¡El lunes al institutio!

¡Hola!

Hier ben ik weer met een kort blogberichtje!
Een aantal berichten geleden konden jullie lezen hoe onvoorbereid Kim en ik tussen de studenten van de ISPED mochten gaan staan om de vlag van Ecuador te groeten, de himno nacional en de himno al ISPED te zingen. Afgelopen maandag konden we dit voor de eerste keer een beetje beter voorbereid meemaken. Hieronder een klein overzichtje dat jullie een idee moet geven hoe dat er zoal aan toe gaat.

Net geklede studenten in de rij op el patio.

Hijsen van de vlag.

Nog enkele filmpjes: het eerste is het Ecuadoraans volkslied en het tweede de hymne aan de ISPED.
Het filmpunt is misschien niet ideaal, maar ik wist niet in hoeverre het zou aanvaard worden dat ik daar met mijn camera stond...

¡Ciao!

Zoë

Lecciones en el ISPED y las cosas pequeñas

¡Hola a todos!

Er is weeral een weekje gepasseerd hier in Ecuador en hoewel mijn verslag misschien niet voor iedereen even interessant zal zijn om te lezen, kan ik jullie verzekeren dat de lessen die ik deze week mee gevolgd heb echt wel interessant waren! Wat heb ik hier weer veel ideetjes opgedaan voor mijn eigen eindstage (nu maar hopen dat ik ze ook mag uitvoeren).
Ik waarschuw jullie nu al: dit verslag zal, in tegenstelling tot de 78 foto's in het vorige, een pak minder beeldmateriaal bevatten!

Laat ik beginnen met even terug te komen op iets dat ik in mijn vorig blogbericht nog zo hard aanraadde...
Weet je nog dat ik zei dat iedereen die naar Ecuador komt zeker eens iets moest kopen in de kraampjes op straat? Nu, het is vrijwel onvermijdelijk dat je dat zal doen en volledig terugkomen op die stelling doe ik ook niet, maar even ter nuancering: wees kritisch over bij welk kraampje je al dan niet iets koopt! Geloof mij, want anders beleef je een nacht waarin je verkrampt van de pijn in zowel maag als darmen en spurt je om de zoveel tijd richting de badkamer om uiteindelijk pas 's ochtends om half 7 boven de wc-pot te hangen.
Bovendien kunnen helse nachten als deze hierboven nogal je planning voor de volgende dag verstoren!
Zoals ik al gezegd heb in mijn vorige blog hadden we door de verkiezingen vrijdag nog een extra dagje vrij. Kim kwam bij mij thuis om wat te werken aan onze blogs, te skypen en voor de voorbije twee weken een 'foto van de week' te kiezen. Ik zou haar normaal rond 11u ophalen aan de terminal in Otavalo omdat zij nog niet zo goed wist waar ze moest afstappen om in San Roque terecht te komen. Uiteindelijk heb ik haar moeten bellen om te vragen of ze het zag zitten om toch alleen te komen, dus zo geschiede... Ik legde uit waar ze precies moest afstappen en enkele uren later konden we aan ons rustig dagje 'werken' beginnen. Ik nu en dan met nog een serieuze kramp in mijn darmen.
Tegen vijf uur zette ik Kim op een bus richting Otavalo. Nu ja, dat dacht ik tenminste... Er waren ons al heel wat bussen gepasseerd en aangezien er op de bus die eindelijk stopte 'terminal' stond, dacht ik dat die dan wel juist zou zijn. Dankzij mij kwam Kim dus totaal ergens anders terecht, waarvoor nogmaals mijn excuses!!!

Martes 19/02 startten dan de nieuwe lessen! Nu het niet meer vooral afronden van inhouden was, waren deze dan ook een stuk interessanter.
Mijn eerste les ging over natuureducatie. Iedereen moest zichzelf voorstellen met behulp van een adjectief, beginnend met de eerste letter van je naam, dat paste bij je persoonlijkheid. Geen probleem voor mij... in het Nederlands tenminste, want hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon geen enkel Spaans adjectief bedenken dat begint met een z, laat staan één dat past bij wie ik ben. De leerkracht zei dat ik dan voor de klank mocht gaan, waarop de volledige klas allerlei adjectieven begon op te sommen met 's'. Ik heb maar niet de moeite genomen om uit te leggen dat mijn naam in principe niet zo wordt uitgesproken en ben gegaan voor 'soltera', iets dat mijn buurvrouw mij toefluisterde.
Na de nodige voorstelling van de studenten en van de inhoud van de cursus, kreeg iedereen een casus over twee jongens die een insect ontdekken en dit meenemen naar de klas. In de klas van de ene jongen gaat de leerkracht hier dieper op in en start ze een heus project op rond bedreigde diersoorten, terwijl in de klas van de andere jongen de leerkracht hier niks mee doet. De studenten moesten rond deze casus vijf vragen oplossen. Ik vond het allemaal heel interessant totdat de leerkracht na het geven van haar opdracht de klas uitging om niet meer terug te komen. Ik moet je denk ik niet vertellen hoeveel er nog gewerkt is aan de opdracht... Inderdaad, daar waren de make-upspiegeltjes en de gsm's weer!

