Lecciones en el ISPED y las cosas pequeñas

¡Hola a todos!

Er is weeral een weekje gepasseerd hier in Ecuador en hoewel mijn verslag misschien niet voor iedereen even interessant zal zijn om te lezen, kan ik jullie verzekeren dat de lessen die ik deze week mee gevolgd heb echt wel interessant waren! Wat heb ik hier weer veel ideetjes opgedaan voor mijn eigen eindstage (nu maar hopen dat ik ze ook mag uitvoeren).
Ik waarschuw jullie nu al: dit verslag zal, in tegenstelling tot de 78 foto's in het vorige, een pak minder beeldmateriaal bevatten!

Laat ik beginnen met even terug te komen op iets dat ik in mijn vorig blogbericht nog zo hard aanraadde...
Weet je nog dat ik zei dat iedereen die naar Ecuador komt zeker eens iets moest kopen in de kraampjes op straat? Nu, het is vrijwel onvermijdelijk dat je dat zal doen en volledig terugkomen op die stelling doe ik ook niet, maar even ter nuancering: wees kritisch over bij welk kraampje je al dan niet iets koopt! Geloof mij, want anders beleef je een nacht waarin je verkrampt van de pijn in zowel maag als darmen en spurt je om de zoveel tijd richting de badkamer om uiteindelijk pas 's ochtends om half 7 boven de wc-pot te hangen.
Bovendien kunnen helse nachten als deze hierboven nogal je planning voor de volgende dag verstoren!
Zoals ik al gezegd heb in mijn vorige blog hadden we door de verkiezingen vrijdag nog een extra dagje vrij. Kim kwam bij mij thuis om wat te werken aan onze blogs, te skypen en voor de voorbije twee weken een 'foto van de week' te kiezen. Ik zou haar normaal rond 11u ophalen aan de terminal in Otavalo omdat zij nog niet zo goed wist waar ze moest afstappen om in San Roque terecht te komen. Uiteindelijk heb ik haar moeten bellen om te vragen of ze het zag zitten om toch alleen te komen, dus zo geschiede... Ik legde uit waar ze precies moest afstappen en enkele uren later konden we aan ons rustig dagje 'werken' beginnen. Ik nu en dan met nog een serieuze kramp in mijn darmen.
Tegen vijf uur zette ik Kim op een bus richting Otavalo. Nu ja, dat dacht ik tenminste... Er waren ons al heel wat bussen gepasseerd en aangezien er op de bus die eindelijk stopte 'terminal' stond, dacht ik dat die dan wel juist zou zijn. Dankzij mij kwam Kim dus totaal ergens anders terecht, waarvoor nogmaals mijn excuses!!!

Martes 19/02 startten dan de nieuwe lessen! Nu het niet meer vooral afronden van inhouden was, waren deze dan ook een stuk interessanter.
Mijn eerste les ging over natuureducatie. Iedereen moest zichzelf voorstellen met behulp van een adjectief, beginnend met de eerste letter van je naam, dat paste bij je persoonlijkheid. Geen probleem voor mij... in het Nederlands tenminste, want hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon geen enkel Spaans adjectief bedenken dat begint met een z, laat staan één dat past bij wie ik ben. De leerkracht zei dat ik dan voor de klank mocht gaan, waarop de volledige klas allerlei adjectieven begon op te sommen met 's'. Ik heb maar niet de moeite genomen om uit te leggen dat mijn naam in principe niet zo wordt uitgesproken en ben gegaan voor 'soltera', iets dat mijn buurvrouw mij toefluisterde.
Na de nodige voorstelling van de studenten en van de inhoud van de cursus, kreeg iedereen een casus over twee jongens die een insect ontdekken en dit meenemen naar de klas. In de klas van de ene jongen gaat de leerkracht hier dieper op in en start ze een heus project op rond bedreigde diersoorten, terwijl in de klas van de andere jongen de leerkracht hier niks mee doet. De studenten moesten rond deze casus vijf vragen oplossen. Ik vond het allemaal heel interessant totdat de leerkracht na het geven van haar opdracht de klas uitging om niet meer terug te komen. Ik moet je denk ik niet vertellen hoeveel er nog gewerkt is aan de opdracht... Inderdaad, daar waren de make-upspiegeltjes en de gsm's weer!

