Wat je niet allemaal kan meemaken in minder dan een week...

¡Hola!

Ik ben hier nog geen week en ik heb al zoveel meegemaakt. Zowel mooie dingen als minder mooie dingen... Laat ik jullie eens een overzichtje geven!

Martes, 22/01
Ik heb hier al een paar keer bang mijn hart vastgehouden in het verkeer van Ecuador... Als voetganger moet je ontzettend uitkijken, zelfs als je groen hebt. Een auto die pinkt om voorbij te steken? Laten we maar gauw wat gas bijgeven zodat hij niet kan passeren... Het zal wennen worden, maar zelfs moest ik een rijbewijs hebben, zou ik nog niet willen rijden!

Vandaag zijn Kim en ik terug naar het VVOB kantoor in Quito gegaan. Stijn had gevraagd of we het zagen zitten om op een workshop/lezing die hij in de namiddag moest geven aan de universiteit ook enkele dingen te zeggen.In Ecuador is er namelijk een boek gepubliceerd dat in Vlaanderen al heel bekend is. Kim en ik moesten iets zeggen over differentiatie en proces- en productevaluatie in België. We hadden een hele voormiddag om die twee korte stukjes voor te bereiden. We zijn dus niet constant bezig geweest. In de momenten dat we niet aan het werk waren hebben we geskyped met het thuisfront. Onder andere met Tine en ik ook met mama, papa en Laurens.
In de namiddag zijn we dan met Stijn naar de universiteit gegaan. We werden voor de leeuwen gegooid en vertelden over bovenstaande thema's in het Spaans. Wij kwamen pas halverwege aan bod en we hadden al snel door dat we met een kritisch publiek te maken hadden. Ondanks de zenuwen konden we goed verwoorden wat we hadden voorbereid, maar de extra vragen die kwamen waren toch niet zo eenvoudig.

Kim aan het werk in het VVOB - kantoor

De bedoeling was dat Kim en ik wat vroeger weg gingen om onze valiezen af te halen op de luchthaven, maar toen we daar zaten leek het ons wat onbeleefd om midden in die workshop weg te gaan. Stijn heeft ons dan gebracht als het afgelopen was. Het was ondertussen al bijna half 6 en we kregen daar te horen dat het kantoor van KLM bijna ging sluiten. We hadden als snel door dat we dus weer gingen moeten lopen. PLEASE WALK FAST! Hoeveel keer we dat niet gehoord hebben de laatste dagen... Nu ja, alles is goed afgelopen. We waren nipt op tijd en konden deze keer met onze valiezen vertrekken van de luchthaven!

Miércoles, 23/01
DE grote dag! Rond 8 uur vertrokken we samen met Stijn richting San Pablo om Ramiro (de rector van de ISPED) en onze gastgezinnen te ontmoeten.

Afscheid nemen van het uitzicht vanuit onze kamer bij Stijn en Anneleen

Ik was toch wel wat zenuwachtig. Na enkele dagen in een omgeving te verblijven waar we ook met het Nederlands terecht konden, zouden we nu volop met het Spaans onze plan moeten trekken.
Onderweg trakteerde Stijn ons nog op een chocomelk in 'el café de la vaca'. Super lekker (en groot), super gezellig en opnieuw een adembenemend uitzicht!

 

Aangekomen in San Pablo werden we door heel wat verschillende leerkrachten ontvangen. Zelfs de zussen van Annegreet en Gudrun waren aanwezig en zij zien het al volledig zitten om naar België te gaan. Iedereen had er trouwens het volste vertrouwen in dat wij binnen een drietal weken perfect Spaans zullen spreken. We zullen zien...
Na de eerste kennismaking namen we afscheid van Stijn en kregen we een rondleiding op de ISPED. Ongelofelijk welke indrukken er zo op je afkomen! Overheerlijke geuren, prachtige kleuren en weeral eens prachtige landschappen!

De tuin van de ISPED, met verse groenten!

boomgaard met citroenen

Van Ramiro kregen we ook de sleutel van een klein kamertje dat gedurende ons verblijf in Ecuador ook ter beschikking is. Er staan twee bedden in, er is een mini-keukentje en een badkamertje. Als Kim en ik dus eens wat langer willen doorwerken kunnen we daar blijven slapen. Zo moeten we 's avonds geen taxi meer laten komen.

's Middags werden we bij Ramiro uitgenodigd voor onze eerste echte Ecuadoraanse maaltijd! Kip, patatjes, rijst, een beetje sla en een schijfje tomaat en avocado. Vooraf gegaan door 'una sopa de verdura'. Daarbij kregen we 'jugo de mango'. Allemaal eigenlijk nog vrij gewoon. Voor ons wel een beetje veel en voor mij een beetje te zout, maar toch lekker. Hoewel ik mango toch liever in fruitvorm heb dan in sapvorm...

