleed, een deken en dan nog enkele kleinere zaken. Als gevolg heb ik nu nog iets van een 15 dollar over, dus ik hoop op maandag of dinsdag een nieuwe, succesvolle poging te ondernemen om geld af te halen!
Voor we de markt opgegaan zijn, gingen we eerst op zoek naar een postkantoor. We wisten allebei waar het ongeveer lag, maar het heeft toch nog even geduurd voor we het gevonden hadden. Tegen de tijd dat we er aankwamen, was het al gesloten, dus sorry iedereen die een kaartje van mij verwacht, maar het zal toch nog even moeten wachten!
Om onze kleine honger rond 12 uur te stillen, kochten we iets bij de verkopers op straat. Het leek op oliebollen en zo smaakte het eigenlijk ook. Het was een beetje anders, maar daarom niet minder lekker! We zijn pas rond 14 uur echt iets gaan eten: een super lekkere pizza, want allebei hadden we geen zin in een almuerzo met rijst en een stuk vlees erbij.

Domingo 17/02: Quatro semanas en Ecuador con muchos descubrimientos
Vandaag ben ik precies vier weken in Ecuador! Een goede maand zit ik al in een ander land en wat heb ik hier al veel ontdekt. Wat ben ik hier al vaak van de ene verbazing in de andere gevallen!
Een klein overzichtje van wat een maand aan de ander kant van de oceaan met een mens doet:

• Mijn Spaans gaat erop vooruit en sinds de afgelopen vakantie begin ik te merken dat zelfs het praten vlotter en vlotter lukt. Volgens mijn familie gaat het heel goed, maar ik wil niks liever dan het nog beter te kunnen spreken, want naar mijn goesting is het nog steeds niet wat het zou moeten zijn.
• Ik ben helemaal in staat om in traditionele indigena-kledij mee te gaan naar een typisch indigena-feest en mij daar zelfs zo goed te voelen dat ik begin mee te dansen op de typische indigena-manier (in rondje stappen op de maat van de muziek).
• Ik vind kleren wassen met de hand een heel toffe bezigheid en vind het echt jammer dat ik een wasmachine heb. Misschien moet ik toch eens vragen of het niet mogelijk zou zijn om een handwasje te doen...
  Wist je trouwens dat kleren op het dak van een huis, in de wind heel snel drogen?
• Elke dag verbaas ik er mij nog over hoe mooi het hier eigenlijk wel is. Soms kan ik amper geloven dat ik hier echt ben. Met elke nieuwe dag prijs ik mij als één van de gelukkigste mensen op deze aarde en groeit mijn hart steeds meer voor dit prachtige land met zijn warme mensen.
• Toch vraag ik mij soms af of het voor mijn mama, papa en broer wel zo goed is dat ik hier ben. Mijn vertrek heeft hen duidelijk geen goed gedaan. Ik heb het gevoel dat ze allemaal in een soort midlifecrisis zitten: een nieuwe auto, een nieuwe tv, een smartphone, ... ;-)
  Nu ja, ik zit hier en zelfs met wat ik nu weet, zou ik nog vertrokken zijn, want deze kans zou ik voor geen goud op de wereld willen missen! Sorry mama, papa, Laurens, maar dat is de waarheid...
• Ik kan iedereen aanraden om volgende zaken zeker te bezoeken als ze in Ecuador zijn: La laguna de Cuicocha, la cascada de Peguche, Otavalo, Plaza de Ponchos, Plaza 24 de mayo, Ibarra, Lago San Pablo, ...
  En volgende zaken zeker eens te doen: La laguna de Cuicocha rondwandelen mét eten en drinken, Plaza de Ponchos leegkopen, helados de paila eten in Ibarra, iets kopen in één van de kraampjes op straat, vruchtensappen drinken, de taxi en de bus nemen, in je pyjama choclos gaan kopen, ...
  En dit allemaal uiteraard met een camera bij de hand om alles op film vast te kunnen leggen!
• Of ik nu een van deze dingen bezocht heb of niet, ik ben hier 's avonds echt vroeg moe en 's morgens ook vroeg terug wakker!
• Ik krijg hier iedere dag minimum één kop thee en ik vind ze gewoonweg overheerlijk!
• Ik begin Liz te geloven als ze zegt dat ik goed zal verdikken... Ik heb hier geen weegschaal bij de hand, maar ben er zeker van dat er inderdaad al wat kilootjes bij zijn.
  Het eten (al dan niet in te grote porties) met zijn verse vruchtensappen is hier echt wel lekker! Ik heb al redelijk wat typische Ecuadoraanse gerechtjes en dranken kunnen proeven en tot nu toe zijn er slechts twee zaken die ik echt absoluut niet lekker vond. Hoewel ik toch moet toegeven dat ik soms eens moet zuchten als er weeral rijst op tafel komt en ik ervan overtuigd ben dat ik hier meer zout en eieren binnen krijg dan gezond is. Bovendien heb ik sinds Griet Van Herck iedereen hier Belgische chocolade cadeau gedaan heeft verschrikkelijk veel goesting in die lekkere zonde!
• Voor mij is het hier zelden koud, terwijl ik soms de indruk heb dat Liz aan het bevriezen is... 
• Ik vind het nog steeds wat raar dat ik vaak word nagestaard door de Ecuadoranen en door de mannelijke helft zelfs wordt nagefloten (zelfs na al die tijd). Ondertussen ben ik wel zo slim geworden dat ik daar niet meer van op kijk, maar eerder een giechel moet onderdrukken (het wordt hier al van jongs af aan geleerd, denk ik).
• ...

