Het begin van het einde!!!

¡Hola a todos!

Hier is het dan: mijn laatste blogbericht vanuit Ecuador.
Als ik kijk naar wat ik de afgelopen maanden niet allemaal gedaan heb, kan ik bijna niet anders dan zeggen dat drie maanden toch wel lang zijn, want anders kan je toch onmogelijk zo veel doen? Maar vanbinnen weet ik beter... De tijd is voorbij gevlogen en drie maanden waren gewoon te kort! Wat alle activiteiten ook beweren: naar mijn goesting ben ik hier bijlange niet lang genoeg geweest!!!

Voor sommigen klinkt de titel van deze blog misschien bekend in de oren, want ik eindig zoals Kim begonnen is, maar dan zonder vraagteken en in slechts één betekenis. Op het VVOB weekend kregen we de boodschap dat een buitenlandse stage het begin van het einde is. Eens je vertrokken bent, zal je altijd terug willen. Pieter-Jan nuanceerde dit nog door te zeggen dat we dat dan zelf wel zouden zien en dat we dat nu niet zo heel serieus moesten nemen, maar dat vind ik nergens voor nodig. Zijn vriendin had volledig gelijk toen ze hem de boodschap gaf om dat door te zeggen! Ik zal altijd terug willen en altijd meer willen verkennen van de vele prachtige landen in de wereld!!! En om eerlijk te zijn (jullie weten het al) wil ik gewoon nog niet terugkeren naar huis!
Maar verantwoordelijk als ik ben (hum-hum) zal ik morgen rond 16 uur toch flink op het vliegtuig richting België stappen. Garanderen dat dat zonder pijn in het hart en een traantje in mijn ooghoek zal zijn, kan ik niet...
Ik ging mijn droom achterna... 87 dagen lang leefde ik aan de evenaar, bij een Ecuadoraanse familie. Tijd dus voor een overzichtje en de consequenties die dit met zich mee gebracht heeft.

1. Het zal moeilijk worden om een aantal dingen in België terug gewoon te worden:
   • Het kan zijn dat ik nu en dan eens in het Spaans zal spreken. 'Si', 'no', '¿Qué/Qué paso?', 'Tienes ...', enzoverder zullen niet vreemd zijn. Bovendien moet ik nu soms al heel hard nadenken om de juiste Nederlandse woorden voor bepaalde zaken te vinden en denk ik vaak al in het Spaans.
     Ik stel dus voor dat iedereen een spoedcursus Spaans neemt om mij toch te kunnen verstaan! Ja, zo zou het wel moeten lukken, denk ik! :)
   • Mijn gordel spontaan aandoen als ik een auto instap wordt moeilijk denk ik... Tenzij ik vooraan ga zitten, dan denk ik er precies wel aan, aangezien het dan ook mogelijk is!
   • Maaltijden zullen in het begin misschien wat groter moeten zijn nu mijn maag zich heeft aangepast aan de hoeveelheden van Ecuador.
   • Wie heeft zin om mij na te fluiten van zodra ik de deur uitstap? Het zal namelijk vreemd zijn om dat niet meer mee te maken en kwestie dat ik kan afkicken, kunnen we dat beter wat afbouwen...
   • Wat zal het lastig zijn om niet meer op om het even welke plaats op bijna om het even welk moment een bus of een taxi te kunnen tegenhouden!
   • Ecuador is in vergelijking met België echt super goedkoop: een bus voor 25 cent, een taxi voor 1 dollar, eten voor 2,5 dollar, ... Die goedkope prijzen zorgden er dus voor dat ik sneller zei: "voor dat geld neem ik het mee". Het zal moeilijk zijn om weer wat beter op mijn centjes te letten! 
   • Even een logisch puntje: het uurverschil!
   
   
2. Ik heb heel wat lekkere en rare dingen gegeten:
   
   • Empanadas!
   • Fanesca
   • Choclos!!!!
   • Helados de palla!!!
   • Cuy...
   • Vele jugos: piña, mora, ... of limonada!
   • Cuñas de dulce!
   • Mora (braambessen)
   • Sandria (watermeloen)
   • Al het ander fruit waar ik nu de naam niet meer van weet...
     