Na de pauze was het tijd voor 'expresión corporal y la psicomotricidad'. Ook hier werd eerst een algemene uitleg gegeven waarin de cursus in drie basispunten werd samengevat. In kort kwam het er op neer dat dit belangrijk is voor de ontwikkeling van kinderen op verschillende vlakken, dus dat studenten er ook in opgeleid moeten worden zodat ze de kinderen kunnen helpen hun eigen lichaam te leren kennen. Er werd uitgebreid besproken waarom dit precies belangrijk is en daarna volgde een overzicht van de verschillende fases in deze ontwikkeling. We verhuisden naar de computerklas en tot het einde van de lesdag zocht iedereen informatie op over la motricidad fina y gruesa en andere zaken in verband met expresión corporal. Want ja, hier maken de studenten hun cursus zelf met eigen notities en opzoekwerk. Hoewel ik dat niet moet doen, zocht ik toch heel wat informatie op, met google translate in de aanslag om hier en daar eens een woordje te vertalen van de ingewikkelde uitleg op het internet.

Na de lessen nam ik afscheid van Liz, want sinds deze week blijven wij op school tot 15u. Samen met Kim legde ik een planning voor de komende stageweken voor aan Ramiro. Op dit moment ziet het er zo uit:

• Volgende week maandag en dinsdag gaan we normaal gezien (als Ramiro niet vergeet om dit voor ons te regelen) schoolbezoeken maken om te zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat.
• Woensdag gaan we allebei nog een dagje mee met onze zussen op stage.
• Vanaf donderdag vliegen we helemaal in ons project en startten we op vraag van Ramiro niet met het aanpassen van de reeds bestaande gids voor op de site van educar Ecuador, maar met ons eigen materiaal en onze eigen gids rond coöperatieve werkvormen. We zullen er wel later nog de reeds bestaande gids bij nemen, want dat is toch iets waar er veel interesse naar was vanuit de VVOB.

We bleven niet talmen hierna, want vandaag was de dag van onze eerste dansles! We waren van plan om daar een half uurtje vroeger (dus om 15u) toe te komen voor wat privé-les  en kwamen uiteindelijk op zijn Ecuadoraans om 16u toe op onze bestemming.
Met deze danslessen is het weer tijd om even terug te komen op iets wat ik in mijn vorig bericht gezegd heb. Weet je nog dat ik zei dat de basispassen wel nog meevallen? Wel, dat is dus NIET zo! Ik vond het verdomd moeilijk! Un-dos, raspadito, saltadito, crusadito en un-dos-tres... Ze zijn niet allemaal even moeilijk, maar er zitten er toch een paar tussen die ik niet onder de knie kreeg. Het ritme had ik wel door, maar de pas op zich... Ik snapte helemaal niet wat ik met mijn voeten moest doen! Jaja, dat worden nog een paar vermoeiende dinsdagen die veel zweet en inspanningen zullen kosten. Met een lekker passievruchtenijsje (want in Ecuador is dat  absoluut geen probleem) stapten we terug de bus op richting Otavalo.

Op de ochtend van miércoles 20/02 moesten Liz en ik ons wat haasten. We moesten niet de schoolbus richting San Pablo hebben, maar de gewone bus richting Ibarra en dat allemaal een 20 minuten vroeger dan normaal. Woensdag is namelijk een stagedag voor de studenten van het 2e jaar aan de ISPED. In tegenstelling tot bij ons hebben ze hier geen stageperiode, maar moeten ze elke woensdag paraat staan.
We gingen dus met de bus en daarna nog een stukje met de taxi richting Ibarra, naar Liz haar stageschool: Pensonado mixto y colegio particular - La Victoria. Het deel waar wij moesten zijn, was enkel voor kleuters en was vrij klein. Volgens Liz was dit omdat dit een school is waar je moet betalen. Aan de schoolpoort bleven we even staan met de andere studenten van ISPED waar we iedereen die toekwam begroetten. Sommige leerlingen kwamen zelfs een kus geven. Alle studenten waren piekfijn gekleed: een zwarte broek, een witte bloes met daarover een zwart pulletje en in de klas een verplichte blauwe 'schort' van de ISPED.

We gingen naar de klas waar Liz en Xime al wat voorbereidingen maakten voor de lessen die ze na de pauze zouden moeten geven. Er waren ook al heel wat kinderen aanwezig. Het viel mij meteen op dat dit niet het soort kleuterklas is zoals wij die gewoon zijn. Voor zover ik kan opmaken uit de lessen (die echt boven het niveau van deze leeftijd liggen) werken ze niet met belangstellingscentra, zijn de hoeken op een andere manier aanwezig dan bij ons (er is minder vrije invulling mogelijk), zijn er niet altijd eilandjes, is er nergens een praatkring te bespeuren en is er vooral veel minder respect naar de leerkracht toe!
De dag voor deze 4 à 5 jarigen begon met een Engelse les over de dieren met hun 'baby'. Hoewel de leerkracht Engels zoveel ze kon in deze taal sprak, was dat vaak met een foute uitspraak. Werkboeken en werkblaadjes zijn in de kleuterklas trouwens helemaal niet vreemd!
Voor de speeltijd werd er buiten een spelletje gespeeld met ballen om de kleuren te oefenen en kleurden de kinderen een tekening van een computer waarbij ze niet veel vrijheid hadden om te kiezen hoe ze dat deden.

Na de speeltijd was het dan aan Xime om een lesje over de 16 te geven (tellen en schrijven) en aan Liz om een lesje over de kleine en grote letter p te geven. Beiden startten heel tof met een verhaaltje of een liedje en ze hadden erg veel werk in hun materiaal gestoken, maar jammer genoeg lette slechts een kleine minderheid van de kinderen op. Ik weet dat het er hier anders aan toe gaat dan bij ons, maar ik kon zien dat zelfs zij er last mee hadden. Ik ben er zeker van dat ik in zulke omstandigheden niet begonnen zou zijn met lesgeven... Het was bijna onmogelijk...
Kijk en beoordeel vooral zelf! En daar hoef je niet het volle filmpje voor uit te kijken!

