De voorlaatse...

¡Hola a todos!

Met spijt in het hart moet ik jullie meedelen dat dit mijn voorlaatste bericht uit Ecuador is. Dinsdag stap ik namelijk terug het vliegtuig op richting België en woensdag zal ik rond 18 uur in Zaventem (voor al deze die mij niet komen uitzwaaien zijn: nu weten jullie wanneer je mij kan komen verwelkomen =P).
Maar voor het zover is, wil ik jullie nog een overzichtje geven van de voorbije week! Geniet ervan, want het zal één van de laatste zijn!

Dinsdag werkten we goed door aan al onze rolkaarten en met heel wat gezwoeg geraakten ze volledig af! Naar het einde toe was de lijm van ons lijmpistool bijna op en aangezien Wilson ziek was waren we even bang dat we vijf rolkaarten minder zouden hebben. Kim was al de hele tijd met haar vingers de lijm dieper aan het duwen totdat ze er echt niet meer aan kon. Gelukkig was mijn pinkje net iets smaller en kon ik er nog de laatste beetjes lijm uitduwen! Wat waren we trots op het resultaat!
Toen we donderdag dan ook het eerste definitieve exemplaar van onze gids in handen kregen, kon ons geluk niet meer op!

Dinsdagavond vroeg ik aan mijn familie of ik een foto kon maken met ons allemaal er op. Na wat protest (want niemand zag er volgens zichzelf goed genoeg uit) kon ik ze toch overtuigen en gelukkig, want ik had de foto echt nodig! Ik heb wel nog even moeten wachten aangezien mijn 'papa' zich eerst nog wou scheren, Liz zich plots nog wou opmaken, mijn 'papa' dan nog een vers hemd aan wou doen en Liz toch nog andere schoenen moest aandoen. Ik kon mijn 'papa' nog net overtuigen om geen parfum op te doen...
Maar het lukte en bij deze heb ik nu een foto van de hele familie!

Tijdens het overtuigen en het wachten maakte ik enkele andere foto's.

Mijn 'mama' en Sebas.

Sebas en Jefferson.

Mijn 'papa' (Segundo), ik, Liz, mijn mama (Pilar), Jefferson, Sebas.

Woensdag werkten we vooral voor Artevelde. Zowel schriftelijk als digitaal is bijna alles nu in orde. Onze map geraakte geordend en goed gevuld, onze documenten om digitaal af te geven staan in een mapje klaar om op een cd gebrand te worden!
Tussendoor zocht ik nog wat info op over onze vlucht terug naar België, die dus nu blijkbaar een uurtje later zal toekomen dan aanvankelijk gepland. Ik zocht het internet af naar de precieze vertrekkersbelasting die we zullen moeten betalen, maar helaas. Als iemand dus weet hoeveel je moet betalen om Ecuador te verlaten, laat het dan gerust weten!

Ook donderdag werkten we nog even aan onze map verder en gingen we even langs bij Ramiro. Hij gaf ons weeral een extra taakje (en deze keer had hij zelf door dat hij dat doet iedere keer we bij hem komen), waardoor de presentatie aan de VVOB op vrijdag niet de laatste was! Omdat de materialen nog niet klaar waren, waren de directeuren dus ook niet uitgenodigd, maar zouden ze wel op onze allerlaatste dag komen: maandag 15/04. Om er wat zekerder van te zijn dat ons materiaal en onze gids ook gebruikt zouden worden, moeten we aan hen dus ook een presentatie geven!
We keerden dus terug naar de bibliotheek, waar ik mij bezighield met de presentatie voor maandag en Kim zich bezighield met de presentatie voor vrijdag aan de VVOB. We geraakten net op tijd klaar en haastten ons nog rap naar San Pablo om ingrediënten voor onze koekjes te kopen die we zullen maken als afscheid.

Vrijdag gingen we dan met de bus naar Quito om al ons werk van de afgelopen drie maanden te presenteren. Duidelijk een kritischer publiek, maar alles verliep vlot!

Met de andere studenten van de VVOB: Stijn, Emilie, Kim, Debbie, ik.

En zo werd de laatste volle week er dus één van hard werk, maar veel momenten waarop ik mij toch eventjes trots voelde!

