Una semana en el ISPED

¡Hola amigos!

Afgelopen maandag brak een nieuwe week aan de ISPED aan. Onze tweede week in het mooie Ecuador met nieuwe lessen en nieuwe ervaringen en weer zoveel om te vertellen.
Wat ben ik blij dat ik vorig jaar besliste om mij kandidaat te stellen voor een buitenlandse stage! Wat ben ik blij dat ik ook effectief mocht vertrekken naar het land van mijn eerste keuze! Zonder ooit eerder zo ver gereisd te hebben, heb ik altijd een band gehad met de landen in Latijns-Amerika. Geen ouders, broers, zussen, nonkels, tantes, vrienden, ... niemand die mij ooit verhalen heeft verteld die die liefde in mij heeft doen groeien. En toch is ze er en nu weet ik ook dat ze volledig terecht is.
Ik kreeg in België allerlei waarschuwingen: "je reis kan ook tegenvallen, want je weet niet hoe het is." Dat is waar, ik weet het niet. Maar dat maakt het net zo mooi en dat was net hetgeen dat ervoor zorgde dat ik al op voorhand zeker was dat deze reis en stage nooit van mijn leven kan tegenvallen!
Ik kijk nu al uit naar de vele avonturen die ik hier zal beleven en ik zie het volledig zitten om aan de slag te gaan met onze ideeën die we vorige week met Stijn en Ramiro bespraken. Ik wil me volledig smijten in het afwerken van de materialengids van vorig jaar en het creëren van een gids rond coöperatieve werkvormen. Dit wordt een ervaring om nooit te vergeten!

Maar misschien kan ik beter eerst eens vertellen hoe de afgelopen week geweest is...

Ik had, verantwoordelijk als ik ben, maandag mijn wekkertje gezet op half 6, want ik heb al gemerkt dat Liz haar wekker nog op half 4 - 4 uur staat (waarschijnlijk voor haar stage want dan moet ze een stuk verder met de bus en moet ze dus ook vroeger opstaan). Daardoor werden we dus nooit op tijd wakker en was het tot nu toe telkens haasten om de schoolbus te halen. Een reiswekkertje is echter niet heel precies, waardoor het een kwartiertje later afging. Liz werd hier ook  wakker van, maar had op haar gsm (verkeerd) gelezen dat het nog maar kwart voor 4 was. Ze zei gewoon dat het nog te vroeg was om op te staan en hoewel ik zelf nogal verward was, ben ik ook half terug in slaap gevallen.
Tot gevolg zijn we pas om 6 uur opgestaan terwijl de bus ons om 20 na komt halen. In alle haast heb ik dus snel wat kleren aangetrokken en ben ik zonder ontbijt vertrokken richting de ISPED.
Op de bus zag ik dat alle studenten piekfijn gekleed waren. Liz zei dat elke maandag iedereen zo gekleed naar school gingen. Ver weg begraven in mijn herinneringen, kwam iets dat Annegreet en Gudrun ooit gezegd hadden terug naar boven: elke maandag start de dag met het hijsen van de vlag, het zingen van het Ecuadoraans volkslied en een hymne aan de ISPED. Studenten verzamelen dus in rechte rijen op el patio en deze keer stonden ook Kim en ik daartussen.
Wat was ik blij dat ik 's morgens nog rap mijn zwart vestje had aangedaan, want met mijn teva's en gewone kleren aan, viel ik nogal uit de toon. Ik was dan ook opgelucht dat Kim ook niet was ingelicht over het evenement en eveneens in haar teva's in de rij moest gaan staan.
Ik voelde het moment al de hele tijd komen. Kim en ik zouden naar voor geroepen worden, want ja, hoeveel keer komen er Belgische studenten naar hun school? Even leek het erop dat dit zenuwslopend moment ons gespaard ging blijven, maar dan riep Ramiro ons bij hem. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Ramiro heeft uitgelegd aan de studenten wat wij kwamen doen en onszelf voorstellen mocht gewoon door de micro in het Nederlands. Ik vermoed dat dat was omdat iedereen ons ondertussen wel al kende en Ramiro hen gewoon het plezier wou doen om eens wat Nederlands te horen.