Schrijven is geen probleem voor deze jonge leeftijd! (Nu begrijp ik waarom het geschrift van de mensen hier op dat van mijn 1e leerjaar lijkt: lettertjes zoals je ze gedrukt ziet)

Xime geeft les over het cijfer 16

Liz gaf les over de letter p.

Hoewel ik geobserveerd heb in de kleuterklas in plaats van in het lager en mij soms toch serieuze vragen stel bij enkele fundamentele stappen die worden overgeslagen in het onderwijzen, vond ik dit een hele aparte en interessante ervaring! Ik kijk er al naar uit om volgende week terug te keren!

Jueves 21/02 begon met 'didáctica del nivel parvulario'. Er werd eerst heel lang overlopen wat er van de studenten verwacht werd en wat er in de lessen kon verwacht worden. Daarna zag ik onder andere waar een leerkracht rekening mee moet houden als hij les geeft. Het ging vooral over zaken die belangrijk zijn bij de persoonlijke onderwijsstijl.
Op een bepaald moment werd de les onderbroken door Ramiro. Met alle studenten van de ISPED (ja, ALLE!) moesten we plots de schoolbus op. En dat om amper een beetje verder afgezet te worden aan de politieschool. Daar kregen we door de studenten enkele toneeltjes te zien om belangrijke problemen in Ecuador aan te kaarten. Het ging onder andere over drugsgebruik, dealen, corruptie, ...
We gingen te voet terug naar de ISPED en na een pauze had ik 'didáctica de cultura estética: artes plásticas (dibujo)'. Een beetje te vergelijken met beeld van bij ons maar dan veel theoretischer. De leerkracht zei wel dat dat was omdat het nu de eerste les was, dus de volgende lessen zullen waarschijnlijk iets praktischer gericht zijn. Ik zag onder andere de definitie van 'arte', 'artes plásticas', expresión plástica' en 'artista plástico'.
Na school stapte ik af aan de halte waar Kim afstapt om nogmaals in Otavalo geld te proberen afhalen. Ik probeerde twee plaatsen uit, maar helaas zonder succes.

Hoe interessant de inhouden van de vorige dagen ook waren, ik heb vooral veel ideeën opgedaan op viernes 22/02. De eerste les zou normaal 'Inglés' zijn, een les waar ik al een hele week heel hard naar uit keek. Door een sterfgeval in de familie van een andere leerkracht was er echter een wissel gebeurd, want de leerkracht Engels behoorde tot de delegatie die mee naar de begrafenis ging.
Ik had dus eerst het vak 'cultura estética: didácica música'. Het ging in de theoretische helft van de les vooral over het belang van muziek in de ontwikkeling van kinderen en de fundamentele onderdelen van muziek in de kleuterklas, maar na twee korte muzikale spelletjes gingen we naar het muzieklokaal. We gingen allemaal rond een tafel zitten en moesten met onze ogen dicht luisteren naar muziek. Het deed mij echt denken aan regen in een regenwoud, dus de ideeën voor een muziekles passend bij mijn thema 'water' én bij Ecuador vloeiden rijkelijk! Hopelijk mag ik ze ook uitvoeren, want ik heb ondertussen al heel wat instrumenten gekocht op Plaza de Ponchos.
Daarna volgde de tweede les 'didáctica del nivel palvulario' die voornamelijk een herhaling van de vorige was, maar met praktische voorbeelden van activiteiten die een kleuterleidster de eerste momenten van de dag moet ondernemen. De studenten toonden hoe zij in hun stage de begroeting doen, de datum opschrijven, het weer bespreken, de aanwezigheden opnemen, ... Het laatste stukje ging over wat leerkracht zijn nu precies inhoud. Heel belangrijk daarbij was dat je met ziel moet lesgeven.
En dan was het eindelijk tijd voor 'Inglés'! De leerkracht kwam de klas binnen en sprak mij aan met 'Can you help me teach English?'. 'Yes, I can' was mijn antwoord, waarop de volledig klas: '¿Qué?'
Zo slecht is het dus gesteld met het Engels in Ecuador. De leerkracht spreekt dan ook voornamelijk Spaans en hoewel ze het beter kan dan de studenten maakt ze regelmatig fouten op uitspraak en zinsconstructie. Het helpt natuurlijk ook niet dat er voor dit vak slechts 26 uren vrijgemaakt zijn, terwijl sommige andere er wel meer dan 80 hebben.
In deze les werd de woordenschat herhaald die de studenten al kennen: dieren, kleuren, fruit en dingen in huis. Met de woorden die ze via een spelletje verzameld hadden, moesten ze een zoekrooster maken. Per woord dat in hun rooster gevonden moest worden, moesten ze een zinnetje verzinnen dat kinderen kon helpen om het woord te vinden. Een dier dat het geluid oink-oink maakt, kwam bijvoorbeeld overeen met varken. Iedereen wist perfect wat ze wouden zeggen in het Spaans, maar het Engels was duidelijk een trap te hoog. Voor even was ik dus niet meer de hulpeloze student uit het buitenland die het soms nog moeilijk heeft met het Spaans, maar was ik de leerkracht die iedereen moest helpen om zijn zinnen te vertalen naar het Engels. Het liet me wel even voelen hoe graag ik eigenlijk wel voor de klas sta en hoeveel ik het wel niet mis om les te geven.
Na de les kwam de leerkracht mijn mening vragen over haar les. Ik heb haar eerlijk geantwoord dat het een goede les was, omdat er leuke werkvormen en veel activiteit in zaten en dat die helpen bij het onthouden van woorden. Maar ik heb ook eerlijk gezegd dat als het voor haar mogelijk zou zijn, ze beter wat meer Engels moet spreken en dat ook van de leerlingen moet eisen.

