Una semana en el ISPED

¡Hola amigos!

Afgelopen maandag brak een nieuwe week aan de ISPED aan. Onze tweede week in het mooie Ecuador met nieuwe lessen en nieuwe ervaringen en weer zoveel om te vertellen.
Wat ben ik blij dat ik vorig jaar besliste om mij kandidaat te stellen voor een buitenlandse stage! Wat ben ik blij dat ik ook effectief mocht vertrekken naar het land van mijn eerste keuze! Zonder ooit eerder zo ver gereisd te hebben, heb ik altijd een band gehad met de landen in Latijns-Amerika. Geen ouders, broers, zussen, nonkels, tantes, vrienden, ... niemand die mij ooit verhalen heeft verteld die die liefde in mij heeft doen groeien. En toch is ze er en nu weet ik ook dat ze volledig terecht is.
Ik kreeg in België allerlei waarschuwingen: "je reis kan ook tegenvallen, want je weet niet hoe het is." Dat is waar, ik weet het niet. Maar dat maakt het net zo mooi en dat was net hetgeen dat ervoor zorgde dat ik al op voorhand zeker was dat deze reis en stage nooit van mijn leven kan tegenvallen!
Ik kijk nu al uit naar de vele avonturen die ik hier zal beleven en ik zie het volledig zitten om aan de slag te gaan met onze ideeën die we vorige week met Stijn en Ramiro bespraken. Ik wil me volledig smijten in het afwerken van de materialengids van vorig jaar en het creëren van een gids rond coöperatieve werkvormen. Dit wordt een ervaring om nooit te vergeten!

Maar misschien kan ik beter eerst eens vertellen hoe de afgelopen week geweest is...

Ik had, verantwoordelijk als ik ben, maandag mijn wekkertje gezet op half 6, want ik heb al gemerkt dat Liz haar wekker nog op half 4 - 4 uur staat (waarschijnlijk voor haar stage want dan moet ze een stuk verder met de bus en moet ze dus ook vroeger opstaan). Daardoor werden we dus nooit op tijd wakker en was het tot nu toe telkens haasten om de schoolbus te halen. Een reiswekkertje is echter niet heel precies, waardoor het een kwartiertje later afging. Liz werd hier ook  wakker van, maar had op haar gsm (verkeerd) gelezen dat het nog maar kwart voor 4 was. Ze zei gewoon dat het nog te vroeg was om op te staan en hoewel ik zelf nogal verward was, ben ik ook half terug in slaap gevallen.
Tot gevolg zijn we pas om 6 uur opgestaan terwijl de bus ons om 20 na komt halen. In alle haast heb ik dus snel wat kleren aangetrokken en ben ik zonder ontbijt vertrokken richting de ISPED.
Op de bus zag ik dat alle studenten piekfijn gekleed waren. Liz zei dat elke maandag iedereen zo gekleed naar school gingen. Ver weg begraven in mijn herinneringen, kwam iets dat Annegreet en Gudrun ooit gezegd hadden terug naar boven: elke maandag start de dag met het hijsen van de vlag, het zingen van het Ecuadoraans volkslied en een hymne aan de ISPED. Studenten verzamelen dus in rechte rijen op el patio en deze keer stonden ook Kim en ik daartussen.
Wat was ik blij dat ik 's morgens nog rap mijn zwart vestje had aangedaan, want met mijn teva's en gewone kleren aan, viel ik nogal uit de toon. Ik was dan ook opgelucht dat Kim ook niet was ingelicht over het evenement en eveneens in haar teva's in de rij moest gaan staan.
Ik voelde het moment al de hele tijd komen. Kim en ik zouden naar voor geroepen worden, want ja, hoeveel keer komen er Belgische studenten naar hun school? Even leek het erop dat dit zenuwslopend moment ons gespaard ging blijven, maar dan riep Ramiro ons bij hem. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Ramiro heeft uitgelegd aan de studenten wat wij kwamen doen en onszelf voorstellen mocht gewoon door de micro in het Nederlands. Ik vermoed dat dat was omdat iedereen ons ondertussen wel al kende en Ramiro hen gewoon het plezier wou doen om eens wat Nederlands te horen.

Na de hymne keerden we allemaal terug naar onze lessen. Bij mij begon deze weer met het voorstellen van de kleuterliedjes, maar deze keer door alle studenten die nog aan bod moesten komen. Ik probeerde opnieuw zo goed als ik kon mee te doen. Ik hoorde onder andere 'Broeder Jacob' en 'Hansje Pansje Kevertje' in het Spaans. In een andere deel van de les hoorde ik 'Broeder Jacob' zelfs in het Quechua. Toen ik vertelde dat ik beide liedjes kende uit België, werd mij uiteraard gevraagd om deze eens te zingen. Gelukkig werd dit nieuws niet verspreid over de hele klas en kon ik mijn 'zangtalenten' (humhum) enkel loslaten op de studenten die het dichtst bij mij zaten.
Toen alle studenten aan de beurt geweest waren, werden ze in groepjes van twee verdeeld en moesten ze aan de slag met hun versie van een lesvoorbereiding: planificación didáctica. Die ziet er volledig anders uit dan bij ons en voor mij zeker, want aangezien ik hier lessen met de kleuterjuffen in opleiding mee volg, zijn er ook niet zo heel veel bekende situaties. Heel veel heb ik dus niet kunnen helpen. Ik ben er wel achter gekomen dat ze een onderscheid maken tussen vijf verschillende activiteiten: de activiteit van de docent, de activiteit van het curriculum en de activiteit van 'la situación significativa' (wat de kinderen moeten bereiken). De eerste twee komen telkens tweemaal terug, vandaar de vijf verschillende activiteiten/momenten.
In Quito, bij Stijn, hadden we al gehoord dat de doelen hier anders zijn dan bij ons. Op hun lesvoorbereiding stond bijvoorbeeld 'los objetivos general', 'los objetivos específico' en 'los objetivos de aprendizaje'. De doelen die door de overheid worden opgelegd zijn hier al heel specifiek, wat leerkrachten weinig bewegingsruimte geeft in lessen.

Tijdens de pauze zocht ik Kim op en samen gingen we op zoek naar Ramiro. Omdat hij niet onmiddellijk ter beschikking was, hebben we maar eerst het identificatiegedeelte van ons paspoort laten kopiëren, op aanraden van Ramiro. Hij vindt het te gevaarlijk om het origineel document bij ons te houden en heeft liever dat we een kopie hebben. Ik weet wel niet zeker of dat wel voldoende is... Het is inderdaad veiliger, maar wat als we ons moeten identificeren? Is een kopie dan wel geldig als bewijs?
Na het maken van de kopies konden we bij Ramiro terecht voor onze vragen. Kim wou graag eens skypen met haar familie aangezien ze dat nog geen enkele keer heeft kunnen doen wegens gebrek aan internet. Voor draadloos internet op de ISPED hadden we wel een code nodig en dat heeft Ramiro dus voor ons in orde gebracht. We kunnen nu officieel op het internet als we 'aan het werk' zijn, weliswaar met veel vertraging en niet altijd even goed meewerkende verbinding en laptops.
Ramiro vond het ook niet erg als we op ons kamertje wouden blijven om te skypen en onze blogs aan te vullen, dus besloten we om maar even te spijbelen van de lessen.

