... en wat je niet allemaal vergeet te vertellen als je schrijft voor het weekend

¡Hola a todos!

Ik had mijzelf voorgenomen om mijn avonturen een beetje op te sparen en slechts één keer in de week (in het weekend dan) een blogbericht te schrijven. De eerste week zit er net op en daar vliegt mijn zelfopgelegde regel al de vuilbak in.
Ik ben er mij wel van bewust dat ik nu zoveel meemaak dat ik met jullie wil delen omdat alles nog zo nieuw is. Misschien moet ik die regel dus maar beter terug uit de vuilbak vissen en even opbergen tot ik hem weer kan gebruiken.
Ik heb natuurlijk ook de luxe om bij Liz thuis draadloos internet te hebben (in tegenstelling tot Kim die sinds haar laatste bericht nog niet in staat is geweest om een nieuw bericht te schrijven). Die luxe zorgt ervoor dat het extra verleidelijk is om toch nog even mijn laptop te nemen...
Maar natuurlijk heeft die luxe ook nadelen, want misschien heb ik daardoor toch net nog wat te veel contact met het thuisfront en heb ik wat te weinig contact met mijn gastgezin.

Zoals de titel van dit blogbericht al verklapt, dacht ik dit weekend aan nog heel wat dingen die ik in het vorige ben vergeten schrijven. Daarnaast heb ik in het weekend ook absoluut niet stil gezeten en had ik misschien toch beter gewacht tot nu om alles te publiceren.

Dus hier gaan we nog een keertje...

Flashback naar jueves 23/01
Ja, ik ga inderdaad nog eens terugdenken aan die dag waarop ik zo slecht geworden ben (ondertussen ben ik trouwens alweer helemaal de oude). Waarom ik dat doe, heeft vooral te maken met het feit dat ik op onze terugweg van Otavalo naar de ISPED iets heel vreemds hoorde op de radio.
Voor alle mensen die eraan proberen te ontsnappen is hier het officiële nieuws: Het is niet mogelijk! Ja, ook in Ecuador hoor je Gangam Style op de radio!!!
Ik kon mijn oren niet geloven en er verscheen zelfs even een glimlach op mijn gezicht ondanks de pijn die ik had. Dat was echt wel één van de laatste liedjes die ik verwacht had om te horen.
En zo zijn er nog wel een paar de revue gepasseerd.
Ik hou enorm veel van Manu Chao, Reggae, Santana en andere muziek in die stijl en ik dacht nu echt dat ik daarvoor in Ecuador wel op mijn plaats zou zijn. De Ecuadoranen waarvan ik echter tot nu toe hun muziekstijl heb leren kennen, houden meer van het soort muziek dat past in het rijtje Rihanna, Lady Gaga en onze 'uitgaansmuziek'.
Maar er is hoop! Want ik heb ook al andere dingen gehoord, alleen niet op de radio. Daarover zo meteen meer!

Flashback naar viernes, 25/01
De dag dat we naar Peguche gegaan zijn!
Als ik Kim haar foto's zag en haar verhaal hoorde van de wandeling zelf, heb ik even gevloekt dat ik net de dag ervoor ziek geworden ben. Wat een verhalen zeg! Ze heeft trouwens nog een heel speciaal avontuur beleefd toen ik al weg was, maar daar laat ik haar graag meer over vertellen op haar blog...
Ze vertelde mij ook dat er tijdens de wandeling nogal regelmatig gestopt werd om een voorraad alcohol in te slaan. En dat op een schooluitstap! Dat zou bij ons toch niet het geval zijn. Ik denk dat rokende studenten al blij zijn dat ze dan op dat vlak al wat vrijer gelaten worden in België, maar drank...?

Nu ja, wat ik vooral wou vertellen was dat carnaval in aantocht is. En dat is te merken ook. Overal staan kraampjes waar 'espuma' te koop is en dat wordt nu al lustig gebruikt. Iedereen moet uitkijken om geen doelwit te worden. Bovendien laat het ook serieuze vlekken na. Kim en ik zijn er nog steeds niet zeker van of die vlekken ook weer uit te wassen zijn. Voorlopig is ons antwoord op die vraag 'neen'. Wat ons brengt tot de volgende vraag: Wat gaan we in godsnaam aandoen dat zo vuil mag worden als het effectief carnaval is?
En niet alleen van espuma moet je uitkijken, want ook water en bloem zijn geliefde wapens!