Na school moest Kim nog naar Otavalo om geld af te halen. Ik had het gisteren al zonder succes geprobeerd, maar ging toch mee om op goed geluk wederom mijn bankkaart boven te halen. In Banco de Guayaquil had ik natuurlijk weer geen succes, Kim evenmin. We gingen naar de bank van Plaza de Ponchos waar Kim wel geld kan afhalen. De vriendelijke bewaker stuurde mij door naar Banco Pacífico, waar ik eindelijk met succes geld heb kunnen afhalen! Hoera! Geef die man een bloemetje! Met vijf dollar zou ik niet echt ver meer gekomen zijn, denk ik... Mijn dag was goed en ik beloonde mijzelf op een lekker ijsje, nu ik weer geld had om het te betalen.

Sábado 23/02 planden Kim en ik onze tweede trip naar Plaza de Ponchos om alles wat we de vorige keer niet konden dragen nu te gaan kopen. Zoals ik al zei kocht ik heel wat instrumenten, maar ook een poncho en nog wat souvenirs. Jammer genoeg waren er twee dingen die we de vorige keer gezien hadden nergens meer te bespeuren! De eerste kaartjes zijn ook onderweg (briefjes zullen nog even moeten wachten).
Het was ook een dag waarop ik besefte dat ik het toch moeilijker heb dan gedacht. Tijdens een vroege skypesessie voor mijn broer zijn verjaardag kreeg ik het nieuws dat een bakker bij ons in de buurt gaat sluiten en jawel, ik ben zowaar beginnen wenen, want nu zal ik nooit meer een heerlijke bessenkoek van daar kunnen eten. En dat terwijl ik diezelfde bessenkoek in België al minstens een half jaar niet meer gegeten heb.
De eerste keer dat ik zo lang weg ben en dan nog zo ver. Begrijp mij niet verkeerd: ik zou dit avontuur voor niks willen inruilen, maar wat zie ik mijn familie toch graag en wat heb ik hier de laatste week al een aantal keer de kleine dingen uit België gemist. Dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze ging missen omdat ze altijd aanwezig leken. Dingen die ik blijkbaar vanzelfsprekend vind, maar dat duidelijk niet zijn.

Vandaag stond er normaal een beklimming van de Imbabura met Toa's familie op het programma, maar om een onverklaarbare reden is deze niet doorgegaan. Normaal zou ze verzet zijn naar een paar weken later, maar ik heb al geleerd dat zelfs die zekerheid er niet is.

Morgen start onze eerste echte werkweek. Deze keer is mijn klas verantwoordelijk voor de hulde aan de vlag (ik heb hun gelukkig kunnen overtuigen om mij daar niet vooraan een stukje geschiedenis te laten vertellen) en ga ik netjes opgekleed, zonder teva's in de rij gaan staan.

¡Hasta luego!

Zoë

Un mes en Ecuador

¡Hola a todos!

El tiempo pasa volando, un mes se ha terminado pronto...
Het lijkt alsof ik pas een week geleden zonder bagage in Quito aankwam en nu ben ik hier plots al vier weken! Wat heb ik hier al veel indrukken opgedaan!
Met mijn vierde week in Ecuador, eindigt ook mijn vakantie. Vanaf dinsdag (door de verkiezingen niet maandag) worden Kim en ik terug in de ISPED verwacht. Daar zullen we Ramiro eerst en vooral een voorstel doen voor een planning van onze komende stageweken. Ik kijk er al terug heel erg naar uit om in gang te schieten.
Maar natuurlijk heb ik de afgelopen week niet stil gezeten! Hoewel ik beduidend minder gedaan heb dan Kim, heb ik jullie toch het één en het ander te vertellen.

Jueves 07/02: Un día muy tranquilo
Ik heb ondertussen al door dat mijn familie niet zo graag uitstapjes maakt. Als ik iets van Ecuador wil zien, zal ik dus voor een groot deel zelf dingen moeten plannen. Ik mag regelmatig mee met Toa en Kim, maar dat is natuurlijk niet elke dag mogelijk. Om er alleen op uit te trekken, voel ik mij niet altijd even zeker. En zo kwam het dus dat vandaag een rustige dag was. Maar wees gerust: ik heb mij niet verveeld! Het was een goed moment om mijn blog nog eens aan te vullen en tegen de avond toe nam Liz mij mee naar San Antonio, waardoor ik weer een stukje Ecuador beter ken. San Antonio staat bekend om zijn beelden gemaakt van hout. Er ligt een hogeschool speciaal gericht op 'kunstonderwijs'. Liz toonde mij het parkje waar een aantal beelden van hout staan. Stuk voor stuk zijn ze gemaakt uit één groot stuk hout waaruit langzaam een figuur gekapt is.

Na het parkje liepen we verder richting het huis van een tante en nonkel van Liz. Ik blijf er mij over verbazen hoe veel tantes, nonkels, neven en nichten zij wel niet heeft! Nu weet ik hoe mensen zich voelen als ze in onze familie (langs mama's kant) terecht komen. Ik kan Liz haar familie absoluut niet uit elkaar houden en er lijkt maar geen einde aan te komen.