Daarna gingen we toch eens een kijkje nemen op de campus om te zien wat daar aan de hand was. Ramiro had namelijk gezegd dat er iets te doen was.
Het was 'casa abierta'. Alle studenten van het lager onderwijs hadden een project voorbereid dat ze nu aan elkaar konden voorstellen. Ook Kim en ik deden de toer en ik heb heel wat ideetjes opgedaan voor proefjes die ik in mijn eindstage rond het thema 'water' kan uitvoeren. Ik stond er weer van versteld hoeveel werk de studenten hier in dit soort taken steken. Ik ben er vrij zeker van dat er op de Arteveldehogeschool toch wat protest zou komen van de studenten.
We gingen ook richting la huerta omdat daar ook enkele studenten een project rond planten hadden. Toen zij hun uitleg gedaan hadden, kregen we zelfs een heuse rondleiding in de volledige huerta. Er staan ontzettend veel groenten, ze zijn een waterput aan het aanleggen om deze water te geven en ik ben zot van de geur die van de boomgaard met citroenen komt (of zijn het nu limoenen?).

Ondertussen was het tijd om naar huis te gaan. Ik nam afscheid van Kim en nam samen met Liz de bus richting Otavalo en daar dan de bus richting San Roque. Ik wil mijn eigen bus betalen, maar Liz laat dat niet toe. Zij betaald telkens voor ons beiden.
Thuisgekomen aten we rijst met bonen en een slaatje erbij. Wonder boven wonder heb ik het opgekregen! Dat komt waarschijnlijk door het gebrek aan ontbijt...
's Avonds kreeg ik weer een overheerlijke tas thee en heb ik voor de eerste keer empanadas gegeten! Super lekker! Ik at er één met kaas en één met kip!

Martes begon mijn dag zoals lunes geëindigd is: met empanadas! Het is eens iets anders als ontbijt! Ik vond het eigenlijk wel lekker en ik begin trouwens te merken dat mijn maag zich al goed aan het aanpassen is. Er zijn ondertussen al momenten dat ik denk 'ik kan wel iets eten' en ik krijg steeds vaker mijn eten op.
De hemel was heel klaar, waardoor het eerst nog wat frisjes was, maar door de zon is het snel heel warm geworden.

De ochtend was een beetje vreemd. Ik was volledig klaar voor een nieuwe lesdag, maar alles verliep nogal chaotisch. De studenten moesten allemaal hun portfolio afgeven waarin ze bijhouden wat ze geleerd hebben. Deze portfolio's zijn stuk voor stuk prachtig versierd. Bijna iedereen was nog bezig met hier en daar wat aanpassingen te maken. Pas na een goede twintig minuten werden ze opgehaald en dan stelde de leerkracht willekeurig wat vragen over de inhoud van de voorbije lessen. Ze duidde een student aan die voor de volledige klas mondeling antwoord moest geven. Ik hoop dat het niet op punten stond, want niet iedereen kon even goed antwoorden en om zo een 'toets' af te leggen, vind ik nogal confronterend.
Plots werd de leerkracht weggeroepen. Ze zette de studenten aan het werk: iedereen moest verder werken aan hun 'planificación' van gisteren. Veel kon ik dus niet doen. Zo erg was dat nu ook weer niet, want wat een uitzicht vanuit de klas van Liz! Daarvoor zou je wel meer naar school komen.

Wat een uitzicht!

studenten aan het werk in hun portfolio

Het enige wat de studenten moesten doen tijdens de afwezigheid van hun leerkracht, deden ze natuurlijk niet. Ik zit in een klas vol meisjes en die maken zich hier graag op. Al babbelend haalden ze gsm's of spiegeltjes boven. Ogen werden gekleurd en met een lepel lieten ze hun wimpers nog meer krullen. Ik heb het nu al een paar keer gezien, maar hoe ze het precies doen, heb ik nog steeds niet door.

Ondertussen bekeek ik één van de portfolio's en ik herkende daarin wel een aantal bekende namen die ook in onze cursussen aan bod gekomen zijn. Montesorri en Piaget zijn er enkele van. Ik volg lessen in 'el nivel inicial', dus bij de opleiding kleuter. Daardoor kan ik niet veel werkwijzes herkennen, maar Kim heeft in haar lessen wel al redelijk wat herkend.
De studenten hebben hier ook niet echt een cursus. De meeste blaadjes zijn eigen notities. Het viel mij daarbij op dat bijna iedereen wel een mooi geschrift heeft, maar er nergens een letter is gebonden met de volgende. Het deed me denken aan het geschrift dat ik tijdens mijn praktijk in het 1e leerjaar moest gebruiken.
Ondertussen ken ik ook al wat meer namen van mijn klasgenoten. Naast Liz (mijn zus) is er nog een Liz, Xime, Jhesi, Pati en Stefi. Er zit ook een zwanger meisje in mijn klas, maar ik slaag er maar niet in haar naam te onthouden. Ik ken haar situatie natuurlijk niet, maar ze heeft het denk ik niet gemakkelijk. Ik heb het gevoel dat de leerkrachten wel weten hoe haar situatie in elkaar zit, maar toch verwachten ze nog vrij veel van haar. Ze begon zelfs te wenen in de les. Ik vermoed ook dat de vader van haar ongeboren kind haar in de steek gelaten heeft, want haar klasgenoten verdedigen haar constant bij de leerkrachten met 'wij zijn de enigen die ze nog heeft'.

Om half 9 kwam de leerkracht eindelijk terug, maar voor er echt les werd gegeven, werden er eerst nog heel wat formaliteiten geregeld. Tenminste ik vermoed dat het dat was, want heel veel heb ik er niet van verstaan. Tegen 9 uur kon dan toch de verbetering van 'la planificación' verder gaan.
Ik zat al van 7 uur op de schoolbanken, dus mijn voormiddag was niet echt super interessant.

En dan gebeurde er plots heel veel te gelijk. De leerkracht stelde opnieuw veel vragen luidop maar deze keer vroeg ze naar de uitkomst van enkele wiskundige opgaven. Ik begreep niet zo goed waarom dat plots gedaan werd en wat het nut was, maar de leerkracht maakte wel veel aantekeningen.
Daarna kreeg iedereen per twee een portfolio van iemand anders die luidop overlopen en gecontroleerd werden. Ze moesten elkaar ook een score geven, maar ik denk niet dat ze erg kritisch voor elkaar waren. Waarna er weer lustig gewerkt werd aan een nieuwe planificación.

Tijdens de pauze zat ik bij Liz en een paar van haar vrienden tot ik plots iemand hoorde kloppen op een raam. Ramiro wou dat ik even bij hem kwam. Op weg naar zijn kantoor kwamen we ook Kim tegen, waardoor ook zij erbij werd gevraagd. Door ons gesprekje met Ramiro kwamen we allebei natuurlijk te laat in onze lessen.