En dan was het zover! We gingen op weg naar ons gastgezin! Kim in Otavalo (bij een echte indiaanse familie) en ik in San Roque. Ik deel een kamer met mijn zus Liz. Ze heeft mij al onmiddellijk een rondleiding gegeven in haar buurt. We gingen namelijk naar haar abuela (oma) die op een boerderij woont. Een ongelofelijk groot domein, met onder andere een veld vol met braambessen. En geloof mij, onze braambessen kunnen wel drie keer in één braambes van hier!
Ze bracht me ook naar 'una rancha' van een vriendin van haar oma waar ik een soort vreemde vrucht kon proeven. Ik ben nu even de naam vergeten.
Mijn papa hier is ook nogal verzot op mijn camera's dus heb ik hem maar wat foto's laten maken. Ze vragen ook constant hoeveel iets kost in België. Dat is een beetje vreemd, want als eerste weet ik dat niet van alles en als tweede wil ik ook niet de indruk geven dat ik dat geld altijd op voorraad liggen heb... Maar voorlopig ben ik het Spaans niet machtig genoeg om dat uit te leggen.

ik met mijn zus Liz

la rancha

mijn papa met zijn kleinkind

Daarna gingen we terug naar het huis van haar oma waar ik getuige was van een 'vreemd' ritueel. De oma en de papa van het kleinste kindje (waarvan ik de naam niet meer ken) deden een soort van water in hun mond. Dan hielden ze het kind omhoog met zijn t-shirtje omhoog geschoven en op hetzelfde moment spuwden ze het water uit. De oma op de buik en en papa op de rug.
Ik heb niet zo goed begrepen of ze dat nu deden als een soort 'doopsel' of omdat het kind een beetje ziek was en dat het daardoor beter beschermd zou zijn.

Jueves, 24/01
Ik heb nog steeds wat last van de jetlag. Ik kan nu al wat langer opblijven, maar ik ben toch altijd vroeg wakker. Ik heb ook gemerkt dat ik nog droom in het Nederlands, wat heel verwarrend is als je wanneer je wakker wordt plots Spaans hoort.
Heel wat van wat Annegreet en Gudrun ons verteld hebben, blijkt trouwens te kloppen. Drie stappen bergop of op een trap zijn verdomd vermoeiend! Dat heb ik gemerkt toen we goed moesten doorstappen om onze bus te halen.
Vandaag was onze eerste lesdag aan de ISPED. Ik volgde les mee met Liz. Liz is kleuterjuf in opleiding en zit momenteel in haar tweede jaar/derde semester. Ramiro kwam de klas even binnen om mij voor te stellen voor de les startte. De les begon met enkele studenten die een liedje of versje moesten voorstellen dat ze hadden voorbereid. Ik deed natuurlijk goed mee met de bewegingen en waar ik de woorden verstond zong ik ook mee. Daarna ging de les over 'juego trabajo en el nivel inicial'. In het Nederlands gaat dat over hoekenwerk in het kleuteronderwijs. Het meeste heb ik al gezien in het gedeelte over kleuteronderwijs bij '1e leerjaar-diverse didactieken'. Er is niet veel verschil in vergelijking met bij ons. Ze stellen dezelfde doelen voorop en ook de taak van de leerkracht is niet anders. Halverwege moest ik mij plots even voorstellen. Dat is niet zo gemakkelijk als je al door iemand anders bent voorgesteld en alles eigenlijk al bekend is. Ik heb dan ook maar eens even verteld dat ik ook over hoekenwerk geleerd heb en dat dat ook in het lager nog gebruikt wordt, maar dan op een andere manier dan in het kleuter.
De rest van de les heb ik niet zo goed meer kunnen volgen... Zo meteen meer over waarom dat precies was.
Na het theoretische gedeelte gingen we naar de kleuterklas. Alle studenten hadden veel werk gestoken in het creëren van hoeken en nu was het tijd voor de kleuters om er ook effectief in te spelen! Het grote verschil met België viel hier wel onmiddellijk op. Bijna al het materiaal is gemaakt door de studenten zelf, terwijl bij ons een groot deel wordt aangekocht. Het is echt ongelofelijk wat zij in elkaar kunnen steken! Enkele hoeken zijn ook meer gericht op huishoudelijke taken (vb. washoek, keukenhoek, ...) wat mij een beetje deed denken aan Montessori.
Op dit moment was ik al helemaal niet meer aandachtig, want ik had verschrikkelijke buikpijn. Ramiro is mij dan komen halen en heeft ook Kim uit haar les gehaald om samen een kopje thee te drinken. Voor het ei dat erbij geserveerd werd, heb ik vriendelijk gepast. Ramiro stond er dan ook op dat ik naar de dokter op de campus ging. Deze heeft mij onderzocht en heeft mij twee pilletjes voorgeschreven, waarvan ik er eentje al op dat moment moest nemen. Kim en ik zijn dan voor de rest van de voormiddag gaan uitrusten in ons kamertje.