Viernes 08/02: Ibarra
"Ibarra, Ecuador - Op vrijdag 8 februari 2013 zijn in Ibarra twee westerse meisjes beroofd..."
Grapje mensen! Geen nood, er is niks gebeurd! Maar dit is wel wat onze families waarschijnlijk dachten te lezen in de krant de volgende dag.
Kim en ik zijn dus naar Ibarra gegaan. Helemaal alleen als twee blanke meisjes. Volgens onze families super gevaarlijk, dus we hebben de nodige moeite moeten doen om hen te overtuigen ons te laten gaan.
"Houd je tas dicht bij je! Laat je camera niet zien! Bellen doe je pas als je ergens binnen bent! Hangende oorbellen worden zo uit je oren getrokken!" Allemaal waarschuwingen die naar onze hoofden geslingerd werden. En toch zijn we gegaan, rebels als we zijn!
De bedoeling was vooral om na te gaan hoe doenbaar de danslessen zouden zijn, maar we wouden ondertussen toch ook de stad eens verkennen. Om eerlijk te zijn had ik me toch iets meer voorgesteld bij 'la ciudad blanca', maar ons uitstapje was zeker de moeite waard. We zagen enkele leuke parkjes en leerden plaatselijke specialiteiten kennen. Ik at onder andere nogados, een soort nougat die toch niet kan tippen aan die bij ons. En zoals San Antonio bekend staat om zijn houten beelden, staat Ibarra bekend om zijn super lekkere helados de paila! Ze worden gemaakt in grote koperen pannen op een laag stro en gezouten ijsblokken. Ik at er één met mora (braambes) en maracuja (passievrucht).

Overheerlijke ijsjes!

Koperen pannen om ijs in te maken

De ijsjesmaker

Specialiteiten uit Ibarra

Plazoleta Esquina del Coco

Nadat we iets gegeten hadden, gingen we veel vroeger dan we er verwacht werden richting de UTN net buiten Ibarra. We moesten nog een uurtje wachten, maar konden dan toch een deel van de dansles van het beginnersniveau mee volgen. Er zijn een aantal basispassen (die vallen wel mee) die dan in allerlei combinaties en afgeleiden uitgevoerd kunnen worden. Het zal wel nog een tijdje duren voor we die onder de knie hebben!
Ja, je leest het goed: Kim en ik gaan danslessen volgen! Vanaf 19 februari hebben we elke dinsdag rond 15u dansles in de UTN. De lessen konden doorgaan op elk moment waarop wij dat zagen zitten en als we eens een dagje extra in de week willen gaan, is dat absoluut geen probleem!
Hieronder kunnen jullie al even kijken wat Kim en ik zouden moeten kunnen op het einde van onze danslessen...

De 'speelplaats' van de UTN

De danszaal op de UTN

Zonder overvallen te worden, geraakten we veilig en wel terug thuis!

Sábado 9/02
Hoewel ik vandaag over het algemeen niet veel speciaal gedaan heb, begon hij letterlijk nogal bewogen...
Ik was nog maar een kwartiertje wakker en lag nog wat na te zinderen in mijn bed, toen ik plots letterlijk wakkergeschud werd door een aardbeving. Geen paniek, want het bleef allemaal vrij rustig. Voor zover ik weet ben ik de enigste die er hier in huis iets van gemerkt heeft en het heeft mij zelfs een minuutje gekost voor ik doorhad wat er aan de hand was. Het eerste moment dacht ik dat er gewoon iemand aan mijn bed aan het schudden was.
De rest van mijn zaterdag was volledig vrij, dus ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om het internet af te schuimen op zoek naar supermarkten en postkantoren in Otavalo. Ik ging ook opzoek naar uitstapjes die je in deze streek kan maken en mogelijkheden om eens naar het Amazonewoud te gaan.

Domingo 10/02: Pawkar Raymi
De dag startte met enkele vroege Skypesessies en tot mijn verbazing waren er meer aanwezigen dan gedacht: mama, papa, oma, pepe, ama, Kiki, Bentje en natuurlijk Kinky! Enkele uren later kon ik zelfs nog even met Julie spreken.
Sinds kort zijn Diego (de oudere broer van Liz) en zijn vrouw terug hier voor een korte vakantie. Haar en hun kindje leerde ik al kennen op mijn allereerste dag hier, maar nu weet ik dus ook wie de grote broer van de familie is! Ik kreeg van hen een heel mooie tas cadeau.
Van de regenloze dag met zelfs een beetje zon, maakte ik gebruik om mijn tweede wasje te doen. Rond 14u was het grootste deel zelfs al volledig droog en kon ik mijn kledij afhalen. Ik vroeg aan Liz om het weinige dat er nog hing af te halen wanneer het begon te regenen, want ik vertrok richting Otavalo.
Rond 16u had ik met Kim aan de terminal afgesproken, maar ik zag het niet zitten om nog lang thuis te zitten en had bovendien een ongelofelijke goesting in chocolade, dus vertrok ik al wat vroeger om alleen wat in de stad rond te lopen. Helaas voor mij werden mijn plannen wat in de war gestuurd toen elke bus gewoon voorbij reed wegens 'te vol'. Ik had net de vierde bus zien passeren, toen mijn 'papa' stopte. Hij is taxichauffeur in de speciale witte jeeps die rijden waar er geen bussen of andere taxi's komen. Hij heeft mij volledig gratis en voor niks tot in Otavalo gebracht. Daar ben ik naar de supermarkt gegaan op zoek naar chocolade (met succes trouwens) en heb ik wat op Plaza de Ponchos rondgelopen in afwachting van Kim.
Samen met Kim ging ik dan richting het huis van Toa, boven op een berg. Ik hielp Kim eerst met haar was. Hier geen wasmachine, dus ik kan jullie met vreugde meedelen dat ik nu ook eens een handwasje gedaan heb! Bij mij ging het wel wat trager dan bij Kim, want in tegenstelling tot haar heb ik het systeem nog niet helemaal door. Ik vond het wel super tof en vind het dus eigenlijk echt jammer dat ik hier een wasmachine heb. Spijtig genoeg is het later op de avond beginnen regenen, waardoor de was een dagje langer mocht ophangen om te drogen.
Uiteraard is dit niet de reden waarom ik met Kim mee naar huis gegaan ben. 's Avonds was het Pawkar Raymi in Peguche, een typisch feest van de indigena's dat ieder jaar rond carnaval plaatsvindt. De ideale gelegenheid dus om onze traditionele kledij aan te doen. Met behulp van Toa en haar familie geraakten we volledig aangekleed en opgemaakt  en konden we in de gietende regen en kou vertrekken naar een uniek feest. We waren getuige van een speciale ceremonie in Kichwa en genoten van fantastische muziek. Moe, koud, nat maar voldaan kwamen we terug toe op de berg en kropen we ons bed in voor een korte nacht.