Na de pauze was het tijd voor 'expresión corporal y la psicomotricidad'. Ook hier werd eerst een algemene uitleg gegeven waarin de cursus in drie basispunten werd samengevat. In kort kwam het er op neer dat dit belangrijk is voor de ontwikkeling van kinderen op verschillende vlakken, dus dat studenten er ook in opgeleid moeten worden zodat ze de kinderen kunnen helpen hun eigen lichaam te leren kennen. Er werd uitgebreid besproken waarom dit precies belangrijk is en daarna volgde een overzicht van de verschillende fases in deze ontwikkeling. We verhuisden naar de computerklas en tot het einde van de lesdag zocht iedereen informatie op over la motricidad fina y gruesa en andere zaken in verband met expresión corporal. Want ja, hier maken de studenten hun cursus zelf met eigen notities en opzoekwerk. Hoewel ik dat niet moet doen, zocht ik toch heel wat informatie op, met google translate in de aanslag om hier en daar eens een woordje te vertalen van de ingewikkelde uitleg op het internet.

Na de lessen nam ik afscheid van Liz, want sinds deze week blijven wij op school tot 15u. Samen met Kim legde ik een planning voor de komende stageweken voor aan Ramiro. Op dit moment ziet het er zo uit:

• Volgende week maandag en dinsdag gaan we normaal gezien (als Ramiro niet vergeet om dit voor ons te regelen) schoolbezoeken maken om te zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat.
• Woensdag gaan we allebei nog een dagje mee met onze zussen op stage.
• Vanaf donderdag vliegen we helemaal in ons project en startten we op vraag van Ramiro niet met het aanpassen van de reeds bestaande gids voor op de site van educar Ecuador, maar met ons eigen materiaal en onze eigen gids rond coöperatieve werkvormen. We zullen er wel later nog de reeds bestaande gids bij nemen, want dat is toch iets waar er veel interesse naar was vanuit de VVOB.

We bleven niet talmen hierna, want vandaag was de dag van onze eerste dansles! We waren van plan om daar een half uurtje vroeger (dus om 15u) toe te komen voor wat privé-les  en kwamen uiteindelijk op zijn Ecuadoraans om 16u toe op onze bestemming.
Met deze danslessen is het weer tijd om even terug te komen op iets wat ik in mijn vorig bericht gezegd heb. Weet je nog dat ik zei dat de basispassen wel nog meevallen? Wel, dat is dus NIET zo! Ik vond het verdomd moeilijk! Un-dos, raspadito, saltadito, crusadito en un-dos-tres... Ze zijn niet allemaal even moeilijk, maar er zitten er toch een paar tussen die ik niet onder de knie kreeg. Het ritme had ik wel door, maar de pas op zich... Ik snapte helemaal niet wat ik met mijn voeten moest doen! Jaja, dat worden nog een paar vermoeiende dinsdagen die veel zweet en inspanningen zullen kosten. Met een lekker passievruchtenijsje (want in Ecuador is dat  absoluut geen probleem) stapten we terug de bus op richting Otavalo.

Op de ochtend van miércoles 20/02 moesten Liz en ik ons wat haasten. We moesten niet de schoolbus richting San Pablo hebben, maar de gewone bus richting Ibarra en dat allemaal een 20 minuten vroeger dan normaal. Woensdag is namelijk een stagedag voor de studenten van het 2e jaar aan de ISPED. In tegenstelling tot bij ons hebben ze hier geen stageperiode, maar moeten ze elke woensdag paraat staan.
We gingen dus met de bus en daarna nog een stukje met de taxi richting Ibarra, naar Liz haar stageschool: Pensonado mixto y colegio particular - La Victoria. Het deel waar wij moesten zijn, was enkel voor kleuters en was vrij klein. Volgens Liz was dit omdat dit een school is waar je moet betalen. Aan de schoolpoort bleven we even staan met de andere studenten van ISPED waar we iedereen die toekwam begroetten. Sommige leerlingen kwamen zelfs een kus geven. Alle studenten waren piekfijn gekleed: een zwarte broek, een witte bloes met daarover een zwart pulletje en in de klas een verplichte blauwe 'schort' van de ISPED.

We gingen naar de klas waar Liz en Xime al wat voorbereidingen maakten voor de lessen die ze na de pauze zouden moeten geven. Er waren ook al heel wat kinderen aanwezig. Het viel mij meteen op dat dit niet het soort kleuterklas is zoals wij die gewoon zijn. Voor zover ik kan opmaken uit de lessen (die echt boven het niveau van deze leeftijd liggen) werken ze niet met belangstellingscentra, zijn de hoeken op een andere manier aanwezig dan bij ons (er is minder vrije invulling mogelijk), zijn er niet altijd eilandjes, is er nergens een praatkring te bespeuren en is er vooral veel minder respect naar de leerkracht toe!
De dag voor deze 4 à 5 jarigen begon met een Engelse les over de dieren met hun 'baby'. Hoewel de leerkracht Engels zoveel ze kon in deze taal sprak, was dat vaak met een foute uitspraak. Werkboeken en werkblaadjes zijn in de kleuterklas trouwens helemaal niet vreemd!
Voor de speeltijd werd er buiten een spelletje gespeeld met ballen om de kleuren te oefenen en kleurden de kinderen een tekening van een computer waarbij ze niet veel vrijheid hadden om te kiezen hoe ze dat deden.