Ik had turnles, maar toen ik aan kwam stappen, was er eigenlijk niet veel beweging te bespeuren. Iedereen zat of lag op de grond en had een handje vol bonen vast waarmee ze een spel speelden. Eén van de spelen werd aan mij uitgelegd: viento o hueso. Je moest de tien bonen die je kreeg achter je rug in je handen verwisselen en dan een hand uitsteken naar de volgende in rij met de vraag '¿viento o hueso?' (wind of pit?). De ander moest raden wat er zich in jouw hand bevond. Als er zelfs maar één boon in je hand lag was het antwoord 'hueso'. Telkens wanneer de rader juist was, kreeg hij tien bonen. Als hij fout was moest hij er tien afgeven. Ik heb zowat alle bonen van mijn medestudenten bemachtigd, maar toen we nog maar met twee over waren, is mijn tegenstander erin geslaagd om al mijn bonen te winnen.

Na het spel maakte ik wat foto's en kwam iemand op het idee om een klasfoto te maken. Hiernaast dus een foto van mij met mijn klas en hun leerkracht voor beweging.
Ik zie er niet echt op mijn best uit, maar bon...

Dan kon de turnles echt beginnen. Ze speelden een spel waarbij ze de bal naar elkaar moesten gooien en deze niet op de grond mocht vallen. Anders moest je een rondje in de kring lopen en mocht iedereen een schop op je kont geven. Helaas voor mij werd deze regel er pas bijgevoegd toen ik besliste om mee te doen. Gelukkig heb ik maar één keer de bal laten vallen!


 
Na dit spel was ik al helemaal bekaf. Bewegen op 2500 meter hoogte is geen aanrader. De studenten hebben daar natuurlijk geen last van en speelden nog een spelletje voetbal. Voor mij was dat toch wel wat te ver gegrepen, dus heb ik mij beperkt tot foto's maken.

Voetballen met uitzicht!

Om half één moest ik de les vroegtijdig verlaten om samen met Kim, Ramiro en de andere docenten te eten. Kim en ik bleven nog tot 3 uur op de campus om wat taken te maken.




Miércoles begon vrij speciaal. Normaal hebben de studenten elke woensdag stage, maar deze was nu al afgelopen. We zaten dus met ons allen te wachten in het lokaal op een leerkracht tot iemand ons plots kwam zeggen dat het boven te doen was. We gingen naar een groot lokaal waar ruimte was voor alle studenten en waar onder andere een podium is. De studenten moesten per klas gaan zitten en daarbinnen nog eens per stageschool. In elk groepje moesten ze zowel positieve als negatieve zaken zeggen over hun afgelopen periode. Daarnaast moesten ze ook enkele 'tips' geven voor de volgende keer. Deze tips waren vooral gericht op zaken die beter konden georganiseerd worden. Na lange tijd voorbereiden mocht een 'secretaris' van elke groep naar voor komen om door de micro hun punten aan te halen. Vele zaken werden onder luid applaus onthaald en hier en daar moest een extra woordje uitleg gegeven worden. De studenten kregen echt de kans om hun mening te zeggen en je hoorde ook wel dat velen met dezelfde opmerkingen zaten.
Tijdens de pauze kocht ik voor het eerst iets in het 'winkeltje' (ik weet niet hoe het anders te noemen) op de campus. Bij gebrek aan iets kleiners in portie zijn het 'papas fritas con carne' geworden. Ik kocht ook nog een flesje limonade voor na de middag op te drinken.
Na de pauze was het tijd voor enkele studenten om hun extra vak voor te stellen. Naast het gewone curriculum moet elke student hier nog één extra vak volgen: muziek, drama, specifieke didactiek, ...
Op het podium in het zaaltje op de bovenverdieping zagen we hele toffe dingen. Voorlopig was het nog de generale repetitie, dus niet alles verliep even vlot. Ik heb geen foto's gemaakt, maar wel enkele filmpjes om jullie een idee te geven van wat we zagen.
Mijn excuses als het niet altijd even duidelijk is wat er aan het gebeuren is, maar de studenten kleuter moesten helemaal achteraan zitten dus ik moest over nogal wat hoofden filmen. Daarnaast wou ik mijn camera niet te hoog houden voor de studenten achter mij!

Na de voorstelling ging ik mee met Liz naar haar stageschool. Samen met de andere studenten die op die school stage deden, moest ze al wat afspraken maken voor de volgende keer dat ze zouden komen. Zo ontmoette ik dus enkele leerkrachten en ontdekte ik dat Ibarra, waar de school ligt, nog een eindje rijden is met de bus. En om van de terminal naar de school te gaan, nemen ze een taxi omdat het te ver is om te wandelen.

Eenmaal thuis vroeg ik aan Liz of ik mijn kleren kon wassen. Al helemaal klaar voor een handwas van enkele uren, volgde ik haar naar hun koertje om daar tot mijn grote verrassing... een wasmachine aan te treffen! Ergens vond ik het wel wat spijtig, want na het zien van Kim haar wasplaats op haar dak, zag ik het eigenlijk wel zitten. Maar nu hangen mijn kleren dus te drogen op het dak, in de felle wind, terwijl ik hier zit te hopen dat ze niet wegwaaien!

Vandaag (jueves) was dan mijn laatste dag school, want vanaf morgen is het hier twee weken carnaval-verlof. Op 5 februari moet ik wel nog eens met Kim naar de ISPED want dan krijgen we bezoek van de verantwoordelijk voor Ecuador van de volledige Arteveldehogeschool.
Voor de pauze hielp ik de studenten met het versieren van letters gemaakt uit foam-ix die ze nog nodig hadden voor de echte voorstelling van de extra vakken. We hebben echter niet alles kunnen afwerken omdat we plots uit de werkplaats geroepen werden. Er waren nieuwe meubeltjes toegekomen voor de kleuter en deze moesten verhuisd worden naar de kleuterklas en naar de klas van het hoekenwerk. Voor zover ik begrepen heb, denk ik dat zelfs het ministerie op bezoek kwam om een kijkje te nemen. We moesten dan ook nog even op de kleuters passen.
Na de pauze werd iedereen terug verwacht in het zaaltje van gisteren. We zagen een heuse voorstelling van allerlei didactische materialen die op de ISPED gemaakt en gebruikt worden, gevolgd door de voorstelling van de extra vakken. Deze keer compleet met filmpjes en met studenten die verkleed waren om hun rol te spelen. Alle lectoren en zelfs Ramiro was aanwezig.
Kim en ik hadden nog wat vragen voor Ramiro dus we gingen na de voorstelling even langs bij hem. We hadden beter moeten weten, want natuurlijk nam hij ons mee om iets te eten... Terwijl ik totaal geen honger had en Kim al een paar dagen last heeft van haar darmen. Veel hebben we dus ook niet gegeten van onze kip met spaghetti en zoete, gebakken banaan. Maar we konden daarna wel met een goed gevulde maag de bus op richting ons huisje!
De eerste brief in Ecuador is trouwens toegekomen. Blijde stuurde haar briefje op toen ze nog in België was en ik ontving hem terwijl ze ligt te slapen in India. Bedankt Blijde voor je leuke briefje!

Zo, ik ben volledig klaar voor mijn twee weken vakantie!
Het weekend begint zaterdag alvast met een bezoekje aan el zoológico (samen met Kim en Toa) en zondag neemt Liz Kim en mij mee naar la laguna de Cuicocha. Ik ben benieuwd!

¡Hasta la proxima!


Zoë

... en wat je niet allemaal vergeet te vertellen als je schrijft voor het weekend

¡Hola a todos!