Op de terugweg van de waterval naar de bus hoorde ik trouwens muziek die mij al wat beter lag. Er speelde bij één van de kraampjes een cd met 'panfluit-muziek'. Raar maar waar: ik herkende het liedje! Het heeft wel nog even geduurd voor ik door had welk liedje het precies was: The sound of silence. Het klinkt misschien vreemd, maar ik vond het echt wel mooi.
In de schoolbus hangt trouwens een lijst met daarop de namen van de studenten en de plaats waar ze moeten opgehaald worden én ... Kim en ik staan er ook op! Ik weliswaar onder Soe, maar goed. De Ecuadoranen hebben duidelijk veel moeite met het uitspreken van mijn naam en al zeker als ik er mijn achternaam bij zeg. Het dichtste tot nu toe is S-o-ee of S-o-è. Sommigen durven ook wel eens voor S-oe-ee gaan. Ik heb mij ondertussen al aangepast en stel mijzelf gewoon voor als 'S-o-ee'. Dan is het niet zo moeilijk meer en moet ik niet steeds vier keer herhalen wat mijn naam is.

's Avonds was mijn maag al een stuk beter en was ik in staat om iets te eten. Liz maakte salchipapas! Frietjes (één keer gebakken) met worst, ketchup en mayonaise. Echt super lekker! Jammer genoeg was mijn maag nog niet genoeg in orde om er meer van te eten.
Ik heb wel al gemerkt dat het eten hier meestal in veel grotere porties komt dan ik gewoon ben. Ik heb dan ook snel genoeg en hoewel ik niet direct minder eet dan thuis, ligt mijn bord echt nog veel te vol om er een beetje uit te zien alsof ik ervan gegeten heb. Kim heeft daar duidelijk minder problemen mee. Ze zegt wel vaak dat het veel te veel is voor haar, maar als ik zie wat zij niet allemaal op krijgt... Liz heeft mij alleszins al verzekerd dat ik hier in Ecuador goed zal verdikken. Tja, wat kan ik daar op zeggen?

Ik ben trouwens nog nooit omringd geweest door zoveel mensen van mijn lengte of zelfs kleinere mensen! Het is een beetje een raar gevoel. Zeker als je nog vrij gemakkelijk over een groep mensen kan zien wat er gebeurt aan het begin van een plein. Dat is mij nog nooit gebeurd!

Sábado, 26/01
De eerste dag dat ik een beetje heb kunnen uitslapen. Deze keer werd ik niet om 4u wakker, maar om 7u. Ik heb dan even skype aangezet en de eerste skype-sessies met Julie en met Linde zijn dus een feit!

Liz en Toa hadden in Kim en mijn plaats onze weekendactiviteiten gepland. Eigenlijk begrepen we allebei pas wat er ging gebeuren toen het aan het gebeuren was.
Ik ging zaterdagochtend samen met Liz in de bus richting Otavalo. Daar kwamen Toa en Kim ons tegemoet en nam Liz plots afscheid van mij. De bedoeling was dus dat ik de dag ging doorbrengen met Kim en Toa en dat ik daar ook bleef slapen.
Voor Kim en ik 'samen de dag konden doorbrengen', ging ik eerst nog met hen mee naar de les van Toa. Toa geeft elk weekend les op het niveau 1e-2e leerjaar aan enkele volwassenen die hun school niet hebben kunnen afmaken. We kregen zelf ook een handboek zodat we eens konden kijken hoe dat er in Ecuador allemaal uitziet. Veel oefeningen lijken eigenlijk nog goed op de oefeningen in onze werkboeken. De opbouw is soms zelfs gelijkaardig. Enkel de lay-out is wel wat anders, wat het volgens mij ook wel moeilijker maakt voor de kinderen om ze op te lossen.

Na de les gingen we te voet naar het centrum van Otavalo, meer bepaald naar de bekende markt op La Plaza de Ponchos. Ik heb van mijn leven nog niet zoveel kleuren op één plaats verzameld gezien! Veel kraampjes verkopen dezelfde dingen en toch is er geen enkel hetzelfde. En wat ben ik trots op mijn zelfbeheersing! Beste mensen, hieronder een overzichtje van alle dingen waarvan ik mij heb kunnen weerhouden om ze te kopen:

Welke hoed wil je papa?