Het huis van Toa

Uitzicht vanop de berg

Handwasjes gebeuren hier!

Onder begeleiding van Toa's familie opgemaakt worden!

Ik in mijn indigenakledij

Op Pawkar Raymi met Toa en haar zussen Mayra en Tami.

Op Pawkar Raymi met Toa

De kamer van Kim

Genieten van de muziek en de bijhorende traditionele dansen!

Mijn cadeautje!

Lunes 11/02: Viva carnaval...
We werden al wakker na amper 5 à 6 uurtjes slaap. Na het uitwringen van de was en een stevig ontbijt gingen we dus nog even op bed liggen om te praten.
Voor de middag vertrokken we nog met Toa naar el parque acuático aan Lago San Pablo om carnaval te vieren. Overal werden mensen nat gemaakt of aangevallen met espuma. Gelukkig werden wij hier grotendeels van gespaard want het was toch net wat te koud om helemaal nat gemaakt te worden. Na iets te eten, stapten we op een bus. De meesten van ons gezelschap stapten al af bij de afslag richting Peguche om daar verder te vieren, maar wij bleven zitten richting het huis van Toa, want al mij spullen lagen daar nog. We zijn uiteindelijk niet meer naar Peguche gegaan. Kim en ik waren zo moe dat we zelfs even in slaap gevallen zijn op haar bed. Ik kreeg nog een tas thee en een broodje en daarna bracht Toa mij naar de bushalte. Ik nam de bus richting San Roque, maar om een of andere reden nam de bus een andere route dan gewoonlijk (waarschijnlijk om de peaje te vermijden). Klein probleempje: hierdoor wist ik absoluut niet meer waar ik was en waar ik moest afstappen. MAAR... Ik had mijn buurman horen zeggen dat hij ook naar San Roque moest, dus besloot ik om samen met hem af te stappen. Natuurlijk was de routewijziging voor hem een voordeel en stapte hij af boven op de berg, op de baan die helemaal beneden uitkwam waar ik moest zijn. Toen ik dat goed en wel door had was het al te laat, maar nu wist ik wel waar ik was dus ik vertrok al wandelend naar beneden. Op mijn weg kwam ik een aantal kinderen tegen die nog volop carnaval aan het vieren waren en ja hoor, typisch weer iets voor mij: ik kreeg een volledige emmer water over mij heen! Nu ja, no harm done, want zo een vijf minuten later stopte er een witte jeep naast mij: mijn 'papa'! Net zoals ik werd afgezet in Otavalo, kreeg ik ook nu weer een lift naar San Roque!
Thuis haalde ik mijn overige was (die dus toch in de regen gehangen had) af.
Nog steeds moe van de korte nacht, kroop ik vroeg mijn bed in om eens lang uit te slapen.

Martes 12/02: Agua fría y choclos
Na een vol weekend en het vieren van carnaval, had ik echt nood aan een douche. Mijn familie zei dat het beter was dat eerst ging ontbijten, want het gas was op waardoor er geen warm water was. Ik heb hier al regelmatig een een koude douche genomen en zo erg vond ik dat nu ook weer niet, maar aangezien ze toch gas gingen kopen, besloot ik om toch nog even te wachten.
Na het ontbijt kreeg ik echter niet de kans om een douche te nemen (op dat moment nog in koud water), maar werd ik meegesleurd naar de auto. Ongewassen en in pyjama moest ik mee een stukje op de imbabura om varkensvlees en choclos (maïs) te kopen. Achteraf gezien helemaal niet erg, want het uitzicht was weeral eens geweldig! Daarnaast ben ik er trouwens achtergekomen dat mijn familie niet van plan is om op de huidige president te stemmen, maar op nummer 21 op de lijst: Creo.

Tegen dat we terug thuis waren, was het al half 12. Ze waren er nog steeds niet in geslaagd om aan gas te geraken, dus heb ik maar een ijskoude douche genomen met als voordeel dat ik er super fris uitkwam.
De rest van de dag heb ik het rustig gehouden en heb ik genoten van de lekkernijen die ik dit weekend in de supermarkt gekocht heb.