Vorige week schreef ik al dat onze laatste weekenduitstap samen erop zat. Dit weekend was dus ons laatste in Ecuador en we hadden besloten dat we dat elk bij onze familie wouden spenderen. En het moet gezegd: ik heb mij enorm geamuseerd!

Zaterdag stond ik al vroeg op om met een hele bende naar 'una finca al campo' te gaan (een beetje een buitenverblijf op het platteland). Ik kon mij weer eventjes in de Selva wanen, want het klimaat en de vegetatie waren meer daarmee te vergelijken dan met de Sierra. Achteraan in een camioneta genoot ik van het landschap, het gezelschap en de zon totdat we een paar uur later aankwamen.
Yucca en cañas de dulce zoeken, schoonmaken en opeten; een echte verse kip; een rivier om in te verfrissen; ... Het was absoluut fantastisch! Heb ik al gezegd dat ik nog niet naar huis wil? Neen? Of toch? Wel, ik zal het nog eens zeggen: ik wil niet naar huis! Ik ben er absoluut niet klaar voor!

Yucca schoonmaken: Jefferson, Liz (het lief van Sebas), ik, Diana met Jahir.

Sebas, Liz (het lief van Sebas), Diana, ik, mi papi (Segundo) met Jahir, Kevin, Johny, Juan Carlos (het lief van Liz, mijn zus), Liz (mijn zus) en de op dat moment nog levende kip.

Sebas

Naar welke richting zou ik een seconde later gekeken hebben?

Liz en ik

Diego

Diego en Jahir

Jefferson keek net op toen ik de foto wou nemen

Jahir en Liz

Diego en Diana

La finca. Er werd een stuk aangebouwd zodat er binnen een aantal jaar een mooier huisje zou staan.

Jahir

Diego en Diana

Ik en Liz (het lief van Sebas)

Zoeken naar Yucca

Liz (mijn zus) profiteert van de situatie en kijkt vanop de schoot van Juan Carlos. :)

Ik en Liz

Yucca kleiner maken en selecteren

Cuñas de dulce schoonmaken (njamie!!)

de rivier

Sebas met Liz

mi mami

Op de terugweg probeerden we te slapen achteraan in de camioneta

Vandaag kon ik nog eens uitslapen. Ik nam van de gelegenheid gebruik om mijn valiezen te maken, toen ik wakker werd. De medicijnen en kleren die ik niet meer terug meeneem zijn ondertussen al uitgedeeld! Het goede nieuws? Alles geraakt in mijn twee valiezen! (Hoera! Wie had dat ooit gedacht?) Het iets minder goede nieuws? Ik zit sowieso over het toegestane gewicht en voorlopig ben ik niet in staat om mijn valiezen te wegen! Gelukkig kent mijn 'papi' iemand die werkt bij transport en kan hij morgen mijn valiezen even tot daar brengen om ze te wegen. Het lijkt misschien belachelijk, maar het maakt wel het verschil tussen 100, 200 of 300 euro extra betalen, dus ik zou het graag op voorhand weten...
's Middags kwam mi mami mij dan halen om te gaan eten. Ik had gevraagd of ik hen als bedanking kon trakteren. Dus vandaag, na drie maanden in Ecuador, was het eindelijk zo ver: ik heb cuy gegeten! In al mijn enthousiasme en zenuwachtigheid was ik helaas mijn camera vergeten, maar gelukkig was mijn familie zo vriendelijk om de foto's die met de gsm's gemaakt zijn aan mij door te geven!

Ik en Sebas voor het vertrek

Ik had geen idee hoe ik er aan moest beginnen!

Dames en heren: cuy! Beter bekend als het huisdier cavia...

Mi papi y yo

Mi mami y yo

Jefferson y yo

Yo, Jefferson y Liz

Yo y sebas

En zo heb ik dus een fantastisch laatste weekend achter de rug met mijn familie! Wat heb ik genoten! Kan ik echt niet langer blijven?

Wish me luck voor morgen wanneer we de kits en onze gidsen nogmaals zullen presenteren en dan zullen uitdelen aan de directeuren van de scholen!
Maar voor we dat moeten doen, slaan Kim en ik nog even aan het bakken: 800 koekjes om uit te delen aan lectoren, studenten en de kindjes waaraan we les gegeven hebben!

¡Chao chao!

Zoë