Sweet lullaby hidden in the trees...

¡Hola a todos!

Ik heb het gevonden! Hét zaligste en mooiste geluid in de hele wereld: dat van het regenwoud! Overdag al prachtig, maar 's avonds geweldig om in slaap te vallen!
Ons weekend in de Amazone zit er helaas al weer op en ik kom woorden tekort om het te beschrijven. Het was fantastisch, geweldig, ongelooflijk, prachtig, adembenemend, indrukwekkend, onbeschrijfelijk, ...

Vroeg in de ochtend namen we vrijdagochtend de bus richting Quito. We hadden ons verwacht aan veel volk omwille van Semana Santa, maar waarschijnlijk door het vroege uur hadden we geluk. In Quito namen we een taxi naar de andere terminal Quitumbe waar we op zoek gingen naar het loket waar we een buskaartje naar Tena konden kopen. Het was ondertussen al wat later en dat kon je zien aan de lange rijen, maar wij hadden wederom geluk, want Tena bleek een niet zo populaire bestemming te zijn voor deze feestdagen.
In de 5 uur durende busrit zagen we het landschap veranderen van bergen naar bergen met andere begroeiing, naar uitgestrekte wouden. In een tijdsspanne van 2 uur gingen we van 80 km verwijderd van Tena naar 90 km, naar 0,3 km, naar 31 km, naar 16 km. Maar uiteindelijk kwamen we goed en wel aan. Het was er warm, heel warm, en vooral verwarrend. We gaven dus snel onze zoektocht naar een bus richting Chichicorumi op en namen gewoon een taxi.

In Kamak Maki kregen we na een korte kennismaking met onze gids Alonso onze kamer toegewezen. Na het dumpen van onze spullen kregen we een rondleiding op het domein. Er was onder andere een winkeltje waar ze allerlei dingen verkochten, zoals armbandjes die gemaakt werden door de mensen van daar. Wij mochten er elk één kiezen. Alonso toonde ons ook de twee winkels in de buurt waar we water en andere zaken konden kopen.

Na het avondeten bleven we nog even zitten, maar daarna kropen we moe in ons bedje en vielen voor de eerste keer in slaap op het mooiste slaapliedje van de natuur.

De volgende dag gingen we vroeg ontbijten en startten we met een rondleiding in de medicinale plantentuin en het museum van Kamak Maki. De planten waren stuk voor stuk ideale middeltjes tegen diabetes, buikpijn, hoofdpijn, ... En in het museum kregen we een beter beeld van de lokale bevolking met hun eigen gewoontes en cultuur. Na iets langer dan een uurtje stapten we in één van de kano's en werden we wat verder afgezet aan een museum over de geschiedenis van chocolade. Het werd uitgebaat door een Amerikaanse, die volgens ons een beetje streng was en tot onze verbazing helemaal niet zo goed Spaans kon om hier al 4 jaar te wonen. Maar haar museum was wel erg interessant. We kregen een rondleiding over de geschiedenis van chocolade en we plukten daarna een cacaoboon van één van haar cacaobomen. Samen doorliepen we dan het hele proces van cacaoboon tot heerlijke chocolademelk. De geplukte boon aten (=zuigen op de pitten) we helemaal op. Enkele bonen die de vrouw nog liggen had, mochten we roosteren op een vuur en daarna pellen en malen tot poeder. Zo maakten we de meest verse warme chocolademelk die je maar krijgen kan. Zonder suiker weliswaar een tikkeltje bitter, maar na een lepeltje toe te voegen, konden we volop genieten.
Daarna vaarden we door naar de nabijgelegen comunidad Ayllu Awarina van plaatselijke indigena's. Helemaal anders dan de indigena's in Otavalo. Het was op zich wel interessant, maar we vonden dat het allemaal vrij toeristisch was en dat was wel jammer. Aangestuurd door Alonso gingen we dus op de foto met een slang en ondergingen we een vreemde 'reiniging' bij een sjamaan.
Na ter plaatste ons middagmaal te verorberen (tilapia) stapten we opnieuw een kano in en gingen naar Misahualli, een toeristisch stadje dat zo uit mijn verbeelding geplukt kon zijn. Daar zagen we aapjes in de bomen klauteren die duidelijk al gewend waren aan de vele mensen en zich dus ook niet lieten doen. Gelukkig kwamen wij niet in aanvaring met de beestjes.
In Mishualli werden we plots overvallen door een hevige regenbui (en geloof mij, als het in de Amazone regent, dan valt het echt met bakken uit de lucht... de weergoden doen hier geen half werk). We schuilden dus in een cafeetje en speelden maar een spelletje biljart.

Na de regenbui keerden we helemaal terug naar ons verblijf waar we onze bikini's aandeden en met een kleine kano (zonder motor) naar de overkant van de rivier gingen. We maakten onze namen met witte steentjes in het zand die ons geluk zouden brengen wanneer het water alle slechte geesten wegspoelde en gingen daarna het water in!