Inderdaad, ik kan het zelf amper geloven, maar dat heb ik dus allemaal laten liggen!
En dan nu een overzichtje van wat ik wel gekocht heb:

Vooral om de raad van Stijn een beetje op te volgen. Toen we nog bij hem logeerden, heeft hij ons gezegd dat een vriend van hem altijd een vals portemonneetje bij had voor als hij overvallen werd. Er zat een beetje geld in zodat het ook niet vreemd leek als hij dat portemonneetje afgaf. In het kleinste op de foto (onderaan) zit dus mijn kleingeld en een beetje briefgeld. Mijn ander geld zit verspreid over al de rest dat ik mee heb (ook het bruine portemonneetje van op de foto). Ik heb alleen nog niet echt een systeem uitgedokterd zodat het voor mij ook wat overzichtelijk blijft... Daar zal ik mij eens grondig mee moeten bezig houden.

Kim en ik zagen in elke richting wel twintig dingen die we wouden kopen: truien, pennenzakken, tassen, ponchos, mooi gekleurde kleden, ... We hebben dus ook afgesproken dat we daar zeker met ons tweetjes nog eens terugkeren om al die zaken te kopen. Ondertussen ga ik dus al beginnen nadenken over welke zaken ik hier kan laten zodat ik mijn aankopen in mijn valies krijg!

Toen we de markt helemaal rond waren, wou Toa iets eten. Kim en ik hebben meestal niet echt honger. Dat ligt ook wel aan de warmte. Als het in België warm is, overleef ik meestal gewoon op veel fruit en drinken, met hier en daar eens iets kleins ertussen. Zoals ik al zei, eten Ecuadoranen echt veel en ik heb mij al een paar keer afgevraagd waar ze het blijven steken...
Toa heeft dan een zaakje uitgezocht waar ze lasaña verkochten, want daar had zij zin in. Zij koos una lasaña con pollo en Kim en ik allebei una lasaña con carne. Kim vooral omdat de kip al haar oren uitkwam na 5 dagen hetzelfde gerecht te moeten eten.
Toa is een echt indigena-meisje en zij en haar familie zijn heel gelovig. Voor het eten moet je dus eerst bidden. Gelukkig was ik hierover op de hoogte gebracht door Kim. Zij had mij namelijk gezegd dat Toa ervan overtuigd was dat ik ziek geworden ben omdat er in mijn familie niet gebeden wordt en dat het dus ook daardoor is dat Kim nog perfect gezond is.
Na het eten gingen we betalen. Kim en ik gingen ervan uit dat iedereen gewoon zijn eigen deel ging betalen, maar dat was dus niet het geval. Ondanks het feit dat Toa ons uitgenodigd heeft, hebben wij toch voor alles betaald. Behalve dan de paar centen die over waren want dat heeft zij dan bijgelegd.
We zaten daar nu niet zo mee in, maar als westerling is dat wel even een rare ervaring.

We wandelden terug naar het appartement waar Kim en Toa verblijven. Onderweg vroeg Toa of wij het zagen zitten om wat later met haar en haar vrienden mee naar de 'godsdienstles/catechese' te gaan. Ik ben van het principe 'hoe meer indrukken, hoe beter' en vond dat dus wel oké. Dat zijn zo van die dingen die je alleen kan meemaken als je bij een gastgezin logeert en het zijn net die dingen die je een idee geven van hoe de lokale bevolking hier leeft.
De catechese was echter wat later, dus moesten we nog wat wachten in het appartement van Kim. Ik heb ondertussen mooie foto's gemaakt van het geweldige uitzicht dat Kim vanuit haar kamer heeft!

Ja, dit ziet Kim elke ochtend als ze uit haar raam kijkt... JALOERS!!!

En vanop haar dak, waar ze de was moet doen. Met een mooi zicht op 'el corazón de Imbabura', het hart dat je kan zien op de berg de Imbabura.

Voor de rest van de tijd hebben we de tijd doorgebracht op Kim haar kamer, onszelf afvragend waar ik in godsnaam moest slapen, aangezien Kim zelf al geen matras heeft.