Na de hymne keerden we allemaal terug naar onze lessen. Bij mij begon deze weer met het voorstellen van de kleuterliedjes, maar deze keer door alle studenten die nog aan bod moesten komen. Ik probeerde opnieuw zo goed als ik kon mee te doen. Ik hoorde onder andere 'Broeder Jacob' en 'Hansje Pansje Kevertje' in het Spaans. In een andere deel van de les hoorde ik 'Broeder Jacob' zelfs in het Quechua. Toen ik vertelde dat ik beide liedjes kende uit België, werd mij uiteraard gevraagd om deze eens te zingen. Gelukkig werd dit nieuws niet verspreid over de hele klas en kon ik mijn 'zangtalenten' (humhum) enkel loslaten op de studenten die het dichtst bij mij zaten.
Toen alle studenten aan de beurt geweest waren, werden ze in groepjes van twee verdeeld en moesten ze aan de slag met hun versie van een lesvoorbereiding: planificación didáctica. Die ziet er volledig anders uit dan bij ons en voor mij zeker, want aangezien ik hier lessen met de kleuterjuffen in opleiding mee volg, zijn er ook niet zo heel veel bekende situaties. Heel veel heb ik dus niet kunnen helpen. Ik ben er wel achter gekomen dat ze een onderscheid maken tussen vijf verschillende activiteiten: de activiteit van de docent, de activiteit van het curriculum en de activiteit van 'la situación significativa' (wat de kinderen moeten bereiken). De eerste twee komen telkens tweemaal terug, vandaar de vijf verschillende activiteiten/momenten.
In Quito, bij Stijn, hadden we al gehoord dat de doelen hier anders zijn dan bij ons. Op hun lesvoorbereiding stond bijvoorbeeld 'los objetivos general', 'los objetivos específico' en 'los objetivos de aprendizaje'. De doelen die door de overheid worden opgelegd zijn hier al heel specifiek, wat leerkrachten weinig bewegingsruimte geeft in lessen.

Tijdens de pauze zocht ik Kim op en samen gingen we op zoek naar Ramiro. Omdat hij niet onmiddellijk ter beschikking was, hebben we maar eerst het identificatiegedeelte van ons paspoort laten kopiëren, op aanraden van Ramiro. Hij vindt het te gevaarlijk om het origineel document bij ons te houden en heeft liever dat we een kopie hebben. Ik weet wel niet zeker of dat wel voldoende is... Het is inderdaad veiliger, maar wat als we ons moeten identificeren? Is een kopie dan wel geldig als bewijs?
Na het maken van de kopies konden we bij Ramiro terecht voor onze vragen. Kim wou graag eens skypen met haar familie aangezien ze dat nog geen enkele keer heeft kunnen doen wegens gebrek aan internet. Voor draadloos internet op de ISPED hadden we wel een code nodig en dat heeft Ramiro dus voor ons in orde gebracht. We kunnen nu officieel op het internet als we 'aan het werk' zijn, weliswaar met veel vertraging en niet altijd even goed meewerkende verbinding en laptops.
Ramiro vond het ook niet erg als we op ons kamertje wouden blijven om te skypen en onze blogs aan te vullen, dus besloten we om maar even te spijbelen van de lessen.

Daarna gingen we toch eens een kijkje nemen op de campus om te zien wat daar aan de hand was. Ramiro had namelijk gezegd dat er iets te doen was.
Het was 'casa abierta'. Alle studenten van het lager onderwijs hadden een project voorbereid dat ze nu aan elkaar konden voorstellen. Ook Kim en ik deden de toer en ik heb heel wat ideetjes opgedaan voor proefjes die ik in mijn eindstage rond het thema 'water' kan uitvoeren. Ik stond er weer van versteld hoeveel werk de studenten hier in dit soort taken steken. Ik ben er vrij zeker van dat er op de Arteveldehogeschool toch wat protest zou komen van de studenten.
We gingen ook richting la huerta omdat daar ook enkele studenten een project rond planten hadden. Toen zij hun uitleg gedaan hadden, kregen we zelfs een heuse rondleiding in de volledige huerta. Er staan ontzettend veel groenten, ze zijn een waterput aan het aanleggen om deze water te geven en ik ben zot van de geur die van de boomgaard met citroenen komt (of zijn het nu limoenen?).