3. Wist je dat:
   
   • Ik het vreemd zal vinden om maandag niet meer te verzamelen op el patio voor de himne...? Ik ken het volkslied van Ecuador ondertussen al minstens even goed, niet gezegd beter dan dat van België!
   • Ik ongelofelijk trots ben op al het werk dat we hier verricht hebben?
   • Ik graag nog eens de wandeling rond Cuicocha zou willen doen?
   • En terwijl ik bezig ben: die van Papallacta was ook echt prachtig!
   • Het super interessant was om hier scholen te bezoeken? Kinderen en leerkrachten hebben hier een veel nauwere relatie, waardoor het soms dus wat gevaarlijk is om tussen de kinderen te verdrinken!
   • Ik het heel tof vond om hier les te geven, ook al was het zo anders dan in België en niet altijd even gemakkelijk als de klasleerkracht niet in de buurt was om de boel in de gaten te houden?
   • De danslessen toch niet altijd even simpel waren en ik tot de laatste moment met bepaalde pasjes moeite gehad heb?
   • Carnaval in Ecuador echt helemaal anders is dan in België?
   • De verkiezingen in Ecuador wel eens tof zijn om mee te maken? Wat was ik opgelucht dat het hele land daarvoor niet in ruzie uitbarstte, maar dat alles gewoon rustig verlopen is.
   • Ik nog altijd even lomp ben?
   • Verveling ook in Ecuador kan voorkomen.
   • Ik na al die tijd mij nog steeds liever niet zelf in het verkeer van Ecuador zou begeven?
   • Ik enorm veel respect heb bijgekregen voor het geloof dat de mensen hier hebben? Zelfs jongeren van onze leeftijd zijn diep gelovig en spenderen daar heel veel tijd aan. Ik bewonder dat enorm, want ik zou het niet kunnen! Maar dankzij via Kim de familie van Toa wat beter te leren kennen, heb ik er echt een vernieuwd beeld op gekregen!
   
   
4. Ik heb de drie delen van het vaste land van Ecuador gezien:
   
   • Drie maanden lang leefde ik bij een familie in de Sierra.
     
     • Otavalo is een toffe stad!
     • Ibarra heeft overheerlijk ijs!
     • Cotacachi (San Pedro) is geweldig om een wandeling te maken en zo alle omliggende steden te kunnen zien!
     • Lago San Pablo kent geen geheimen meer voor mij!
     • Peguche is gewoon prachtig!
     • In de 'Bongo' in Atuntaqui moet je zijn voor de beste Salchipapas.
     • Voor kunstwerken in hout moet je naar San Antonio.
   • Samen met Kim en Liz ging ik naar de Costa: Salinas.
   • De Oriente heeft mijn liefde gewonnen: niet alleen mijn gsm raakte ik er kwijt, maar ook mijn hart! De Selva, het regenwoud, het Amazonewoud, ... het was alles en meer!
     
5. Mijn momenten van intens geluk:
   
   • De geur van de limoenplantage op de ISPED!
   • Rijden achteraan in een camioneta!
   • De weg naar de ISPED als de zon opkomt (en te zien is), is gewoon geweldig mooi! Zeker het stuk bij Lago San Pablo!
   • Het regenwoud en alles van de Oriente!
   • De zonsondergang aan Chocolatera!
   • De top van de Imbabura kunnen zien op een niet bewolkte dag!
   • Meegaan met de familie van Toa naar Pawkar Raymi!
   • De wandeling rond la laguna de Cuicocha!
   • De wandeling met de papa van Toa in San Pedro (Cotacachi)!
     
6. En wat ik nog meer zal moeten missen:
   • El corazón de Imbabura...
   • Adembenemende uitzichten.
   • Plaza de Ponchos!
   • De warmwaterbaden van Ecuador.
   • Werken met Wilson in de taller.
   • Internetproblemen die tot mijn grote heugenis opgelost geraken!
   • De heerlijke chocolademelk van el cafe de la vaca!
   • De overheerlijke zelfgemaakte chocolademelk uit de Oriente.
   • De typische indigenakledij bij de Otavaleños.
   • De vele cascadas van Ecuador! Je ziet er heel vaak als je gewoon langs de baan rijdt en alleen dat is al geweldig!
   • De zoo...
   • De vele dieren:
     
     • vlinders
     • kaaimannen
     • slangen
     • papegaaien
     • aapjes
     • vuurvliegjes!!!
     • kolibries!!!
   • "Please walk fast"
     
7. Bedankt:
   
   • Arteveldehogeschool en VVOB voor de kans die ik gekregen heb om naar Ecuador te komen!
   • Stijn en Anneleen om ons zo goed te ondersteunen, te helpen en om ons Ecuador wat beter te doen kennen!
   • ISPED A.P.G. en Ramiro Nuñez om ons een plaatsje te geven waar we aan ons project konden werken.
   • Poortjesman Alfredo van de ISPED om tien keer na elkaar de poort open en dicht te doen voor ons.
   • Patricia van de ISPED, voor alles!
   • Carmita voor onze verblijfplaats in Quito!
   • Diego voor het helpen met onze muzische lessen.
   • De spaghetti-eters, want zonder jullie hadden wij de ISPED niet kunnen helpen met het ontwikkelen en verspreiden van de didactische kits en onze gids!
   • Mijn familie omdat ik hier toch wel bijna 87 dagen heb mogen blijven!
     