Uiteindelijk was het tijd om naar de catechese te gaan. Het was een warme dag geweest en ik had een kleedje aan met blote benen. Toa had ons aangeraden om toch een broek aan te doen, want na de catechese zou het al vrij fris zijn. Ik had natuurlijk geen broek bij, maar gelukkig had ik eraan gedacht om lange kousen mee te doen. En wat ben ik blij dat ik die aangedaan heb, want eenmaal het hier donker is, is het inderdaad een stuk kouder!
Voor iemand zoals mij die opgegroeid is in een niet-gelovig gezin, tot voor drie jaar nog geen enkel woord uit de Bijbel had gelezen en in de verste verte er niet aan denkt om een kruis te slaan, was het echt vreemd om omringd te worden door zo veel gelovige mensen. Ik denk trouwens dat ik mijn voorraad kruisjes nu wel gemaakt heb. Hoewel... eigenlijk waren het tot nu toe slechts halve kruisjes, want het blijft voor mij moeilijk om te doen. Ik geef daar een andere betekenis aan dan zij, vandaar...
De catechese was een soort bijeenkomst van jongeren van onze leeftijd en een beetje ouder. Ze werd dus ook geleid door een jongere. Er werd vooral gepraat over de dingen des levens, maar dan vanuit een godsdienstig gezichtspunt. Enkele vragen die bijvoorbeeld gesteld werden, waren 'Wie is je beste vriend?' en 'Waarom worden foto's van mensen gemaakt van het bovenlichaam en niet van de benen?'. Er werd ook ontzettend veel gezongen.
Tegen het einde toe ging het over beelden van God. De 'leider' zei dat er één afbeelding is van God die heel mooi is, maar vaak vergeten wordt. Hij had ze meegebracht, maar we moesten één voor één naar buiten komen om ze te zien en er dan ons gedacht over zeggen. Ik was als één van de laatste aan de beurt en ik moet toegeven dat ik erg onder de indruk was van de afbeelding. Het was niet zomaar een afbeelding maar wel... een spiegel.
Ik heb een enorm respect voor de manier waarop de mensen hier hun geloof beleven. Zij gaan er op een totaal andere manier mee om dan bij ons. Hun geloof is ontzettend sterk, groot en belangrijk, maar je ziet ook dat ze het je niet kwalijk nemen als je zegt dat jij niet in God of Jezus gelooft. Ze gaan er vanuit dat je al van een soort geloof in God kan spreken als je zelf gelukkig bent en daarmee anderen kan helpen. Ik geef toe dat ik het er wel soms moeilijk mee heb, zeker als het effectief over God of Jezus gaat, want hun geloof komt absoluut niet overeen met waarin ik geloof. Maar ik heb duizend keer meer respect voor de manier waarop zij met hun geloof bezig zijn, zo vrij en bijna ongebonden, echt uit vrije wil, dan de manier waarop het bij ons op sommige momenten tot uiting komt.

Na de catechese wou Toa iets gaan eten (weeral) met haar vrienden. Na onze warme maaltijd van in de namiddag hadden Kim en ik totaal geen honger, maar we zeiden dat we wel iets kleins wouden eten, iets typisch Ecuadoraans. Dat 'typisch Ecuadoraanse' was geen probleem, maar zoals te verwachten was, het 'kleins' duidelijk wel.
Voor we het goed en wel beseften zaten we met zes in een veel te kleine auto (ik weet het, niet echt verantwoordelijk en ik voelde mij niet echt op mijn gemak) richting Peguche. Volgens Toa's vrienden was daar een klein 'restaurantje' waar ze lekkere en typische dingen verkochten. Kim en ik deelden een reuze bord (en kregen zelfs met ons twee de helft niet op) voor slechts $2.
Op dat moment waren wij allebei al heel moe en wouden we eigenlijk gaan slapen, maar daar hebben Toa en haar vrienden anders over beslist...

Na de maaltijd ging de tocht richting Otavalo, waar we tot twee keer toe bijna werden aangehouden door de politie omdat we met te veel in de auto zaten. De reden dat er zoveel politie rondliep was het feest ter ere van 'el divino niño'. En ja hoor, hier was ik op mijn plaats!
Ik, degene die in België met geen goud te overtuigen is om uit te gaan, ben tijdens mijn eerste week in Ecuador uitgegaan. En ik heb zelfs gedanst! Want deze keer was de muziek wel volledig in mijn stijl. We hadden zelfs het geluk om (de voor ons totaal onbekende) nummer één zangeres van Ecuador live te zien! Ik heb mij echt ontzettend geamuseerd! Gelukkig is het wel niet zo laat geworden, want ik was sowieso al super moe. Kim en ik konden voor half 12 in ons bedje kruipen!

Domingo, 27/01
Zondag moesten we om 8 uur al uit ons bed, want om 10 uur moesten we naar de mis. Om 8 uur stond Toa's zus (Toa was al vertrokken) aan de deur om ons ontbijt te maken. Rijst, ei en broccoli en tomaat met limoensap. Op een nuchtere maag gaat dat er nogal moeilijk in. Ik was blij dat ik wat thee had om alles door te spoelen.
Ik zal hier toch nog serieus moeten wennen aan het eten...