Wie had ooit gedacht dat de dag dat ik vier weken in Ecuador ben zo speciaal zou zijn? Ik heb al heel wat indrukken opgedaan, vandaag is één van mijn laatste dagen vakantie én zijn het presidentsverkiezingen.
Hier kan je gaan stemmen vanaf 6 uur tot 17 uur. Net zoals in België moet je daarvoor naar een school in de buurt gaan. Elke klas is alfabetisch onderverdeeld op achternaam en op geslacht! Hier stemmen vrouwen en mannen dus apart. Door deze dubbele onderverdeling staan er aan sommige klassen lange wachtrijen en aan andere klassen slechts een handvol mensen. Op de school liepen heel wat soldaten rond, in uniform en met wapen. Volgens Liz om de veiligheid te waarborgen.
Stemmen is verplicht vanaf 18 jaar tot en met 60 jaar. Je mag al gaan als je 16 bent en ook na je 60e kan je nog stemmen als je wilt. Iedereen kreeg zijn stembrieven, hier met veel foto's en in kleur. Stemmen gebeurde in de klas achter een kartonnen bord, waarna de brieven elk in hun respectievelijke kartonnen doos gingen (één voor de president en vice-president, de andere voor de vertegenwoordigers). Als ik mijn 'mama' goed begrepen heb, ben je verplicht om te gaan, maar mag je wel blanco stemmen.
Het viel mij op dat er toch heel wat mensen hun best gedaan hadden om zich wat op te kleden en op te maken. De straten van het anders vrij stille San Roque lopen overvol met mensen. Plots zijn er kraampjes met eten en drinken en om een of andere reden doet het mij een beetje aan een feest denken.


In kort kan ik toch wel spreken van een zeer geslaagde eerste maand in Ecuador. Eentje waarin ik al regelmatig met grote ogen om mij heen gekeken heb. Eentje waarvan ik eigenlijk niet wil dat er een einde aan komt, want dat wil zeggen dat ik hier nog maar twee maanden ben... En dat die twee maanden er ook mogen zijn met veel succesvolle ervaringen, veel moment waarvan mijn mond open valt, veel nieuwe ervaringen en indrukken die ervoor zorgen dat mijn liefde voor het buitenland alleen maar kan groeien!


¡Besos!

Zoë