Door daar zo rustig te zitten, ging het een beetje beter met mijn maag, maar zo goed werkte dat pilletje nu toch ook weer niet.

Op een bepaald moment kwam Ramiro ons vragen of we naar Otavalo wouden gaan. Twee docenten moesten daar nog iets in orde brengen en konden ons dan ondertussen een kleine rondleiding geven. Omdat het wat beter ging zag ik dat wel zitten.
Helaas voor mij heeft de rit richting Otavalo mij geen deugd gedaan. We zagen wel leuke dingen, maar ik was mij meer aan het concentreren op het binnenhouden van het weinige dat zich op dat moment in mijn maag bevond.

 De bedoeling was dat we om half 1 met Ramiro gingen eten, maar op dat moment zaten wij nog in Otavalo. Hij stond er dus wel op dat de lectoren ons trakteerden op een ijsje voor we de stad uitreden. Ik heb vriendelijk bedankt (alweer) want ik voelde mij echt verschrikkelijk slecht.

Toen we terug aankwamen op de ISPED ben ik naar ons kamertje gerend. Ik heb mij daar opgesloten in de badkamer en ben op het bed blijven liggen toen Kim samen met Liz en Toa naar Ramiro moest.
Vanaf dat moment ben ik beginnen overgeven... Waarschijnlijk van de hoogte, want zoveel had ik nu ook weer niet gegeten.
Van alle dingen die je kan meemaken in een vreemd land, is ziek worden in je eerste week wel een van de laatste dingen die je verwacht!
Ik wist dat we de bus terug naar huis moesten nemen. Ik heb enorm mijn best gedaan om mij in te houden, maar drie minuten voor we moesten afstappen, had ik prijs. Thuis ben ik ook blijven overgeven en kreeg ik koorts. Mijn familie was super ongerust en wou met mij naar de dokter gaan. Ik heb hun gelukkig kunnen overtuigen dat dat niet nodig was. Dankzij de thee die ik gekregen heb, is mijn maag wat gekalmeerd en tegen 9 uur 's avonds was ik vooral nog misselijk.

Viernes, 25/01
Doordat ik ziek was, viel de uitstap waar ik al sinds woensdag zo naar uit gekeken had wel een beetje in het water. Alle studenten van de ISPED gingen van San Pablo te voet wandelen naar la cascada de Peguche. Deze morgen was mijn maag wel beter maar ik had nog wat koorts. Bovendien had ik amper iets binnen en voelde ik mij veel te zwak om zo een wandeltocht te ondernemen. Ik ben dus maar in bed blijven liggen.
Niet te geloven hoe bezorgd de mensen hier zijn! Liz kreeg om de tien minuten telefoon om te horen hoe het met mij was. Er is zelfs iemand langs geweest van de ISPED om te kijken wat er aan de hand was.
Na een goede douche voelde ik mij al een stuk beter, waardoor we toch naar Peguche gegaan zijn. Niet te voet of met de bus, maar er is ons iemand komen ophalen!
Wat een prachtig bos! En die waterval! Het stroompje dat eruit verder gaat, loopt zelfs tot aan het huis van Toa (waar Kim logeert). Haar familie wast zich dus in het water dat afkomstig is van de waterval.
Ik ben zo blij dat ik toch nog gegaan ben! Alle studenten waren er, iedereen had wel iets mee om te eten of te drinken en er werden volop spelletjes gespeeld. Echt fantastisch.

La cascada de Peguche

Kim heeft hier veel succes bij de jongens! Er zitten er dan ook een aantal in haar klas!

Op verplichte foto met Liz bij la cascada

Spelletjes spelen met de studenten en een paar kindjes die aanwezig waren

Op foto met de lectoren van de ISPED (Ramiro in het blauw naast Kim)

Samen eten in het bos

Omdat ik een deel gemist heb van de uitstap hebben Kim en ik afgesproken dat we samen nog eens tot daar zullen gaan in een van de komende weken. Zo kunnen we op ons gemak een wandeling maken door de prachtige natuur!

Terwijl ik dit hier aan het typen was, liep er een begrafenisstoet door de straat. Niet te doen hoeveel mensen daarin meestappen en zo anders dan in België.



Je ziet het... Mijn eerste week is nog niet eens rond en ik heb al van alles meegemaakt. Benieuwd wat het weekend zal brengen...

¡Hasta pronto!

PS: Wie met mij wil skypen, kan mij altijd bellen als ik online ben! Ik zal altijd opnemen!