De mis was een ervaring apart. Niet echt iets voor mij (alle respect dus voor Kim die dit meermaals zal mogen doen), maar interessant om eens deel van uit te maken. En wat een verschil met België! De volledige kerk zat vol en dat is het geval voor alle vijf de missen op zondag.
De bedoeling was aanvankelijk dat ik na de mis terug naar huis ging gaan, dus ik had mijn rugzak meegenomen. Tijdens de mis mocht ik hem in de auto van een vriend laten liggen.
Toen de mis gedaan was, gingen we op zoek naar Toa, zodat zij naar Liz kon bellen om mij te komen halen. Toa kwam niet onmiddellijk opdagen, maar dat geeft niet, want daardoor waren we getuigen van een echte indigena-trouw. Spijtig genoeg heb ik geen foto's, want mijn toestel zat nog in mijn rugzak.

Toen Toa eindelijk naar Liz had kunnen bellen, werd duidelijk dat ik nog niet onmiddellijk naar huis zou gaan. Te voet stapten we naar Otavalo. We liepen wat rond in de stad en uiteindelijk zijn we blijven wachten in het centrum op een bankje. Dankjewel zon voor het lichte bruine kleurtje dat ik nu heb! Het is eigenlijk een wonder dat ik niet verbrand ben. Ik heb veel meer in de zon gezeten, maar als ik zie hoe rood Kim is...!
Tegen 13 uur kwam Liz eindelijk toe in Otavalo. We moesten nu enkel nog wachten op die vriend die mijn rugzak zou brengen. Of toch niet... Er werd van alles beslist zonder dat eens met ons te bespreken. Liz wou liever de namiddag doorbrengen met haar lief, dus ik zou nog tot 17 uur met Kim en haar familie meegaan. Om 17 uur zouden we dan terug afspreken in het centrum van Otavalo waarvan Liz en ik richting huis zouden keren.

Liz was nog maar net weg als die vriend toekwam met mijn rugzak en voor we het goed en wel beseften, zaten we in de auto richting El Lago de San Pablo. Zonder Toa want zij moest nog naar Ibarra voor een groepswerk dat af moest.
In het park aan het meer aten we vis, zaten we aan het water te genieten van de zon en de familie van Kim heeft basketbal gespeeld. Ik vond het erg tof, maar eigenlijk wou ik vooral naar huis.

Lago San Pablo

Met een fantastisch uitzicht

Basket spelen in traditionele kledij...

Voor elk wat wils met zoveel verschillende activiteiten

Tegen half 5 keerden we dan eindelijk terug richting Otavalo. We waren nog niet goed weg of de zus van Toa kreeg telefoon van Liz. Zij was blijkbaar al naar huis gegaan en rekende erop dat ik wel thuis ging afgezet worden door Toa en haar familie. Er werd voor enkele minuten druk over en weer gebeld en er werd besloten dat we in Otavalo gingen wachten tot Toa terug was uit Ibarra, waarna zij met mij en Kim naar San Roque zou gaan om mij daar af te zetten.
Weeral werd er van alles beslist zonder eens aan ons te vragen of het wel goed was, want onder wachten verstonden ze blijkbaar 'een dollar betalen om te kijken naar een voetbalmatch waarin je totaal niet geïnteresseerd bent'. Kim en ik waren het op dat moment al serieus beu. We wouden allebei liefst zo snel mogelijk naar huis en vonden het nogal belachelijk dat we in een voetbalmatch verzeild geraakt waren.
Ik ben daar uiteindelijk zelfs geen half uur gebleven. De zus van Toa is met mij in de bus naar San Roque gereden en heeft mij thuis afgezet.
Liz was thuis huiswerk aan het maken voor Engels. Ik heb haar wat geholpen met de juiste schrijfwijze en was super blij dat ik mijn bed in kon!


Tot zover mijn drukke weekend. Voor zover ik begrepen heb, is er ook voor volgend weekend al het één en het ander gepland. Ik laat het maar op mij afkomen. Het zal goed zijn voor mijn zelfstandigheid.
Je maakt zoveel mee in een vreemd land en je krijgt allerlei vragen naar je toe geslingerd. Hoeveel keer ze mij hier al hebben gevraagd of ik geen 'novio' (lief) heb, waarop ze steevast overtuigd zijn dat dat onmogelijk is als ik zeg dat dat niet zo is.
Wat ik meemaak met de bevolking komt alleszins in de verste verte niet overeen met wat ik verwacht had. Ze zijn zoveel anders dan het beeld dat ik mij van hen gevormd had. Dat bewijst nog maar eens hoe vertekend een beeld kan zijn van verre landen. Laat ik dan maar mijn best doen om in mijn klas later een realistischer beeld mee te geven.

¡Hasta la proxima!

Zoë