Na de speeltijd was het dan aan Xime om een lesje over de 16 te geven (tellen en schrijven) en aan Liz om een lesje over de kleine en grote letter p te geven. Beiden startten heel tof met een verhaaltje of een liedje en ze hadden erg veel werk in hun materiaal gestoken, maar jammer genoeg lette slechts een kleine minderheid van de kinderen op. Ik weet dat het er hier anders aan toe gaat dan bij ons, maar ik kon zien dat zelfs zij er last mee hadden. Ik ben er zeker van dat ik in zulke omstandigheden niet begonnen zou zijn met lesgeven... Het was bijna onmogelijk...
Kijk en beoordeel vooral zelf! En daar hoef je niet het volle filmpje voor uit te kijken!

Schrijven is geen probleem voor deze jonge leeftijd! (Nu begrijp ik waarom het geschrift van de mensen hier op dat van mijn 1e leerjaar lijkt: lettertjes zoals je ze gedrukt ziet)

Xime geeft les over het cijfer 16

Liz gaf les over de letter p.

Hoewel ik geobserveerd heb in de kleuterklas in plaats van in het lager en mij soms toch serieuze vragen stel bij enkele fundamentele stappen die worden overgeslagen in het onderwijzen, vond ik dit een hele aparte en interessante ervaring! Ik kijk er al naar uit om volgende week terug te keren!

Jueves 21/02 begon met 'didáctica del nivel parvulario'. Er werd eerst heel lang overlopen wat er van de studenten verwacht werd en wat er in de lessen kon verwacht worden. Daarna zag ik onder andere waar een leerkracht rekening mee moet houden als hij les geeft. Het ging vooral over zaken die belangrijk zijn bij de persoonlijke onderwijsstijl.
Op een bepaald moment werd de les onderbroken door Ramiro. Met alle studenten van de ISPED (ja, ALLE!) moesten we plots de schoolbus op. En dat om amper een beetje verder afgezet te worden aan de politieschool. Daar kregen we door de studenten enkele toneeltjes te zien om belangrijke problemen in Ecuador aan te kaarten. Het ging onder andere over drugsgebruik, dealen, corruptie, ...
We gingen te voet terug naar de ISPED en na een pauze had ik 'didáctica de cultura estética: artes plásticas (dibujo)'. Een beetje te vergelijken met beeld van bij ons maar dan veel theoretischer. De leerkracht zei wel dat dat was omdat het nu de eerste les was, dus de volgende lessen zullen waarschijnlijk iets praktischer gericht zijn. Ik zag onder andere de definitie van 'arte', 'artes plásticas', expresión plástica' en 'artista plástico'.
Na school stapte ik af aan de halte waar Kim afstapt om nogmaals in Otavalo geld te proberen afhalen. Ik probeerde twee plaatsen uit, maar helaas zonder succes.