Ondertussen was het tijd om naar huis te gaan. Ik nam afscheid van Kim en nam samen met Liz de bus richting Otavalo en daar dan de bus richting San Roque. Ik wil mijn eigen bus betalen, maar Liz laat dat niet toe. Zij betaald telkens voor ons beiden.
Thuisgekomen aten we rijst met bonen en een slaatje erbij. Wonder boven wonder heb ik het opgekregen! Dat komt waarschijnlijk door het gebrek aan ontbijt...
's Avonds kreeg ik weer een overheerlijke tas thee en heb ik voor de eerste keer empanadas gegeten! Super lekker! Ik at er één met kaas en één met kip!

Martes begon mijn dag zoals lunes geëindigd is: met empanadas! Het is eens iets anders als ontbijt! Ik vond het eigenlijk wel lekker en ik begin trouwens te merken dat mijn maag zich al goed aan het aanpassen is. Er zijn ondertussen al momenten dat ik denk 'ik kan wel iets eten' en ik krijg steeds vaker mijn eten op.
De hemel was heel klaar, waardoor het eerst nog wat frisjes was, maar door de zon is het snel heel warm geworden.

De ochtend was een beetje vreemd. Ik was volledig klaar voor een nieuwe lesdag, maar alles verliep nogal chaotisch. De studenten moesten allemaal hun portfolio afgeven waarin ze bijhouden wat ze geleerd hebben. Deze portfolio's zijn stuk voor stuk prachtig versierd. Bijna iedereen was nog bezig met hier en daar wat aanpassingen te maken. Pas na een goede twintig minuten werden ze opgehaald en dan stelde de leerkracht willekeurig wat vragen over de inhoud van de voorbije lessen. Ze duidde een student aan die voor de volledige klas mondeling antwoord moest geven. Ik hoop dat het niet op punten stond, want niet iedereen kon even goed antwoorden en om zo een 'toets' af te leggen, vind ik nogal confronterend.
Plots werd de leerkracht weggeroepen. Ze zette de studenten aan het werk: iedereen moest verder werken aan hun 'planificación' van gisteren. Veel kon ik dus niet doen. Zo erg was dat nu ook weer niet, want wat een uitzicht vanuit de klas van Liz! Daarvoor zou je wel meer naar school komen.

Wat een uitzicht!

studenten aan het werk in hun portfolio

Het enige wat de studenten moesten doen tijdens de afwezigheid van hun leerkracht, deden ze natuurlijk niet. Ik zit in een klas vol meisjes en die maken zich hier graag op. Al babbelend haalden ze gsm's of spiegeltjes boven. Ogen werden gekleurd en met een lepel lieten ze hun wimpers nog meer krullen. Ik heb het nu al een paar keer gezien, maar hoe ze het precies doen, heb ik nog steeds niet door.

Ondertussen bekeek ik één van de portfolio's en ik herkende daarin wel een aantal bekende namen die ook in onze cursussen aan bod gekomen zijn. Montesorri en Piaget zijn er enkele van. Ik volg lessen in 'el nivel inicial', dus bij de opleiding kleuter. Daardoor kan ik niet veel werkwijzes herkennen, maar Kim heeft in haar lessen wel al redelijk wat herkend.
De studenten hebben hier ook niet echt een cursus. De meeste blaadjes zijn eigen notities. Het viel mij daarbij op dat bijna iedereen wel een mooi geschrift heeft, maar er nergens een letter is gebonden met de volgende. Het deed me denken aan het geschrift dat ik tijdens mijn praktijk in het 1e leerjaar moest gebruiken.
Ondertussen ken ik ook al wat meer namen van mijn klasgenoten. Naast Liz (mijn zus) is er nog een Liz, Xime, Jhesi, Pati en Stefi. Er zit ook een zwanger meisje in mijn klas, maar ik slaag er maar niet in haar naam te onthouden. Ik ken haar situatie natuurlijk niet, maar ze heeft het denk ik niet gemakkelijk. Ik heb het gevoel dat de leerkrachten wel weten hoe haar situatie in elkaar zit, maar toch verwachten ze nog vrij veel van haar. Ze begon zelfs te wenen in de les. Ik vermoed ook dat de vader van haar ongeboren kind haar in de steek gelaten heeft, want haar klasgenoten verdedigen haar constant bij de leerkrachten met 'wij zijn de enigen die ze nog heeft'.

Om half 9 kwam de leerkracht eindelijk terug, maar voor er echt les werd gegeven, werden er eerst nog heel wat formaliteiten geregeld. Tenminste ik vermoed dat het dat was, want heel veel heb ik er niet van verstaan. Tegen 9 uur kon dan toch de verbetering van 'la planificación' verder gaan.
Ik zat al van 7 uur op de schoolbanken, dus mijn voormiddag was niet echt super interessant.