     
     
     
     

87 dagen ben ik hier geweest. 87 dagen mocht ik deel uitmaken van een leven aan de evenaar! Mijn leven dat nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik zal nooit meer dezelfde zijn, want deze ervaring heeft mij hoe dan ook veranderd!
Ik ging mijn droom achterna en nu moet ik die al zo vroeg achterlaten! Of toch even, want ik zei het al: dit is nog maar het begin, het begin van het einde!
Wat blijft er nog over? Ik kan niet anders dan eindigen met een mooie noot: The Sound of Silence! Geniet voor een laatste keer van enkele beelden uit Ecuador!

¡Ciao! en tot in België

Zoë

De voorlaatse...

¡Hola a todos!

Met spijt in het hart moet ik jullie meedelen dat dit mijn voorlaatste bericht uit Ecuador is. Dinsdag stap ik namelijk terug het vliegtuig op richting België en woensdag zal ik rond 18 uur in Zaventem (voor al deze die mij niet komen uitzwaaien zijn: nu weten jullie wanneer je mij kan komen verwelkomen =P).
Maar voor het zover is, wil ik jullie nog een overzichtje geven van de voorbije week! Geniet ervan, want het zal één van de laatste zijn!

Dinsdag werkten we goed door aan al onze rolkaarten en met heel wat gezwoeg geraakten ze volledig af! Naar het einde toe was de lijm van ons lijmpistool bijna op en aangezien Wilson ziek was waren we even bang dat we vijf rolkaarten minder zouden hebben. Kim was al de hele tijd met haar vingers de lijm dieper aan het duwen totdat ze er echt niet meer aan kon. Gelukkig was mijn pinkje net iets smaller en kon ik er nog de laatste beetjes lijm uitduwen! Wat waren we trots op het resultaat!
Toen we donderdag dan ook het eerste definitieve exemplaar van onze gids in handen kregen, kon ons geluk niet meer op!

Dinsdagavond vroeg ik aan mijn familie of ik een foto kon maken met ons allemaal er op. Na wat protest (want niemand zag er volgens zichzelf goed genoeg uit) kon ik ze toch overtuigen en gelukkig, want ik had de foto echt nodig! Ik heb wel nog even moeten wachten aangezien mijn 'papa' zich eerst nog wou scheren, Liz zich plots nog wou opmaken, mijn 'papa' dan nog een vers hemd aan wou doen en Liz toch nog andere schoenen moest aandoen. Ik kon mijn 'papa' nog net overtuigen om geen parfum op te doen...
Maar het lukte en bij deze heb ik nu een foto van de hele familie!

Tijdens het overtuigen en het wachten maakte ik enkele andere foto's.

Mijn 'mama' en Sebas.

Sebas en Jefferson.

Mijn 'papa' (Segundo), ik, Liz, mijn mama (Pilar), Jefferson, Sebas.

Woensdag werkten we vooral voor Artevelde. Zowel schriftelijk als digitaal is bijna alles nu in orde. Onze map geraakte geordend en goed gevuld, onze documenten om digitaal af te geven staan in een mapje klaar om op een cd gebrand te worden!
Tussendoor zocht ik nog wat info op over onze vlucht terug naar België, die dus nu blijkbaar een uurtje later zal toekomen dan aanvankelijk gepland. Ik zocht het internet af naar de precieze vertrekkersbelasting die we zullen moeten betalen, maar helaas. Als iemand dus weet hoeveel je moet betalen om Ecuador te verlaten, laat het dan gerust weten!

Ook donderdag werkten we nog even aan onze map verder en gingen we even langs bij Ramiro. Hij gaf ons weeral een extra taakje (en deze keer had hij zelf door dat hij dat doet iedere keer we bij hem komen), waardoor de presentatie aan de VVOB op vrijdag niet de laatste was! Omdat de materialen nog niet klaar waren, waren de directeuren dus ook niet uitgenodigd, maar zouden ze wel op onze allerlaatste dag komen: maandag 15/04. Om er wat zekerder van te zijn dat ons materiaal en onze gids ook gebruikt zouden worden, moeten we aan hen dus ook een presentatie geven!
We keerden dus terug naar de bibliotheek, waar ik mij bezighield met de presentatie voor maandag en Kim zich bezighield met de presentatie voor vrijdag aan de VVOB. We geraakten net op tijd klaar en haastten ons nog rap naar San Pablo om ingrediënten voor onze koekjes te kopen die we zullen maken als afscheid.