Hoe interessant de inhouden van de vorige dagen ook waren, ik heb vooral veel ideeën opgedaan op viernes 22/02. De eerste les zou normaal 'Inglés' zijn, een les waar ik al een hele week heel hard naar uit keek. Door een sterfgeval in de familie van een andere leerkracht was er echter een wissel gebeurd, want de leerkracht Engels behoorde tot de delegatie die mee naar de begrafenis ging.
Ik had dus eerst het vak 'cultura estética: didácica música'. Het ging in de theoretische helft van de les vooral over het belang van muziek in de ontwikkeling van kinderen en de fundamentele onderdelen van muziek in de kleuterklas, maar na twee korte muzikale spelletjes gingen we naar het muzieklokaal. We gingen allemaal rond een tafel zitten en moesten met onze ogen dicht luisteren naar muziek. Het deed mij echt denken aan regen in een regenwoud, dus de ideeën voor een muziekles passend bij mijn thema 'water' én bij Ecuador vloeiden rijkelijk! Hopelijk mag ik ze ook uitvoeren, want ik heb ondertussen al heel wat instrumenten gekocht op Plaza de Ponchos.
Daarna volgde de tweede les 'didáctica del nivel palvulario' die voornamelijk een herhaling van de vorige was, maar met praktische voorbeelden van activiteiten die een kleuterleidster de eerste momenten van de dag moet ondernemen. De studenten toonden hoe zij in hun stage de begroeting doen, de datum opschrijven, het weer bespreken, de aanwezigheden opnemen, ... Het laatste stukje ging over wat leerkracht zijn nu precies inhoud. Heel belangrijk daarbij was dat je met ziel moet lesgeven.
En dan was het eindelijk tijd voor 'Inglés'! De leerkracht kwam de klas binnen en sprak mij aan met 'Can you help me teach English?'. 'Yes, I can' was mijn antwoord, waarop de volledig klas: '¿Qué?'
Zo slecht is het dus gesteld met het Engels in Ecuador. De leerkracht spreekt dan ook voornamelijk Spaans en hoewel ze het beter kan dan de studenten maakt ze regelmatig fouten op uitspraak en zinsconstructie. Het helpt natuurlijk ook niet dat er voor dit vak slechts 26 uren vrijgemaakt zijn, terwijl sommige andere er wel meer dan 80 hebben.
In deze les werd de woordenschat herhaald die de studenten al kennen: dieren, kleuren, fruit en dingen in huis. Met de woorden die ze via een spelletje verzameld hadden, moesten ze een zoekrooster maken. Per woord dat in hun rooster gevonden moest worden, moesten ze een zinnetje verzinnen dat kinderen kon helpen om het woord te vinden. Een dier dat het geluid oink-oink maakt, kwam bijvoorbeeld overeen met varken. Iedereen wist perfect wat ze wouden zeggen in het Spaans, maar het Engels was duidelijk een trap te hoog. Voor even was ik dus niet meer de hulpeloze student uit het buitenland die het soms nog moeilijk heeft met het Spaans, maar was ik de leerkracht die iedereen moest helpen om zijn zinnen te vertalen naar het Engels. Het liet me wel even voelen hoe graag ik eigenlijk wel voor de klas sta en hoeveel ik het wel niet mis om les te geven.
Na de les kwam de leerkracht mijn mening vragen over haar les. Ik heb haar eerlijk geantwoord dat het een goede les was, omdat er leuke werkvormen en veel activiteit in zaten en dat die helpen bij het onthouden van woorden. Maar ik heb ook eerlijk gezegd dat als het voor haar mogelijk zou zijn, ze beter wat meer Engels moet spreken en dat ook van de leerlingen moet eisen.

Na school moest Kim nog naar Otavalo om geld af te halen. Ik had het gisteren al zonder succes geprobeerd, maar ging toch mee om op goed geluk wederom mijn bankkaart boven te halen. In Banco de Guayaquil had ik natuurlijk weer geen succes, Kim evenmin. We gingen naar de bank van Plaza de Ponchos waar Kim wel geld kan afhalen. De vriendelijke bewaker stuurde mij door naar Banco Pacífico, waar ik eindelijk met succes geld heb kunnen afhalen! Hoera! Geef die man een bloemetje! Met vijf dollar zou ik niet echt ver meer gekomen zijn, denk ik... Mijn dag was goed en ik beloonde mijzelf op een lekker ijsje, nu ik weer geld had om het te betalen.

Sábado 23/02 planden Kim en ik onze tweede trip naar Plaza de Ponchos om alles wat we de vorige keer niet konden dragen nu te gaan kopen. Zoals ik al zei kocht ik heel wat instrumenten, maar ook een poncho en nog wat souvenirs. Jammer genoeg waren er twee dingen die we de vorige keer gezien hadden nergens meer te bespeuren! De eerste kaartjes zijn ook onderweg (briefjes zullen nog even moeten wachten).
Het was ook een dag waarop ik besefte dat ik het toch moeilijker heb dan gedacht. Tijdens een vroege skypesessie voor mijn broer zijn verjaardag kreeg ik het nieuws dat een bakker bij ons in de buurt gaat sluiten en jawel, ik ben zowaar beginnen wenen, want nu zal ik nooit meer een heerlijke bessenkoek van daar kunnen eten. En dat terwijl ik diezelfde bessenkoek in België al minstens een half jaar niet meer gegeten heb.
De eerste keer dat ik zo lang weg ben en dan nog zo ver. Begrijp mij niet verkeerd: ik zou dit avontuur voor niks willen inruilen, maar wat zie ik mijn familie toch graag en wat heb ik hier de laatste week al een aantal keer de kleine dingen uit België gemist. Dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze ging missen omdat ze altijd aanwezig leken. Dingen die ik blijkbaar vanzelfsprekend vind, maar dat duidelijk niet zijn.

Vandaag stond er normaal een beklimming van de Imbabura met Toa's familie op het programma, maar om een onverklaarbare reden is deze niet doorgegaan. Normaal zou ze verzet zijn naar een paar weken later, maar ik heb al geleerd dat zelfs die zekerheid er niet is.

Morgen start onze eerste echte werkweek. Deze keer is mijn klas verantwoordelijk voor de hulde aan de vlag (ik heb hun gelukkig kunnen overtuigen om mij daar niet vooraan een stukje geschiedenis te laten vertellen) en ga ik netjes opgekleed, zonder teva's in de rij gaan staan.

¡Hasta luego!

Zoë