Ik had mijzelf voorgenomen om mijn avonturen een beetje op te sparen en slechts één keer in de week (in het weekend dan) een blogbericht te schrijven. De eerste week zit er net op en daar vliegt mijn zelfopgelegde regel al de vuilbak in.
Ik ben er mij wel van bewust dat ik nu zoveel meemaak dat ik met jullie wil delen omdat alles nog zo nieuw is. Misschien moet ik die regel dus maar beter terug uit de vuilbak vissen en even opbergen tot ik hem weer kan gebruiken.
Ik heb natuurlijk ook de luxe om bij Liz thuis draadloos internet te hebben (in tegenstelling tot Kim die sinds haar laatste bericht nog niet in staat is geweest om een nieuw bericht te schrijven). Die luxe zorgt ervoor dat het extra verleidelijk is om toch nog even mijn laptop te nemen...
Maar natuurlijk heeft die luxe ook nadelen, want misschien heb ik daardoor toch net nog wat te veel contact met het thuisfront en heb ik wat te weinig contact met mijn gastgezin.

Zoals de titel van dit blogbericht al verklapt, dacht ik dit weekend aan nog heel wat dingen die ik in het vorige ben vergeten schrijven. Daarnaast heb ik in het weekend ook absoluut niet stil gezeten en had ik misschien toch beter gewacht tot nu om alles te publiceren.

Dus hier gaan we nog een keertje...

Flashback naar jueves 23/01
Ja, ik ga inderdaad nog eens terugdenken aan die dag waarop ik zo slecht geworden ben (ondertussen ben ik trouwens alweer helemaal de oude). Waarom ik dat doe, heeft vooral te maken met het feit dat ik op onze terugweg van Otavalo naar de ISPED iets heel vreemds hoorde op de radio.
Voor alle mensen die eraan proberen te ontsnappen is hier het officiële nieuws: Het is niet mogelijk! Ja, ook in Ecuador hoor je Gangam Style op de radio!!!
Ik kon mijn oren niet geloven en er verscheen zelfs even een glimlach op mijn gezicht ondanks de pijn die ik had. Dat was echt wel één van de laatste liedjes die ik verwacht had om te horen.
En zo zijn er nog wel een paar de revue gepasseerd.
Ik hou enorm veel van Manu Chao, Reggae, Santana en andere muziek in die stijl en ik dacht nu echt dat ik daarvoor in Ecuador wel op mijn plaats zou zijn. De Ecuadoranen waarvan ik echter tot nu toe hun muziekstijl heb leren kennen, houden meer van het soort muziek dat past in het rijtje Rihanna, Lady Gaga en onze 'uitgaansmuziek'.
Maar er is hoop! Want ik heb ook al andere dingen gehoord, alleen niet op de radio. Daarover zo meteen meer!

Flashback naar viernes, 25/01
De dag dat we naar Peguche gegaan zijn!
Als ik Kim haar foto's zag en haar verhaal hoorde van de wandeling zelf, heb ik even gevloekt dat ik net de dag ervoor ziek geworden ben. Wat een verhalen zeg! Ze heeft trouwens nog een heel speciaal avontuur beleefd toen ik al weg was, maar daar laat ik haar graag meer over vertellen op haar blog...
Ze vertelde mij ook dat er tijdens de wandeling nogal regelmatig gestopt werd om een voorraad alcohol in te slaan. En dat op een schooluitstap! Dat zou bij ons toch niet het geval zijn. Ik denk dat rokende studenten al blij zijn dat ze dan op dat vlak al wat vrijer gelaten worden in België, maar drank...?

Nu ja, wat ik vooral wou vertellen was dat carnaval in aantocht is. En dat is te merken ook. Overal staan kraampjes waar 'espuma' te koop is en dat wordt nu al lustig gebruikt. Iedereen moet uitkijken om geen doelwit te worden. Bovendien laat het ook serieuze vlekken na. Kim en ik zijn er nog steeds niet zeker van of die vlekken ook weer uit te wassen zijn. Voorlopig is ons antwoord op die vraag 'neen'. Wat ons brengt tot de volgende vraag: Wat gaan we in godsnaam aandoen dat zo vuil mag worden als het effectief carnaval is?
En niet alleen van espuma moet je uitkijken, want ook water en bloem zijn geliefde wapens!

Op de terugweg van de waterval naar de bus hoorde ik trouwens muziek die mij al wat beter lag. Er speelde bij één van de kraampjes een cd met 'panfluit-muziek'. Raar maar waar: ik herkende het liedje! Het heeft wel nog even geduurd voor ik door had welk liedje het precies was: The sound of silence. Het klinkt misschien vreemd, maar ik vond het echt wel mooi.
In de schoolbus hangt trouwens een lijst met daarop de namen van de studenten en de plaats waar ze moeten opgehaald worden én ... Kim en ik staan er ook op! Ik weliswaar onder Soe, maar goed. De Ecuadoranen hebben duidelijk veel moeite met het uitspreken van mijn naam en al zeker als ik er mijn achternaam bij zeg. Het dichtste tot nu toe is S-o-ee of S-o-è. Sommigen durven ook wel eens voor S-oe-ee gaan. Ik heb mij ondertussen al aangepast en stel mijzelf gewoon voor als 'S-o-ee'. Dan is het niet zo moeilijk meer en moet ik niet steeds vier keer herhalen wat mijn naam is.

's Avonds was mijn maag al een stuk beter en was ik in staat om iets te eten. Liz maakte salchipapas! Frietjes (één keer gebakken) met worst, ketchup en mayonaise. Echt super lekker! Jammer genoeg was mijn maag nog niet genoeg in orde om er meer van te eten.
Ik heb wel al gemerkt dat het eten hier meestal in veel grotere porties komt dan ik gewoon ben. Ik heb dan ook snel genoeg en hoewel ik niet direct minder eet dan thuis, ligt mijn bord echt nog veel te vol om er een beetje uit te zien alsof ik ervan gegeten heb. Kim heeft daar duidelijk minder problemen mee. Ze zegt wel vaak dat het veel te veel is voor haar, maar als ik zie wat zij niet allemaal op krijgt... Liz heeft mij alleszins al verzekerd dat ik hier in Ecuador goed zal verdikken. Tja, wat kan ik daar op zeggen?

Ik ben trouwens nog nooit omringd geweest door zoveel mensen van mijn lengte of zelfs kleinere mensen! Het is een beetje een raar gevoel. Zeker als je nog vrij gemakkelijk over een groep mensen kan zien wat er gebeurt aan het begin van een plein. Dat is mij nog nooit gebeurd!

Sábado, 26/01
De eerste dag dat ik een beetje heb kunnen uitslapen. Deze keer werd ik niet om 4u wakker, maar om 7u. Ik heb dan even skype aangezet en de eerste skype-sessies met Julie en met Linde zijn dus een feit!