Vrijdag gingen we dan met de bus naar Quito om al ons werk van de afgelopen drie maanden te presenteren. Duidelijk een kritischer publiek, maar alles verliep vlot!

Met de andere studenten van de VVOB: Stijn, Emilie, Kim, Debbie, ik.

En zo werd de laatste volle week er dus één van hard werk, maar veel momenten waarop ik mij toch eventjes trots voelde!

Vorige week schreef ik al dat onze laatste weekenduitstap samen erop zat. Dit weekend was dus ons laatste in Ecuador en we hadden besloten dat we dat elk bij onze familie wouden spenderen. En het moet gezegd: ik heb mij enorm geamuseerd!

Zaterdag stond ik al vroeg op om met een hele bende naar 'una finca al campo' te gaan (een beetje een buitenverblijf op het platteland). Ik kon mij weer eventjes in de Selva wanen, want het klimaat en de vegetatie waren meer daarmee te vergelijken dan met de Sierra. Achteraan in een camioneta genoot ik van het landschap, het gezelschap en de zon totdat we een paar uur later aankwamen.
Yucca en cañas de dulce zoeken, schoonmaken en opeten; een echte verse kip; een rivier om in te verfrissen; ... Het was absoluut fantastisch! Heb ik al gezegd dat ik nog niet naar huis wil? Neen? Of toch? Wel, ik zal het nog eens zeggen: ik wil niet naar huis! Ik ben er absoluut niet klaar voor!

Yucca schoonmaken: Jefferson, Liz (het lief van Sebas), ik, Diana met Jahir.

Sebas, Liz (het lief van Sebas), Diana, ik, mi papi (Segundo) met Jahir, Kevin, Johny, Juan Carlos (het lief van Liz, mijn zus), Liz (mijn zus) en de op dat moment nog levende kip.

Sebas

Naar welke richting zou ik een seconde later gekeken hebben?

Liz en ik

Diego

Diego en Jahir

Jefferson keek net op toen ik de foto wou nemen

Jahir en Liz

Diego en Diana

La finca. Er werd een stuk aangebouwd zodat er binnen een aantal jaar een mooier huisje zou staan.

Jahir

Diego en Diana

Ik en Liz (het lief van Sebas)

Zoeken naar Yucca

Liz (mijn zus) profiteert van de situatie en kijkt vanop de schoot van Juan Carlos. :)

Ik en Liz

Yucca kleiner maken en selecteren

Cuñas de dulce schoonmaken (njamie!!)

de rivier

Sebas met Liz

mi mami

Op de terugweg probeerden we te slapen achteraan in de camioneta

Vandaag kon ik nog eens uitslapen. Ik nam van de gelegenheid gebruik om mijn valiezen te maken, toen ik wakker werd. De medicijnen en kleren die ik niet meer terug meeneem zijn ondertussen al uitgedeeld! Het goede nieuws? Alles geraakt in mijn twee valiezen! (Hoera! Wie had dat ooit gedacht?) Het iets minder goede nieuws? Ik zit sowieso over het toegestane gewicht en voorlopig ben ik niet in staat om mijn valiezen te wegen! Gelukkig kent mijn 'papi' iemand die werkt bij transport en kan hij morgen mijn valiezen even tot daar brengen om ze te wegen. Het lijkt misschien belachelijk, maar het maakt wel het verschil tussen 100, 200 of 300 euro extra betalen, dus ik zou het graag op voorhand weten...
's Middags kwam mi mami mij dan halen om te gaan eten. Ik had gevraagd of ik hen als bedanking kon trakteren. Dus vandaag, na drie maanden in Ecuador, was het eindelijk zo ver: ik heb cuy gegeten! In al mijn enthousiasme en zenuwachtigheid was ik helaas mijn camera vergeten, maar gelukkig was mijn familie zo vriendelijk om de foto's die met de gsm's gemaakt zijn aan mij door te geven!

Ik en Sebas voor het vertrek

Ik had geen idee hoe ik er aan moest beginnen!

Dames en heren: cuy! Beter bekend als het huisdier cavia...

Mi papi y yo

Mi mami y yo

Jefferson y yo

Yo, Jefferson y Liz

Yo y sebas

En zo heb ik dus een fantastisch laatste weekend achter de rug met mijn familie! Wat heb ik genoten! Kan ik echt niet langer blijven?

Wish me luck voor morgen wanneer we de kits en onze gidsen nogmaals zullen presenteren en dan zullen uitdelen aan de directeuren van de scholen!
Maar voor we dat moeten doen, slaan Kim en ik nog even aan het bakken: 800 koekjes om uit te delen aan lectoren, studenten en de kindjes waaraan we les gegeven hebben!

¡Chao chao!

Zoë