En dan gebeurde er plots heel veel te gelijk. De leerkracht stelde opnieuw veel vragen luidop maar deze keer vroeg ze naar de uitkomst van enkele wiskundige opgaven. Ik begreep niet zo goed waarom dat plots gedaan werd en wat het nut was, maar de leerkracht maakte wel veel aantekeningen.
Daarna kreeg iedereen per twee een portfolio van iemand anders die luidop overlopen en gecontroleerd werden. Ze moesten elkaar ook een score geven, maar ik denk niet dat ze erg kritisch voor elkaar waren. Waarna er weer lustig gewerkt werd aan een nieuwe planificación.

Tijdens de pauze zat ik bij Liz en een paar van haar vrienden tot ik plots iemand hoorde kloppen op een raam. Ramiro wou dat ik even bij hem kwam. Op weg naar zijn kantoor kwamen we ook Kim tegen, waardoor ook zij erbij werd gevraagd. Door ons gesprekje met Ramiro kwamen we allebei natuurlijk te laat in onze lessen.


Ik had turnles, maar toen ik aan kwam stappen, was er eigenlijk niet veel beweging te bespeuren. Iedereen zat of lag op de grond en had een handje vol bonen vast waarmee ze een spel speelden. Eén van de spelen werd aan mij uitgelegd: viento o hueso. Je moest de tien bonen die je kreeg achter je rug in je handen verwisselen en dan een hand uitsteken naar de volgende in rij met de vraag '¿viento o hueso?' (wind of pit?). De ander moest raden wat er zich in jouw hand bevond. Als er zelfs maar één boon in je hand lag was het antwoord 'hueso'. Telkens wanneer de rader juist was, kreeg hij tien bonen. Als hij fout was moest hij er tien afgeven. Ik heb zowat alle bonen van mijn medestudenten bemachtigd, maar toen we nog maar met twee over waren, is mijn tegenstander erin geslaagd om al mijn bonen te winnen.

Na het spel maakte ik wat foto's en kwam iemand op het idee om een klasfoto te maken. Hiernaast dus een foto van mij met mijn klas en hun leerkracht voor beweging.
Ik zie er niet echt op mijn best uit, maar bon...

Dan kon de turnles echt beginnen. Ze speelden een spel waarbij ze de bal naar elkaar moesten gooien en deze niet op de grond mocht vallen. Anders moest je een rondje in de kring lopen en mocht iedereen een schop op je kont geven. Helaas voor mij werd deze regel er pas bijgevoegd toen ik besliste om mee te doen. Gelukkig heb ik maar één keer de bal laten vallen!


 
Na dit spel was ik al helemaal bekaf. Bewegen op 2500 meter hoogte is geen aanrader. De studenten hebben daar natuurlijk geen last van en speelden nog een spelletje voetbal. Voor mij was dat toch wel wat te ver gegrepen, dus heb ik mij beperkt tot foto's maken.

Voetballen met uitzicht!

Om half één moest ik de les vroegtijdig verlaten om samen met Kim, Ramiro en de andere docenten te eten. Kim en ik bleven nog tot 3 uur op de campus om wat taken te maken.




Miércoles begon vrij speciaal. Normaal hebben de studenten elke woensdag stage, maar deze was nu al afgelopen. We zaten dus met ons allen te wachten in het lokaal op een leerkracht tot iemand ons plots kwam zeggen dat het boven te doen was. We gingen naar een groot lokaal waar ruimte was voor alle studenten en waar onder andere een podium is. De studenten moesten per klas gaan zitten en daarbinnen nog eens per stageschool. In elk groepje moesten ze zowel positieve als negatieve zaken zeggen over hun afgelopen periode. Daarnaast moesten ze ook enkele 'tips' geven voor de volgende keer. Deze tips waren vooral gericht op zaken die beter konden georganiseerd worden. Na lange tijd voorbereiden mocht een 'secretaris' van elke groep naar voor komen om door de micro hun punten aan te halen. Vele zaken werden onder luid applaus onthaald en hier en daar moest een extra woordje uitleg gegeven worden. De studenten kregen echt de kans om hun mening te zeggen en je hoorde ook wel dat velen met dezelfde opmerkingen zaten.
Tijdens de pauze kocht ik voor het eerst iets in het 'winkeltje' (ik weet niet hoe het anders te noemen) op de campus. Bij gebrek aan iets kleiners in portie zijn het 'papas fritas con carne' geworden. Ik kocht ook nog een flesje limonade voor na de middag op te drinken.
Na de pauze was het tijd voor enkele studenten om hun extra vak voor te stellen. Naast het gewone curriculum moet elke student hier nog één extra vak volgen: muziek, drama, specifieke didactiek, ...
Op het podium in het zaaltje op de bovenverdieping zagen we hele toffe dingen. Voorlopig was het nog de generale repetitie, dus niet alles verliep even vlot. Ik heb geen foto's gemaakt, maar wel enkele filmpjes om jullie een idee te geven van wat we zagen.
Mijn excuses als het niet altijd even duidelijk is wat er aan het gebeuren is, maar de studenten kleuter moesten helemaal achteraan zitten dus ik moest over nogal wat hoofden filmen. Daarnaast wou ik mijn camera niet te hoog houden voor de studenten achter mij!