Liz en Toa hadden in Kim en mijn plaats onze weekendactiviteiten gepland. Eigenlijk begrepen we allebei pas wat er ging gebeuren toen het aan het gebeuren was.
Ik ging zaterdagochtend samen met Liz in de bus richting Otavalo. Daar kwamen Toa en Kim ons tegemoet en nam Liz plots afscheid van mij. De bedoeling was dus dat ik de dag ging doorbrengen met Kim en Toa en dat ik daar ook bleef slapen.
Voor Kim en ik 'samen de dag konden doorbrengen', ging ik eerst nog met hen mee naar de les van Toa. Toa geeft elk weekend les op het niveau 1e-2e leerjaar aan enkele volwassenen die hun school niet hebben kunnen afmaken. We kregen zelf ook een handboek zodat we eens konden kijken hoe dat er in Ecuador allemaal uitziet. Veel oefeningen lijken eigenlijk nog goed op de oefeningen in onze werkboeken. De opbouw is soms zelfs gelijkaardig. Enkel de lay-out is wel wat anders, wat het volgens mij ook wel moeilijker maakt voor de kinderen om ze op te lossen.

Na de les gingen we te voet naar het centrum van Otavalo, meer bepaald naar de bekende markt op La Plaza de Ponchos. Ik heb van mijn leven nog niet zoveel kleuren op één plaats verzameld gezien! Veel kraampjes verkopen dezelfde dingen en toch is er geen enkel hetzelfde. En wat ben ik trots op mijn zelfbeheersing! Beste mensen, hieronder een overzichtje van alle dingen waarvan ik mij heb kunnen weerhouden om ze te kopen:

Welke hoed wil je papa?

Inderdaad, ik kan het zelf amper geloven, maar dat heb ik dus allemaal laten liggen!
En dan nu een overzichtje van wat ik wel gekocht heb:

Vooral om de raad van Stijn een beetje op te volgen. Toen we nog bij hem logeerden, heeft hij ons gezegd dat een vriend van hem altijd een vals portemonneetje bij had voor als hij overvallen werd. Er zat een beetje geld in zodat het ook niet vreemd leek als hij dat portemonneetje afgaf. In het kleinste op de foto (onderaan) zit dus mijn kleingeld en een beetje briefgeld. Mijn ander geld zit verspreid over al de rest dat ik mee heb (ook het bruine portemonneetje van op de foto). Ik heb alleen nog niet echt een systeem uitgedokterd zodat het voor mij ook wat overzichtelijk blijft... Daar zal ik mij eens grondig mee moeten bezig houden.

Kim en ik zagen in elke richting wel twintig dingen die we wouden kopen: truien, pennenzakken, tassen, ponchos, mooi gekleurde kleden, ... We hebben dus ook afgesproken dat we daar zeker met ons tweetjes nog eens terugkeren om al die zaken te kopen. Ondertussen ga ik dus al beginnen nadenken over welke zaken ik hier kan laten zodat ik mijn aankopen in mijn valies krijg!

Toen we de markt helemaal rond waren, wou Toa iets eten. Kim en ik hebben meestal niet echt honger. Dat ligt ook wel aan de warmte. Als het in België warm is, overleef ik meestal gewoon op veel fruit en drinken, met hier en daar eens iets kleins ertussen. Zoals ik al zei, eten Ecuadoranen echt veel en ik heb mij al een paar keer afgevraagd waar ze het blijven steken...
Toa heeft dan een zaakje uitgezocht waar ze lasaña verkochten, want daar had zij zin in. Zij koos una lasaña con pollo en Kim en ik allebei una lasaña con carne. Kim vooral omdat de kip al haar oren uitkwam na 5 dagen hetzelfde gerecht te moeten eten.
Toa is een echt indigena-meisje en zij en haar familie zijn heel gelovig. Voor het eten moet je dus eerst bidden. Gelukkig was ik hierover op de hoogte gebracht door Kim. Zij had mij namelijk gezegd dat Toa ervan overtuigd was dat ik ziek geworden ben omdat er in mijn familie niet gebeden wordt en dat het dus ook daardoor is dat Kim nog perfect gezond is.
Na het eten gingen we betalen. Kim en ik gingen ervan uit dat iedereen gewoon zijn eigen deel ging betalen, maar dat was dus niet het geval. Ondanks het feit dat Toa ons uitgenodigd heeft, hebben wij toch voor alles betaald. Behalve dan de paar centen die over waren want dat heeft zij dan bijgelegd.
We zaten daar nu niet zo mee in, maar als westerling is dat wel even een rare ervaring.

We wandelden terug naar het appartement waar Kim en Toa verblijven. Onderweg vroeg Toa of wij het zagen zitten om wat later met haar en haar vrienden mee naar de 'godsdienstles/catechese' te gaan. Ik ben van het principe 'hoe meer indrukken, hoe beter' en vond dat dus wel oké. Dat zijn zo van die dingen die je alleen kan meemaken als je bij een gastgezin logeert en het zijn net die dingen die je een idee geven van hoe de lokale bevolking hier leeft.
De catechese was echter wat later, dus moesten we nog wat wachten in het appartement van Kim. Ik heb ondertussen mooie foto's gemaakt van het geweldige uitzicht dat Kim vanuit haar kamer heeft!

Ja, dit ziet Kim elke ochtend als ze uit haar raam kijkt... JALOERS!!!

En vanop haar dak, waar ze de was moet doen. Met een mooi zicht op 'el corazón de Imbabura', het hart dat je kan zien op de berg de Imbabura.

Voor de rest van de tijd hebben we de tijd doorgebracht op Kim haar kamer, onszelf afvragend waar ik in godsnaam moest slapen, aangezien Kim zelf al geen matras heeft.


Uiteindelijk was het tijd om naar de catechese te gaan. Het was een warme dag geweest en ik had een kleedje aan met blote benen. Toa had ons aangeraden om toch een broek aan te doen, want na de catechese zou het al vrij fris zijn. Ik had natuurlijk geen broek bij, maar gelukkig had ik eraan gedacht om lange kousen mee te doen. En wat ben ik blij dat ik die aangedaan heb, want eenmaal het hier donker is, is het inderdaad een stuk kouder!
Voor iemand zoals mij die opgegroeid is in een niet-gelovig gezin, tot voor drie jaar nog geen enkel woord uit de Bijbel had gelezen en in de verste verte er niet aan denkt om een kruis te slaan, was het echt vreemd om omringd te worden door zo veel gelovige mensen. Ik denk trouwens dat ik mijn voorraad kruisjes nu wel gemaakt heb. Hoewel... eigenlijk waren het tot nu toe slechts halve kruisjes, want het blijft voor mij moeilijk om te doen. Ik geef daar een andere betekenis aan dan zij, vandaar...
De catechese was een soort bijeenkomst van jongeren van onze leeftijd en een beetje ouder. Ze werd dus ook geleid door een jongere. Er werd vooral gepraat over de dingen des levens, maar dan vanuit een godsdienstig gezichtspunt. Enkele vragen die bijvoorbeeld gesteld werden, waren 'Wie is je beste vriend?' en 'Waarom worden foto's van mensen gemaakt van het bovenlichaam en niet van de benen?'. Er werd ook ontzettend veel gezongen.
Tegen het einde toe ging het over beelden van God. De 'leider' zei dat er één afbeelding is van God die heel mooi is, maar vaak vergeten wordt. Hij had ze meegebracht, maar we moesten één voor één naar buiten komen om ze te zien en er dan ons gedacht over zeggen. Ik was als één van de laatste aan de beurt en ik moet toegeven dat ik erg onder de indruk was van de afbeelding. Het was niet zomaar een afbeelding maar wel... een spiegel.
Ik heb een enorm respect voor de manier waarop de mensen hier hun geloof beleven. Zij gaan er op een totaal andere manier mee om dan bij ons. Hun geloof is ontzettend sterk, groot en belangrijk, maar je ziet ook dat ze het je niet kwalijk nemen als je zegt dat jij niet in God of Jezus gelooft. Ze gaan er vanuit dat je al van een soort geloof in God kan spreken als je zelf gelukkig bent en daarmee anderen kan helpen. Ik geef toe dat ik het er wel soms moeilijk mee heb, zeker als het effectief over God of Jezus gaat, want hun geloof komt absoluut niet overeen met waarin ik geloof. Maar ik heb duizend keer meer respect voor de manier waarop zij met hun geloof bezig zijn, zo vrij en bijna ongebonden, echt uit vrije wil, dan de manier waarop het bij ons op sommige momenten tot uiting komt.