Jueves 14/02: La laguna de Cuicocha
Ik heb het al een aantal keer aangekondigd, maar deze keer is het echt zo ver: Kim en ik zijn samen naar het prachtige Cuicocha gegaan! We namen de bus richting Quiroga en gingen vandaar nog een stukje verder per taxi. We kwamen aan bij een schitterend meer en met schitterend wandelweer. Want ja, Kim en ik waren wel degelijk van plan om het volledige meer rond te wandelen. Een klusje dat volgens enkele internetbronnen een goede 4 tot 4 uur en een half in beslag zou nemen, maar volgens enkele iets betrouwbaardere Ecuadoraanse bronnen toch wel 5 uur. Ik kan jullie met trots meedelen dat we er in geslaagd zijn in een goede 5 uur en een half! En dat zonder eten of drinken.
Ja, ja, het klopt: Wij maakten een wandeling op zo'n 3000 meter hoogte, op een smal paadje dat constant omhoog en omlaag ging, gedurende 5 uur en een half, ZONDER eten of drinken!!! Ik had gelukkig wel een klein flesje water mee, maar die voorraad was snel uitgeput.
Kim had er alleszins minder last van dan ik. Een beetje voor we aan de helft waren, kreeg ik echt honger en voelde ik mij duizelen van het te kort aan voedingsstoffen, waardoor de tocht plots een stuk trager ging aangezien Kim constant moest wachten tot ik haar terug inhaalde. Maar we zijn er geraakt! Hongerig, met pijnlijke voeten en benen en met de nodige stops... Want dit moet ik er misschien ook bij zeggen: toen we nog niet eens een uurtje onderweg waren, hadden we al minimum vijf keer even pauze genomen om op adem te komen of te bekomen van de hitte.
Hieronder het meer dan uitgebreide fotoverslag van onze prachtige wandeltocht! Herhaling is mogelijk, mijn excuses hiervoor, maar je moet begrijpen dat kiezen uit zoveel foto's niet eenvoudig is...

Quiroga

Quiroga

Quiroga

Eerste zicht op la Laguna de Cuicocha

Wandelen met uitzicht langs beide kanten van het pad!

Hier waren we net geen uurtje onderweg en ja, we moesten toch weer even neerzitten voor we aan de volgende klim begonnen!

De trapjes die we tijdens de wandeling regelmatig tegenkwamen. En geloof mij, we zijn er veel tegengekomen, de meeste in veel slechtere staat dan deze!

De aandachtige kijker kan het pad dat we genomen hebben over de bergrug zien lopen (en dit was nog maar in het begin).

Ik verkies ook de foto's waar er niemand in de weg van het mooie uitzicht staat, maar dit even als bewijs dat ik er wel degelijk geweest ben! Als je naar mij kijkt kan je je ook een duidelijker beeld vormen van hoe vermoeiend de tocht wel niet was!

Dit soort paadjes kwamen we ook regelmatig tegen!

Prachtige planten en bloemen op onze wandeling!

Op een bepaald moment liepen we letterlijk in de wolken!

We hadden ontzettend veel geluk met het weer! Vrij warm, maar overwegend bewolkt (ik zou de wandeling niet aanraden in de volle zon) en god zij dank heeft het niet geregend, want dan zouden enkele paadjes er toch wel heel gevaarlijk bij gelegen hebben!

Sábado 16/02: Plaza de Ponchos
Een dagje rondlopen op Plaza de Ponchos en deze keer zonder mij in te houden! Althans, dat was het plan... Totdat we omstreeks 11 uur aan el banco de Guayaquil stonden (waar er wel degelijk een maestro-functie is) en zowel ik als Kim niet in staat waren om geld af te halen. Bij de derde bank is het bij Kim wel nog gelukt met haar prepaid-kaart waar ze slechts een mastercard-functie voor nodig had, maar bij mij jammer genoeg niet. Gelukkig had ik wel nog redelijk wat geld bij mij, dus hoewel ik minder gekocht heb dan ik van plan was, had ik toch mijn handen vol met spullen van op de markt.
Ik kocht een tas, een paar oorbellen, drie oorbellen met veren aan, een soort van sandalen, een hoed, een mooi kleed, een deken en dan nog enkele kleinere zaken. Als gevolg heb ik nu nog iets van een 15 dollar over, dus ik hoop op maandag of dinsdag een nieuwe, succesvolle poging te ondernemen om geld af te halen!
Voor we de markt opgegaan zijn, gingen we eerst op zoek naar een postkantoor. We wisten allebei waar het ongeveer lag, maar het heeft toch nog even geduurd voor we het gevonden hadden. Tegen de tijd dat we er aankwamen, was het al gesloten, dus sorry iedereen die een kaartje van mij verwacht, maar het zal toch nog even moeten wachten!
Om onze kleine honger rond 12 uur te stillen, kochten we iets bij de verkopers op straat. Het leek op oliebollen en zo smaakte het eigenlijk ook. Het was een beetje anders, maar daarom niet minder lekker! We zijn pas rond 14 uur echt iets gaan eten: een super lekkere pizza, want allebei hadden we geen zin in een almuerzo met rijst en een stuk vlees erbij.

Domingo 17/02: Quatro semanas en Ecuador con muchos descubrimientos
Vandaag ben ik precies vier weken in Ecuador! Een goede maand zit ik al in een ander land en wat heb ik hier al veel ontdekt. Wat ben ik hier al vaak van de ene verbazing in de andere gevallen!
Een klein overzichtje van wat een maand aan de ander kant van de oceaan met een mens doet:

• Mijn Spaans gaat erop vooruit en sinds de afgelopen vakantie begin ik te merken dat zelfs het praten vlotter en vlotter lukt. Volgens mijn familie gaat het heel goed, maar ik wil niks liever dan het nog beter te kunnen spreken, want naar mijn goesting is het nog steeds niet wat het zou moeten zijn.
• Ik ben helemaal in staat om in traditionele indigena-kledij mee te gaan naar een typisch indigena-feest en mij daar zelfs zo goed te voelen dat ik begin mee te dansen op de typische indigena-manier (in rondje stappen op de maat van de muziek).
• Ik vind kleren wassen met de hand een heel toffe bezigheid en vind het echt jammer dat ik een wasmachine heb. Misschien moet ik toch eens vragen of het niet mogelijk zou zijn om een handwasje te doen...
  Wist je trouwens dat kleren op het dak van een huis, in de wind heel snel drogen?
• Elke dag verbaas ik er mij nog over hoe mooi het hier eigenlijk wel is. Soms kan ik amper geloven dat ik hier echt ben. Met elke nieuwe dag prijs ik mij als één van de gelukkigste mensen op deze aarde en groeit mijn hart steeds meer voor dit prachtige land met zijn warme mensen.
• Toch vraag ik mij soms af of het voor mijn mama, papa en broer wel zo goed is dat ik hier ben. Mijn vertrek heeft hen duidelijk geen goed gedaan. Ik heb het gevoel dat ze allemaal in een soort midlifecrisis zitten: een nieuwe auto, een nieuwe tv, een smartphone, ... ;-)
  Nu ja, ik zit hier en zelfs met wat ik nu weet, zou ik nog vertrokken zijn, want deze kans zou ik voor geen goud op de wereld willen missen! Sorry mama, papa, Laurens, maar dat is de waarheid...
• Ik kan iedereen aanraden om volgende zaken zeker te bezoeken als ze in Ecuador zijn: La laguna de Cuicocha, la cascada de Peguche, Otavalo, Plaza de Ponchos, Plaza 24 de mayo, Ibarra, Lago San Pablo, ...
  En volgende zaken zeker eens te doen: La laguna de Cuicocha rondwandelen mét eten en drinken, Plaza de Ponchos leegkopen, helados de paila eten in Ibarra, iets kopen in één van de kraampjes op straat, vruchtensappen drinken, de taxi en de bus nemen, in je pyjama choclos gaan kopen, ...
  En dit allemaal uiteraard met een camera bij de hand om alles op film vast te kunnen leggen!
• Of ik nu een van deze dingen bezocht heb of niet, ik ben hier 's avonds echt vroeg moe en 's morgens ook vroeg terug wakker!
• Ik krijg hier iedere dag minimum één kop thee en ik vind ze gewoonweg overheerlijk!
• Ik begin Liz te geloven als ze zegt dat ik goed zal verdikken... Ik heb hier geen weegschaal bij de hand, maar ben er zeker van dat er inderdaad al wat kilootjes bij zijn.
  Het eten (al dan niet in te grote porties) met zijn verse vruchtensappen is hier echt wel lekker! Ik heb al redelijk wat typische Ecuadoraanse gerechtjes en dranken kunnen proeven en tot nu toe zijn er slechts twee zaken die ik echt absoluut niet lekker vond. Hoewel ik toch moet toegeven dat ik soms eens moet zuchten als er weeral rijst op tafel komt en ik ervan overtuigd ben dat ik hier meer zout en eieren binnen krijg dan gezond is. Bovendien heb ik sinds Griet Van Herck iedereen hier Belgische chocolade cadeau gedaan heeft verschrikkelijk veel goesting in die lekkere zonde!
• Voor mij is het hier zelden koud, terwijl ik soms de indruk heb dat Liz aan het bevriezen is... 
• Ik vind het nog steeds wat raar dat ik vaak word nagestaard door de Ecuadoranen en door de mannelijke helft zelfs wordt nagefloten (zelfs na al die tijd). Ondertussen ben ik wel zo slim geworden dat ik daar niet meer van op kijk, maar eerder een giechel moet onderdrukken (het wordt hier al van jongs af aan geleerd, denk ik).
• ...

Wie had ooit gedacht dat de dag dat ik vier weken in Ecuador ben zo speciaal zou zijn? Ik heb al heel wat indrukken opgedaan, vandaag is één van mijn laatste dagen vakantie én zijn het presidentsverkiezingen.
Hier kan je gaan stemmen vanaf 6 uur tot 17 uur. Net zoals in België moet je daarvoor naar een school in de buurt gaan. Elke klas is alfabetisch onderverdeeld op achternaam en op geslacht! Hier stemmen vrouwen en mannen dus apart. Door deze dubbele onderverdeling staan er aan sommige klassen lange wachtrijen en aan andere klassen slechts een handvol mensen. Op de school liepen heel wat soldaten rond, in uniform en met wapen. Volgens Liz om de veiligheid te waarborgen.
Stemmen is verplicht vanaf 18 jaar tot en met 60 jaar. Je mag al gaan als je 16 bent en ook na je 60e kan je nog stemmen als je wilt. Iedereen kreeg zijn stembrieven, hier met veel foto's en in kleur. Stemmen gebeurde in de klas achter een kartonnen bord, waarna de brieven elk in hun respectievelijke kartonnen doos gingen (één voor de president en vice-president, de andere voor de vertegenwoordigers). Als ik mijn 'mama' goed begrepen heb, ben je verplicht om te gaan, maar mag je wel blanco stemmen.
Het viel mij op dat er toch heel wat mensen hun best gedaan hadden om zich wat op te kleden en op te maken. De straten van het anders vrij stille San Roque lopen overvol met mensen. Plots zijn er kraampjes met eten en drinken en om een of andere reden doet het mij een beetje aan een feest denken.


In kort kan ik toch wel spreken van een zeer geslaagde eerste maand in Ecuador. Eentje waarin ik al regelmatig met grote ogen om mij heen gekeken heb. Eentje waarvan ik eigenlijk niet wil dat er een einde aan komt, want dat wil zeggen dat ik hier nog maar twee maanden ben... En dat die twee maanden er ook mogen zijn met veel succesvolle ervaringen, veel moment waarvan mijn mond open valt, veel nieuwe ervaringen en indrukken die ervoor zorgen dat mijn liefde voor het buitenland alleen maar kan groeien!


¡Besos!

Zoë