Na de voorstelling ging ik mee met Liz naar haar stageschool. Samen met de andere studenten die op die school stage deden, moest ze al wat afspraken maken voor de volgende keer dat ze zouden komen. Zo ontmoette ik dus enkele leerkrachten en ontdekte ik dat Ibarra, waar de school ligt, nog een eindje rijden is met de bus. En om van de terminal naar de school te gaan, nemen ze een taxi omdat het te ver is om te wandelen.

Eenmaal thuis vroeg ik aan Liz of ik mijn kleren kon wassen. Al helemaal klaar voor een handwas van enkele uren, volgde ik haar naar hun koertje om daar tot mijn grote verrassing... een wasmachine aan te treffen! Ergens vond ik het wel wat spijtig, want na het zien van Kim haar wasplaats op haar dak, zag ik het eigenlijk wel zitten. Maar nu hangen mijn kleren dus te drogen op het dak, in de felle wind, terwijl ik hier zit te hopen dat ze niet wegwaaien!

Vandaag (jueves) was dan mijn laatste dag school, want vanaf morgen is het hier twee weken carnaval-verlof. Op 5 februari moet ik wel nog eens met Kim naar de ISPED want dan krijgen we bezoek van de verantwoordelijk voor Ecuador van de volledige Arteveldehogeschool.
Voor de pauze hielp ik de studenten met het versieren van letters gemaakt uit foam-ix die ze nog nodig hadden voor de echte voorstelling van de extra vakken. We hebben echter niet alles kunnen afwerken omdat we plots uit de werkplaats geroepen werden. Er waren nieuwe meubeltjes toegekomen voor de kleuter en deze moesten verhuisd worden naar de kleuterklas en naar de klas van het hoekenwerk. Voor zover ik begrepen heb, denk ik dat zelfs het ministerie op bezoek kwam om een kijkje te nemen. We moesten dan ook nog even op de kleuters passen.
Na de pauze werd iedereen terug verwacht in het zaaltje van gisteren. We zagen een heuse voorstelling van allerlei didactische materialen die op de ISPED gemaakt en gebruikt worden, gevolgd door de voorstelling van de extra vakken. Deze keer compleet met filmpjes en met studenten die verkleed waren om hun rol te spelen. Alle lectoren en zelfs Ramiro was aanwezig.
Kim en ik hadden nog wat vragen voor Ramiro dus we gingen na de voorstelling even langs bij hem. We hadden beter moeten weten, want natuurlijk nam hij ons mee om iets te eten... Terwijl ik totaal geen honger had en Kim al een paar dagen last heeft van haar darmen. Veel hebben we dus ook niet gegeten van onze kip met spaghetti en zoete, gebakken banaan. Maar we konden daarna wel met een goed gevulde maag de bus op richting ons huisje!
De eerste brief in Ecuador is trouwens toegekomen. Blijde stuurde haar briefje op toen ze nog in België was en ik ontving hem terwijl ze ligt te slapen in India. Bedankt Blijde voor je leuke briefje!

Zo, ik ben volledig klaar voor mijn twee weken vakantie!
Het weekend begint zaterdag alvast met een bezoekje aan el zoológico (samen met Kim en Toa) en zondag neemt Liz Kim en mij mee naar la laguna de Cuicocha. Ik ben benieuwd!

¡Hasta la proxima!


Zoë