Na de catechese wou Toa iets gaan eten (weeral) met haar vrienden. Na onze warme maaltijd van in de namiddag hadden Kim en ik totaal geen honger, maar we zeiden dat we wel iets kleins wouden eten, iets typisch Ecuadoraans. Dat 'typisch Ecuadoraanse' was geen probleem, maar zoals te verwachten was, het 'kleins' duidelijk wel.
Voor we het goed en wel beseften zaten we met zes in een veel te kleine auto (ik weet het, niet echt verantwoordelijk en ik voelde mij niet echt op mijn gemak) richting Peguche. Volgens Toa's vrienden was daar een klein 'restaurantje' waar ze lekkere en typische dingen verkochten. Kim en ik deelden een reuze bord (en kregen zelfs met ons twee de helft niet op) voor slechts $2.
Op dat moment waren wij allebei al heel moe en wouden we eigenlijk gaan slapen, maar daar hebben Toa en haar vrienden anders over beslist...

Na de maaltijd ging de tocht richting Otavalo, waar we tot twee keer toe bijna werden aangehouden door de politie omdat we met te veel in de auto zaten. De reden dat er zoveel politie rondliep was het feest ter ere van 'el divino niño'. En ja hoor, hier was ik op mijn plaats!
Ik, degene die in België met geen goud te overtuigen is om uit te gaan, ben tijdens mijn eerste week in Ecuador uitgegaan. En ik heb zelfs gedanst! Want deze keer was de muziek wel volledig in mijn stijl. We hadden zelfs het geluk om (de voor ons totaal onbekende) nummer één zangeres van Ecuador live te zien! Ik heb mij echt ontzettend geamuseerd! Gelukkig is het wel niet zo laat geworden, want ik was sowieso al super moe. Kim en ik konden voor half 12 in ons bedje kruipen!

Domingo, 27/01
Zondag moesten we om 8 uur al uit ons bed, want om 10 uur moesten we naar de mis. Om 8 uur stond Toa's zus (Toa was al vertrokken) aan de deur om ons ontbijt te maken. Rijst, ei en broccoli en tomaat met limoensap. Op een nuchtere maag gaat dat er nogal moeilijk in. Ik was blij dat ik wat thee had om alles door te spoelen.
Ik zal hier toch nog serieus moeten wennen aan het eten...

De mis was een ervaring apart. Niet echt iets voor mij (alle respect dus voor Kim die dit meermaals zal mogen doen), maar interessant om eens deel van uit te maken. En wat een verschil met België! De volledige kerk zat vol en dat is het geval voor alle vijf de missen op zondag.
De bedoeling was aanvankelijk dat ik na de mis terug naar huis ging gaan, dus ik had mijn rugzak meegenomen. Tijdens de mis mocht ik hem in de auto van een vriend laten liggen.
Toen de mis gedaan was, gingen we op zoek naar Toa, zodat zij naar Liz kon bellen om mij te komen halen. Toa kwam niet onmiddellijk opdagen, maar dat geeft niet, want daardoor waren we getuigen van een echte indigena-trouw. Spijtig genoeg heb ik geen foto's, want mijn toestel zat nog in mijn rugzak.

Toen Toa eindelijk naar Liz had kunnen bellen, werd duidelijk dat ik nog niet onmiddellijk naar huis zou gaan. Te voet stapten we naar Otavalo. We liepen wat rond in de stad en uiteindelijk zijn we blijven wachten in het centrum op een bankje. Dankjewel zon voor het lichte bruine kleurtje dat ik nu heb! Het is eigenlijk een wonder dat ik niet verbrand ben. Ik heb veel meer in de zon gezeten, maar als ik zie hoe rood Kim is...!
Tegen 13 uur kwam Liz eindelijk toe in Otavalo. We moesten nu enkel nog wachten op die vriend die mijn rugzak zou brengen. Of toch niet... Er werd van alles beslist zonder dat eens met ons te bespreken. Liz wou liever de namiddag doorbrengen met haar lief, dus ik zou nog tot 17 uur met Kim en haar familie meegaan. Om 17 uur zouden we dan terug afspreken in het centrum van Otavalo waarvan Liz en ik richting huis zouden keren.

Liz was nog maar net weg als die vriend toekwam met mijn rugzak en voor we het goed en wel beseften, zaten we in de auto richting El Lago de San Pablo. Zonder Toa want zij moest nog naar Ibarra voor een groepswerk dat af moest.
In het park aan het meer aten we vis, zaten we aan het water te genieten van de zon en de familie van Kim heeft basketbal gespeeld. Ik vond het erg tof, maar eigenlijk wou ik vooral naar huis.

Lago San Pablo

Met een fantastisch uitzicht

Basket spelen in traditionele kledij...

Voor elk wat wils met zoveel verschillende activiteiten

Tegen half 5 keerden we dan eindelijk terug richting Otavalo. We waren nog niet goed weg of de zus van Toa kreeg telefoon van Liz. Zij was blijkbaar al naar huis gegaan en rekende erop dat ik wel thuis ging afgezet worden door Toa en haar familie. Er werd voor enkele minuten druk over en weer gebeld en er werd besloten dat we in Otavalo gingen wachten tot Toa terug was uit Ibarra, waarna zij met mij en Kim naar San Roque zou gaan om mij daar af te zetten.
Weeral werd er van alles beslist zonder eens aan ons te vragen of het wel goed was, want onder wachten verstonden ze blijkbaar 'een dollar betalen om te kijken naar een voetbalmatch waarin je totaal niet geïnteresseerd bent'. Kim en ik waren het op dat moment al serieus beu. We wouden allebei liefst zo snel mogelijk naar huis en vonden het nogal belachelijk dat we in een voetbalmatch verzeild geraakt waren.
Ik ben daar uiteindelijk zelfs geen half uur gebleven. De zus van Toa is met mij in de bus naar San Roque gereden en heeft mij thuis afgezet.
Liz was thuis huiswerk aan het maken voor Engels. Ik heb haar wat geholpen met de juiste schrijfwijze en was super blij dat ik mijn bed in kon!


Tot zover mijn drukke weekend. Voor zover ik begrepen heb, is er ook voor volgend weekend al het één en het ander gepland. Ik laat het maar op mij afkomen. Het zal goed zijn voor mijn zelfstandigheid.
Je maakt zoveel mee in een vreemd land en je krijgt allerlei vragen naar je toe geslingerd. Hoeveel keer ze mij hier al hebben gevraagd of ik geen 'novio' (lief) heb, waarop ze steevast overtuigd zijn dat dat onmogelijk is als ik zeg dat dat niet zo is.
Wat ik meemaak met de bevolking komt alleszins in de verste verte niet overeen met wat ik verwacht had. Ze zijn zoveel anders dan het beeld dat ik mij van hen gevormd had. Dat bewijst nog maar eens hoe vertekend een beeld kan zijn van verre landen. Laat ik dan maar mijn best doen om in mijn klas later een realistischer beeld mee te geven.