's Avonds stond er dan een heuse nachtwandeling op het programma, die even niet leek door te gaan door de hevige regen die weer uit de lucht viel, maar uiteindelijk konden we toch vertrekken.
Laat ik zeggen dat ik zowat alle waarschuwingen aan mijn laars gelapt heb en deze avond ongeveer alles gedaan heb dat ik al dan niet volgens anderen zeker niet mocht doen!

Helemaal klaar om te vertrekken!

• In het donker door een onbekend oerwoud lopen?
  Jep... Het was dan ook een nachtwandeling!
• Gevaarlijke paadjes bewandelen die ik eigenlijk niet goed kon zien?
  Check! Door de regen lag alles er namelijk super modderig bij. Met laarzen die eigenlijk een maat te groot zijn is dat dus niet zo handig. Vastzitten in de modder en uitglijden op zowat elke plek waar er uit te glijden viel + op elke plek waar ik eigenlijk recht had moeten blijven staan, waren dus geen uitzonderingen deze avond. Jullie weten al hoe lomp ik kan zijn, dus ik moet jullie niet vertellen dat ik waarschijnlijk voor veel frustraties bij mijn mede-wandelaars gezorgd heb.
• Net niet goed genoeg voorbereid aan een nachtwandeling beginnen?
  Over modderige paadjes lopen met een zaklamp in je handen die maar half werkt omdat je ze een goede maand geleden in de wc hebt laten vallen, is geen aanrader!
• Op mijn blote voeten door de jungle lopen?
  Ja hoor... gedaan! Want ja, amper twee minuten het woud in en we kwamen al een rivier tegen die door de regen hoger stond dan normaal. De enige oplossing? Broek, laarzen en sokken uit en zo de rivier oversteken.

Spijtig genoeg zagen we geen dieren, omdat het net geregend had, maar dat maakte onze wandeling er niet minder fantastisch op! Alleen vond ik het misschien een beetje jammer dat we het woud niet bij daglicht zagen...

Voor we gingen slapen namen we nog een verfrissende duik in de rivier om al de hitte van ons af te spoelen! Klaar voor onze tweede nacht met uniek achtergrondgeluid!

Op zondag maakten we onze tweede wandeling naar de cascada. De regen had goed zijn best gedaan en ook hier was het glibberig, glad en modderig met dezelfde gevolgen als tijdens onze nachtwandeling.
Misschien zal ik nu al even de tijd nemen om mij te verontschuldigen bij al mijn toekomstige medereizigers voor al het oponthoud dat ik hen zal veroorzaken. Ik ben nu eenmaal zo een lomp geval, dus heb alstublieft geduld met mij, want dit soort dingen doe ik voorlopig toch nog liever met twee, totdat ik het zelf wat beter ken!
De wandeling naar de cascada zorgde ervoor dat ik weer iets deed wat ik eigenlijk beter niet had gedaan: zwemmen onder de waterval... Ik weet het, je weet nooit wat er naar beneden kan stromen, maar ter mijner verdediging: het was een zware wandeling en ik had de verkoeling echt nodig!

natuurlijke glijbanen

Na de wandeling hadden we een afspraak met grote rubberen banden op de Napo rivier: tubing! Al drijvend op de banden keerden we terug naar Kamak Maki, waar we het nog even rustig aandeden totdat we meer naar de avond toe Alonso weer ontmoetten. Hij stak ons in de traditionele kledij van de streek (de kledij kan je zien op enkele foto's hierboven) en maakte een permanente herinnering op foto. Ik voelde mij er niet zo op mijn gemak in aangezien de vrouwen hier duidelijk fijner gebouwd zijn, dus de foto's zullen slechts voor enkele gelukkigen in België zijn.

Na onze laatste nacht brak ook onze laatste dag in de Amazone aan. Aan alle sprookjes komt een eind zeker?
We zouden normaal nog gaan raften of kajakken in Tena, maar het stopte maar niet met regenen en bovendien hadden Kim en ik wel al genoeg water gehad voor het weekend, dus namen we vroeger dan voorzien een bus terug richting Quito. En maar goed ook want uiteindelijk was het pas 10 uur 's avonds als we eindelijk terug thuis waren...

Ik zei het al, het was fantastisch! Liz had niet gelogen toen ze zei dat de Oriente het mooiste deel van Ecuador was. Alles in mij schreeuwt om terug te keren of gewoon om nog wat langer in Ecuador te blijven om het land wat meer te verkennen. Helaas zit het er binnen twee weken al op... Mijn hart breekt als ik er aan denk. Dat de tijd zo snel kon gaan! Eén ding weet ik zeker: mijn grote droom om Latijns-Amerika te verkennen, die grote droom die ik al van jongs af aan heb zonder één of andere logische reden, is niet zomaar een droom, het is iets voor mij! Dit is echt wat ik wil doen, dus terugkeren doe ik zeker en liefst zo snel mogelijk!!!

Nog enkele beelden om van te genieten:

¡Hasta luego!

Zoë