¡Hasta la proxima!

Zoë

Wat je niet allemaal kan meemaken in minder dan een week...

¡Hola!

Ik ben hier nog geen week en ik heb al zoveel meegemaakt. Zowel mooie dingen als minder mooie dingen... Laat ik jullie eens een overzichtje geven!

Martes, 22/01
Ik heb hier al een paar keer bang mijn hart vastgehouden in het verkeer van Ecuador... Als voetganger moet je ontzettend uitkijken, zelfs als je groen hebt. Een auto die pinkt om voorbij te steken? Laten we maar gauw wat gas bijgeven zodat hij niet kan passeren... Het zal wennen worden, maar zelfs moest ik een rijbewijs hebben, zou ik nog niet willen rijden!

Vandaag zijn Kim en ik terug naar het VVOB kantoor in Quito gegaan. Stijn had gevraagd of we het zagen zitten om op een workshop/lezing die hij in de namiddag moest geven aan de universiteit ook enkele dingen te zeggen.In Ecuador is er namelijk een boek gepubliceerd dat in Vlaanderen al heel bekend is. Kim en ik moesten iets zeggen over differentiatie en proces- en productevaluatie in België. We hadden een hele voormiddag om die twee korte stukjes voor te bereiden. We zijn dus niet constant bezig geweest. In de momenten dat we niet aan het werk waren hebben we geskyped met het thuisfront. Onder andere met Tine en ik ook met mama, papa en Laurens.
In de namiddag zijn we dan met Stijn naar de universiteit gegaan. We werden voor de leeuwen gegooid en vertelden over bovenstaande thema's in het Spaans. Wij kwamen pas halverwege aan bod en we hadden al snel door dat we met een kritisch publiek te maken hadden. Ondanks de zenuwen konden we goed verwoorden wat we hadden voorbereid, maar de extra vragen die kwamen waren toch niet zo eenvoudig.

Kim aan het werk in het VVOB - kantoor

De bedoeling was dat Kim en ik wat vroeger weg gingen om onze valiezen af te halen op de luchthaven, maar toen we daar zaten leek het ons wat onbeleefd om midden in die workshop weg te gaan. Stijn heeft ons dan gebracht als het afgelopen was. Het was ondertussen al bijna half 6 en we kregen daar te horen dat het kantoor van KLM bijna ging sluiten. We hadden als snel door dat we dus weer gingen moeten lopen. PLEASE WALK FAST! Hoeveel keer we dat niet gehoord hebben de laatste dagen... Nu ja, alles is goed afgelopen. We waren nipt op tijd en konden deze keer met onze valiezen vertrekken van de luchthaven!

Miércoles, 23/01
DE grote dag! Rond 8 uur vertrokken we samen met Stijn richting San Pablo om Ramiro (de rector van de ISPED) en onze gastgezinnen te ontmoeten.

Afscheid nemen van het uitzicht vanuit onze kamer bij Stijn en Anneleen

Ik was toch wel wat zenuwachtig. Na enkele dagen in een omgeving te verblijven waar we ook met het Nederlands terecht konden, zouden we nu volop met het Spaans onze plan moeten trekken.
Onderweg trakteerde Stijn ons nog op een chocomelk in 'el café de la vaca'. Super lekker (en groot), super gezellig en opnieuw een adembenemend uitzicht!

 

Aangekomen in San Pablo werden we door heel wat verschillende leerkrachten ontvangen. Zelfs de zussen van Annegreet en Gudrun waren aanwezig en zij zien het al volledig zitten om naar België te gaan. Iedereen had er trouwens het volste vertrouwen in dat wij binnen een drietal weken perfect Spaans zullen spreken. We zullen zien...
Na de eerste kennismaking namen we afscheid van Stijn en kregen we een rondleiding op de ISPED. Ongelofelijk welke indrukken er zo op je afkomen! Overheerlijke geuren, prachtige kleuren en weeral eens prachtige landschappen!

De tuin van de ISPED, met verse groenten!

boomgaard met citroenen

Van Ramiro kregen we ook de sleutel van een klein kamertje dat gedurende ons verblijf in Ecuador ook ter beschikking is. Er staan twee bedden in, er is een mini-keukentje en een badkamertje. Als Kim en ik dus eens wat langer willen doorwerken kunnen we daar blijven slapen. Zo moeten we 's avonds geen taxi meer laten komen.

's Middags werden we bij Ramiro uitgenodigd voor onze eerste echte Ecuadoraanse maaltijd! Kip, patatjes, rijst, een beetje sla en een schijfje tomaat en avocado. Vooraf gegaan door 'una sopa de verdura'. Daarbij kregen we 'jugo de mango'. Allemaal eigenlijk nog vrij gewoon. Voor ons wel een beetje veel en voor mij een beetje te zout, maar toch lekker. Hoewel ik mango toch liever in fruitvorm heb dan in sapvorm...

En dan was het zover! We gingen op weg naar ons gastgezin! Kim in Otavalo (bij een echte indiaanse familie) en ik in San Roque. Ik deel een kamer met mijn zus Liz. Ze heeft mij al onmiddellijk een rondleiding gegeven in haar buurt. We gingen namelijk naar haar abuela (oma) die op een boerderij woont. Een ongelofelijk groot domein, met onder andere een veld vol met braambessen. En geloof mij, onze braambessen kunnen wel drie keer in één braambes van hier!
Ze bracht me ook naar 'una rancha' van een vriendin van haar oma waar ik een soort vreemde vrucht kon proeven. Ik ben nu even de naam vergeten.
Mijn papa hier is ook nogal verzot op mijn camera's dus heb ik hem maar wat foto's laten maken. Ze vragen ook constant hoeveel iets kost in België. Dat is een beetje vreemd, want als eerste weet ik dat niet van alles en als tweede wil ik ook niet de indruk geven dat ik dat geld altijd op voorraad liggen heb... Maar voorlopig ben ik het Spaans niet machtig genoeg om dat uit te leggen.

ik met mijn zus Liz

la rancha

mijn papa met zijn kleinkind

Daarna gingen we terug naar het huis van haar oma waar ik getuige was van een 'vreemd' ritueel. De oma en de papa van het kleinste kindje (waarvan ik de naam niet meer ken) deden een soort van water in hun mond. Dan hielden ze het kind omhoog met zijn t-shirtje omhoog geschoven en op hetzelfde moment spuwden ze het water uit. De oma op de buik en en papa op de rug.
Ik heb niet zo goed begrepen of ze dat nu deden als een soort 'doopsel' of omdat het kind een beetje ziek was en dat het daardoor beter beschermd zou zijn.

Jueves, 24/01
Ik heb nog steeds wat last van de jetlag. Ik kan nu al wat langer opblijven, maar ik ben toch altijd vroeg wakker. Ik heb ook gemerkt dat ik nog droom in het Nederlands, wat heel verwarrend is als je wanneer je wakker wordt plots Spaans hoort.
Heel wat van wat Annegreet en Gudrun ons verteld hebben, blijkt trouwens te kloppen. Drie stappen bergop of op een trap zijn verdomd vermoeiend! Dat heb ik gemerkt toen we goed moesten doorstappen om onze bus te halen.
Vandaag was onze eerste lesdag aan de ISPED. Ik volgde les mee met Liz. Liz is kleuterjuf in opleiding en zit momenteel in haar tweede jaar/derde semester. Ramiro kwam de klas even binnen om mij voor te stellen voor de les startte. De les begon met enkele studenten die een liedje of versje moesten voorstellen dat ze hadden voorbereid. Ik deed natuurlijk goed mee met de bewegingen en waar ik de woorden verstond zong ik ook mee. Daarna ging de les over 'juego trabajo en el nivel inicial'. In het Nederlands gaat dat over hoekenwerk in het kleuteronderwijs. Het meeste heb ik al gezien in het gedeelte over kleuteronderwijs bij '1e leerjaar-diverse didactieken'. Er is niet veel verschil in vergelijking met bij ons. Ze stellen dezelfde doelen voorop en ook de taak van de leerkracht is niet anders. Halverwege moest ik mij plots even voorstellen. Dat is niet zo gemakkelijk als je al door iemand anders bent voorgesteld en alles eigenlijk al bekend is. Ik heb dan ook maar eens even verteld dat ik ook over hoekenwerk geleerd heb en dat dat ook in het lager nog gebruikt wordt, maar dan op een andere manier dan in het kleuter.
De rest van de les heb ik niet zo goed meer kunnen volgen... Zo meteen meer over waarom dat precies was.
Na het theoretische gedeelte gingen we naar de kleuterklas. Alle studenten hadden veel werk gestoken in het creëren van hoeken en nu was het tijd voor de kleuters om er ook effectief in te spelen! Het grote verschil met België viel hier wel onmiddellijk op. Bijna al het materiaal is gemaakt door de studenten zelf, terwijl bij ons een groot deel wordt aangekocht. Het is echt ongelofelijk wat zij in elkaar kunnen steken! Enkele hoeken zijn ook meer gericht op huishoudelijke taken (vb. washoek, keukenhoek, ...) wat mij een beetje deed denken aan Montessori.
Op dit moment was ik al helemaal niet meer aandachtig, want ik had verschrikkelijke buikpijn. Ramiro is mij dan komen halen en heeft ook Kim uit haar les gehaald om samen een kopje thee te drinken. Voor het ei dat erbij geserveerd werd, heb ik vriendelijk gepast. Ramiro stond er dan ook op dat ik naar de dokter op de campus ging. Deze heeft mij onderzocht en heeft mij twee pilletjes voorgeschreven, waarvan ik er eentje al op dat moment moest nemen. Kim en ik zijn dan voor de rest van de voormiddag gaan uitrusten in ons kamertje.

Door daar zo rustig te zitten, ging het een beetje beter met mijn maag, maar zo goed werkte dat pilletje nu toch ook weer niet.

Op een bepaald moment kwam Ramiro ons vragen of we naar Otavalo wouden gaan. Twee docenten moesten daar nog iets in orde brengen en konden ons dan ondertussen een kleine rondleiding geven. Omdat het wat beter ging zag ik dat wel zitten.
Helaas voor mij heeft de rit richting Otavalo mij geen deugd gedaan. We zagen wel leuke dingen, maar ik was mij meer aan het concentreren op het binnenhouden van het weinige dat zich op dat moment in mijn maag bevond.

 De bedoeling was dat we om half 1 met Ramiro gingen eten, maar op dat moment zaten wij nog in Otavalo. Hij stond er dus wel op dat de lectoren ons trakteerden op een ijsje voor we de stad uitreden. Ik heb vriendelijk bedankt (alweer) want ik voelde mij echt verschrikkelijk slecht.

Toen we terug aankwamen op de ISPED ben ik naar ons kamertje gerend. Ik heb mij daar opgesloten in de badkamer en ben op het bed blijven liggen toen Kim samen met Liz en Toa naar Ramiro moest.
Vanaf dat moment ben ik beginnen overgeven... Waarschijnlijk van de hoogte, want zoveel had ik nu ook weer niet gegeten.
Van alle dingen die je kan meemaken in een vreemd land, is ziek worden in je eerste week wel een van de laatste dingen die je verwacht!
Ik wist dat we de bus terug naar huis moesten nemen. Ik heb enorm mijn best gedaan om mij in te houden, maar drie minuten voor we moesten afstappen, had ik prijs. Thuis ben ik ook blijven overgeven en kreeg ik koorts. Mijn familie was super ongerust en wou met mij naar de dokter gaan. Ik heb hun gelukkig kunnen overtuigen dat dat niet nodig was. Dankzij de thee die ik gekregen heb, is mijn maag wat gekalmeerd en tegen 9 uur 's avonds was ik vooral nog misselijk.

Viernes, 25/01
Doordat ik ziek was, viel de uitstap waar ik al sinds woensdag zo naar uit gekeken had wel een beetje in het water. Alle studenten van de ISPED gingen van San Pablo te voet wandelen naar la cascada de Peguche. Deze morgen was mijn maag wel beter maar ik had nog wat koorts. Bovendien had ik amper iets binnen en voelde ik mij veel te zwak om zo een wandeltocht te ondernemen. Ik ben dus maar in bed blijven liggen.
Niet te geloven hoe bezorgd de mensen hier zijn! Liz kreeg om de tien minuten telefoon om te horen hoe het met mij was. Er is zelfs iemand langs geweest van de ISPED om te kijken wat er aan de hand was.
Na een goede douche voelde ik mij al een stuk beter, waardoor we toch naar Peguche gegaan zijn. Niet te voet of met de bus, maar er is ons iemand komen ophalen!
Wat een prachtig bos! En die waterval! Het stroompje dat eruit verder gaat, loopt zelfs tot aan het huis van Toa (waar Kim logeert). Haar familie wast zich dus in het water dat afkomstig is van de waterval.
Ik ben zo blij dat ik toch nog gegaan ben! Alle studenten waren er, iedereen had wel iets mee om te eten of te drinken en er werden volop spelletjes gespeeld. Echt fantastisch.

La cascada de Peguche

Kim heeft hier veel succes bij de jongens! Er zitten er dan ook een aantal in haar klas!

Op verplichte foto met Liz bij la cascada

Spelletjes spelen met de studenten en een paar kindjes die aanwezig waren

Op foto met de lectoren van de ISPED (Ramiro in het blauw naast Kim)

Samen eten in het bos

Omdat ik een deel gemist heb van de uitstap hebben Kim en ik afgesproken dat we samen nog eens tot daar zullen gaan in een van de komende weken. Zo kunnen we op ons gemak een wandeling maken door de prachtige natuur!

Terwijl ik dit hier aan het typen was, liep er een begrafenisstoet door de straat. Niet te doen hoeveel mensen daarin meestappen en zo anders dan in België.



Je ziet het... Mijn eerste week is nog niet eens rond en ik heb al van alles meegemaakt. Benieuwd wat het weekend zal brengen...

¡Hasta pronto!

PS: Wie met mij wil skypen, kan mij altijd bellen als ik online ben! Ik zal altijd opnemen!